Chapter 7 เงา...ซ่อนเร้น (4)
ล่วงเข้าวันใหม่มาได้นับชั่วโมง ตรงมุมชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาบนเก้าอี้สีดำตัวเดิม นคินทร์ยังคงไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ตรงหน้าคือแม็กบุ๊คที่หรี่แสงหน้าจอให้กลมกลืนกับความมืดสลัว แววตาซ่อนเร้นความทระนงไล่หาข้อมูลที่ดินตามที่มีลงประกาศขายเอาไว้ในสื่อออนไลน์ ในบางคราแววตาคู่นั้นก็ทอดมองผ่านม่านกระจกใสออกไปด้านนอก...เขามองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดมิดที่ประดับด้วยแสงไฟระยิบระยับ เหมือนในใจของเขายามนี้ที่เต็มไปด้วยสีดำเคลือบฉาบ...ความเกลียดชังที่ไม่อาจเอาชนะคนที่ด้อยกว่าได้ แม้จะพยายามทุกวิถีทางแล้วก็ตาม
ใครบางคนว่าไว้ เมื่อรู้ว่ากำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบควรถอยออกมาตั้งหลักสักพัก...พักเพื่อใช้สติคิดไตร่ตรองใหม่ให้รอบคอบไม่ผลีผลาม เขารู้ตัวแล้วว่าพลาดกับการทำแบบนั้นกับแก้วกัลยา เพราะนอกจากจะทำให้เกิดบ่วงผูกมัดตัวเองแล้ว ยังทำให้ความรู้สึกผิดบาปตามติดอยู่ในใจ ผิดที่คิดนอกกาย
