จะเป็นอะไรกันได้หรือยัง NC
1228 Words
หมับ!
คว้าลำคอคนยิ้มหวานลงมาจูบ เกี่ยวลิ้นเล็กออกมาดูดอยู่ด้านนอก เพราะน่ารักแบบนี้ไง ถึงอดใจไม่เคยได้ ทำไมเขาถึงลืมเธอนะ ทำไมวะ ทำไมถึงกล้าลืม
“อ๊ะ อือ อย่าเพิ่งสิ ตรงนี้ยังไม่พร้อม”
ความต้องการปะทุมาก แต่เธอยังอยากสัมผัสกับร่างกายใหญ่โตของเขาอยู่ หลายๆคนในอินเตอร์เน็ตบอกว่าขนาดใหญ่แบบนี้มันดี ซึ่งเธอเห็นด้วยนะ แม้มันจะเจ็บมากก็เถอะ แต่วันนั้นมันรู้สึกดีมาก รู้ว่าเขาเก่งและช่ำชอง ซ้ำยังอ่อนโยนมาก จนรู้สึกดีมากกว่าจะเจ็บ ทำไมเขาถึงจำเธอไม่ได้นะ หรือว่าเพราะตอนนั้นเธอตัดผมสั้นงั้นเหรอ
“แต่มึงพร้อมแล้ว”
จับสะโพกเล็กขึ้นสูงให้อยู่ระดับเดียวกับแท่งเนื้อ ใช้มือที่ว่างจับแก่นกายถูกลีบเนื้อฉ่ำเยิ้มเบาๆ กดสะโพกเล็กลงกลืนกินแท่งเนื้อขนาดใหญ่ช้าๆ ขยับหน้าไปใกล้ ดูดดึงทรวงงามที่อยู่ตรงหน้า
“ซีดส์ อูย! แม่งโคตรแน่น!”
“อ๊ะ อือ พี่เสือเข้ามาจนชนท้องหนูแล้ว”
มองคนทำตาดุ คนที่ถูกเรียกว่าพี่ผละออกจากเต้างาม ดึงใบหน้าสวยหวานลงมาจูบแรงๆ ต้องเอาสินะถึงจะทำตัวน่ารัก แม่ง! เด็กนี่น่ารักชิบหายเลย
“นี่ยังไม่หมดเลย”
กึก!
“อ๊าก เจ็บๆ”
ปึกๆ ปึก
ยกมือทุบอกแกร่งระรัว สูดปากเอาอากาศเข้าปอดแรงๆ กายแกร่งแทรกเข้ามาลึกสุดๆ จนมันครูดร่างกายด้านใน ทั้งเจ็บทั้งเสียวปะปนกัน ยิ่งตอนที่เขากระแทกขึ้นมา เธอยิ่งต้องไขว้คว้าหาที่จับ ยึดไหล่หนาไว้แน่น เคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงโถมด้านล่าง
กลีบเนื้อสีหวานปลิ้นเข้าปลิ้นออก แก่นกายใหญ่โตขยับเคลื่อนตามแรงปรารถนา มือคลึงบั้นท้ายงามงอนอย่างมันมือ อีกข้างยกขึ้นคลึงหน้าอก สลับกับยกหน้าขึ้นไปดูดดึง
“อูย ซีดส์ ทำแบบนั้นหนู จะแตกนะคะ อย่า อ๊ะ อร้าย”
สารธารแห่งความสุข ถูกขับออกมาอาบลำกายใหญ่ ความฝืดเคืองลดน้อยลง คนที่อยู่ด้านล่างขยับตัวเร็วๆเพื่อเปลี่ยนท่า ผลักคนตัวเล็กให้หงายไปด้านหลัง ขยับลุกขึ้นนั่ง สอบเอวเข้าหาถี่ๆ
พลิกคนตัวเล็กลงอีกที ให้เธอนอนราบไปบนเตียง ยกขาเรียวยาวขึ้นพาดบ่า กระแทกลึกๆ ยกมือบี้เม็ดเสียวไปด้วย เสียงครางหวานบ่งบอกว่าจะเสร็จอีกครั้ง เขาจึงกระแทกแรงๆ ปล่อยทุกอย่างเข้าไปด้านใน ขยี้เม็ดเสียวซ้ำๆ ไม่นานคนตัวเล็กกว่าก็เสร็จตามมาอีกรอบ
“ซีดส์ แม่ง! เสร็จแล้ว! อ่า”
“อ๊ะ อร้าย”
ถอดแท่งเนื้อที่อยู่ในสภาพเดิมออกมา มองใบหน้าชื้นเหงื่อนิ่งๆ ความทรงจำทุกอย่างในคืนหนึ่งไหลเข้ามาในสมอง ที่เขาจำเธอไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะวันนั้นเมามาก แต่อีกส่วนหนึ่งคือเธอไม่อยู่ตอนเขาตื่นขึ้นมา บอกว่าให้อยู่รอคุยกันตอนมีสติ แต่เด็กนี่แม่งเลือกที่จะหนีหายไป คนก็บอกจะรับผิดชอบไง
แม่ง! น่าจับตีก้นจริงๆ
“มองทำไมคะ เสร็จแล้วก็ไปสิ”
ตวัดขาที่พาดอยู่บนบ่าลงมา แต่ถูกคว้าไปและถูกจับพลิกทั้งร่างให้คว่ำหน้าลง สะโพกถูกดึงขึ้นสูง ไม่นานแก่นกายใหญ่โตก็สอดแทรกเข้ามาในตัวจากทางด้านหลัง
“อ๊ะ อือ หนูเจ็บ!”
“วันนั้นกูบอกว่ายังไง ให้รอกูตื่นมาใช่ไหม แม่งโคตรดื้อ แล้วเด็กดื้อก็ต้องถูกตี”
ป้าบ! ป้าบ!
ไม่เพียงแค่พูด มือหนายกขึ้นตีบนแก้มก้นขาวเนียน จนขึ้นรอยมือ ยัยเด็กดื้อที่เขาเคยเจอเพียงครั้งเดียวก็อยากได้มาเป็นของตัวเอง เขาจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหนได้อีกแล้ว
วันรุ่งขึ้น
07:45 น.
แขนแกร่งรวบคนที่จะหนีเข้ามากอดไว้แน่น ซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังขาวเนียน เอื้อมมือไปด้านหน้า วนนิ้วมือเข้ากับกลีบเนื้อบวมเจ่อเบาๆ ร่างในอ้อมกอดดิ้นหนีขลุกขลัก จนต้องเพิ่มแรงรัดมากขึ้น
ฮึ่ม! พอมีแรงขึ้นมาก็จะหนีเลยสินะ เมื่อคืนน่าจะทำให้หนักกว่านี้
“อ๊ะ! ปล่อยค่ะ หนูมีเรียน”
“….”
ปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว มองร่างเปลือยเปล่าที่ขยับลงจากเตียงนิ่งๆ ขยับขึ้นนั่งพิงหลังเข้ากับหัวเตียง มองหาเสื้อตัวเอง เมื่อเจอก็ขยับไปคว้ามันมาหาบุหรี่ เมื่อเจอก็จุดสูบอยู่ตรงนั้น เพื่อรอให้คนที่หนีไปห้องน้ำ อาบน้ำให้เสร็จ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แก้มหวานออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสภาพพร้อมไปเรียน มองผู้ชายที่นั่งพิงหัวเตียงนิ่งๆ ไม่คิดจะกลับไปหรือไง แต่ช่างเขาเถอะ ร่างแบบบางเดินผ่านไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบรองพื้นขึ้นมาแต่งหน้าเงียบๆ ปล่อยให้คนตัวโตมองอยู่อย่างนั้น โดยไม่คิดจะถามถึงเรื่องเมื่อคืน
“เลิกเรียนกี่โมง?”
“บ่ายสาม”
“เดี๋ยวไปส่ง แล้วจะไปรับด้วย”
มือหนาหยิบเสื้อตัวเดิมมาสวม รวมถึงกางเกงด้วย แก้มหวานแต่งหน้าต่อเงียบๆ ปฏิเสธไปคนแบบเขาคงไม่ยอมแน่ มือเล็กบีบรองพื้นแบบซองใส่นิ้วมือ แตะวนบนลำคอที่มีรอยแดง แม้จะปกปิดได้ไม่ดีนัก แต่ก็ดีกว่ามันแดงแจ๋น่าเกียจ ปล่อยผมยาวสลวยปิดทับอีกที เท่านี้ก็เรียนตามปกติได้แล้ว
“อะ!”
ยื่นเงินสามพันที่มีติดอยู่ในกระเป๋าไปให้ แก้มหวานเบ้ริมฝีปากขึ้นสูง ด่าทางสายตา เมื่อเขาทำราวกับเธอเป็นผู้หญิงขายตัว เอาเสร็จก็จ่ายเงิน
“ตอนนี้มีติดตัวแค่นั้น ถ้าอยากได้อะไรก็บอก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
หมับ!
“ว้าย! อย่าทำนะ เดี๋ยวหนูไปเรียนสาย”
เพียงแค่พริบตาเดียว เธอก็ถูกอุ้มมาวางลงบนเตียง โดนมีร่างสูงโถมทับไว้ มือหนาเลื่อนปลดตะขอกางเกงยีนส์เหมือนจะทำอีกรอบ
เออ! ยอมแล้ว! เอะอะก็จะเอาอย่างเดียวเลย ไอ้แก่นี่!
“จะเป็นอะไรกับกูได้ยัง?”
“ถ้าตอบว่าไม่จะทำสินะ?”
“เออสิ!”
“เห้อ! หนูมีเรียนนะ เรียนทั้งวันเลย เดี๋ยวไม่มีแรงเดิน”
ป่วยการจะขัดขืน ผู้ชายคนนี้ถ้าอยากได้อะไรเขาต้องเอาให้ได้ เป็นแบบนี้มานานแล้ว เธอไม่ค่อยได้เจอเขาหรอก แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา ฟังจากเฮียสิงค์เล่ามาอีกที
“หาอะไรกินก่อนออกไปไหม?”
“เลี้ยงไหมคะ?”
“เออดิ จนขนาดนี้มีปัญญาเลี้ยงเหรอ?”
“ไม่มีค่ะ”
ตอบเสียงเรียบ แก้มหวานมองคนกวนโอ้ยด้วยความละเหี่ยใจ คิดผิดหรือเปล่าที่อยากให้เขาจำตัวเองได้ บางทีเป็นแบบเดิมน่าจะดีกว่า อยู่กับเขาแล้วปวดหัวชะมัด เฮียเสือตัวจริงไม่เหมือนกับที่ได้ยินมา และไม่อ่อนโยนเหมือนคืนนั้นด้วย
ลาก่อนรักแรกแสนหวานของเธอ!
- Writer
