Chapter เงา...ซ่อนเร้น (5)
"นอนที่นี่สักคืนนะลูกพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะมารับกลับบ้าน หายไวๆ นะ จะได้ไปวิ่งเล่นด้วยกัน"
ฝ่ามือแกร่งยื่นเข้าไปในกรงแล้วลูบลงบนหัวนุ่มๆ แววตาเจือความอาทรสบตากับแววตาใสๆ ที่กระพริบปริบๆ มองกลับมาคล้ายรู้ว่ามันกำลังจะถูกทิ้งเอาไว้เพียงลำพัง หากแต่อาการป่วยก็ทำให้ต้องนอนซึมไม่เหลือเค้าความขี้เล่นเหมือนเช่นเคย...แก้วกัลยายืนมองภาพนั้นอยู่เงียบๆ ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก สิ่งที่หล่อนเห็นตรงหน้าคือความย้อนแย้งอย่างสุดขั้ว คือขาวกับดำที่ไม่น่าจะมาผสมรวมอยู่ในตัวคนๆ เดียวกันได้ ผู้ชายตรงหน้าที่หล่อนรู้จักคือคนที่มีเพียงความเลวในมุมที่เขาแสดงออกมายามอยู่กันเพียงลำพัง ไม่เข้ากันเลยสักนิดกับความอ่อนโยนของผู้ชายที่รักสัตว์ และนั่น...คือเสน่ห์ในแบบที่หล่อนเองก็ตอบตัวเองไม่ได้ เหตุใดเขาจึงดูน่าค้นหาทั้งๆ ที่เขาเป็นคนที่ควรหลีกหนีให้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี
จากการที่ทองหยอดต้องนอนด
