วันรุ่งขึ้น
06:40 น.
แก้มหวานตื่นแต่เช้า แม้จะไม่มีเสียงนาฬิกาคอยปลุกก็ตาม ขยับตัวออกจากอ้อมกอดอบอุ่นช้าๆ เดินไปคว้าตะกร้าผ้าขึ้นมา มองหาเผื่อจะมีเสื้อผ้าที่ใส่แล้วอยู่ในมุมอื่นของห้อง เมื่อไม่มีก็เดินไปยัดเสื้อผ้าในตะกร้าลงเครื่องซักแบบอัตโนมัติ
ร่างสมส่วนเดินมาหยิบไม้กวาด เริ่มกวาดจากห้องนั่งเล่นที่เชื่อมกับครัวก่อน เว้นห้องนอนไว้เพราะยังมีคนนอนอยู่ กวาดเสร็จก็ถู ถูเสร็จเสื้อผ้าที่ซักแบบด่วนไว้ก็เสร็จพอดี
เสือมองผู้หญิงที่ยืนตากผ้าอยู่นอกระเบียงนิ่งๆ เสียงกุกกักดังรบกวนการนอนมาก อยากจะบ่นแต่เห็นสิ่งที่แก้มหวานทำแล้วไม่กล้าบ่นเลย นึกว่าเธอสวยแล้วจะทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นซะอีก ท่าทางคล่องแคล่วชำนาญ ทำให้เขารู้ว่า เธอทำแบบนี้มาจนเป็นนิสัยแล้ว
“หิวข้าว”
แก้มหวานหน้าตึง ตากผ้าเสร็จก็ใช้เธอเลยงั้นเหรอ แล้วเธอทำกับข้าวเป็นที่ไหน ถ้าหิวก็สั่งกินเอง เธอไม่ทำหรอก ปกติก็ไม่ค่อยกินข้าวในห้องอย
