ยอดสวาท

Chapter 2 จำเลยซาตาน (1)

Chapter 2

จำเลยซาตาน (1)

บนทางเดินหินเรียงที่ทอดยาวจากโรงรถไปจนจรดหน้าบ้าน ริมทางเทียนหยดออกดอกสะพรั่งสีม่วงเต็มต้น…แก้วกาญจน์ที่กำลังยืนตัดดอกชบาเพื่อปักในแจกันบนโต๊ะอาหารถึงกับชะงักมือ เมื่อเห็นนคินทร์เดินมาพร้อมกับหญิงสาวในชุดนักศึกษา...สายตาโฟกัสไปยังสองมือที่คล้องอยู่กับท่อนแขนแกร่งบ่งบอกระดับความสนิทสนม มองชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่ สาวน้อยที่ยังอยู่ในวัยเรียนแต่มีผู้ชายควงแขนกับสัมพันธ์ลึกซึ้ง เด็กสมัยนี้คงไม่แคร์อะไรมากมายในสิ่งที่เสียไปหากวันข้างหน้าต้องเลิกรา นั่นคือความคิดของคนที่มองกลับไปในช่วงวัยที่ต่างกัน

"นั่น...คุณกิ่ง แม่ใหม่อาภูนี่คะ"

มาลีรินทร์ก้าวเดินให้ช้าลงพร้อมสองมือที่รั้งคนเดินข้างๆ ให้เดินช้าตาม เมื่อสัมผัสได้ว่าแววตาคู่นั้นกำลังมองมาทางตน เป็นแววตาที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ คล้ายกับว่าการที่หล่อนมาบ้านหลังนี้ช่างมองดูแปลกประหลาดสิ้นดี ทั้งที่หล่อนมองว่าไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไรหากเจ้าของบ้านเต็มใจพามานอนค้าง คนที่พาหล่อนมาก็คือลูกชายเจ้าของบ้าน มีสิทธิ์มากกว่าคนที่เพิ่งเสนอหน้ามาชุบมือเปิบกินอยู่สบายในบ้านหลังนี้

"ก็แค่ผู้หญิงหิวเงินยอมลดศักดิ์ศรีตัวเอง คุณแม่ของอามีแค่คนเดียว ใครก็ไม่มีสิทธิ์เจ๋อมานั่งแท่นตำแหน่งนั้น"

"มิ้นต์ขอโทษน๊า ไม่ได้ตั้งใจทำให้อาภูอารมณ์เสีย"

น้ำเสียงออดอ้อนลอดผ่านเรียวปากสีชมพู เมื่อเห็นสีหน้าและ

แววตาของคนข้างๆ ฉายแววไม่สบอารมณ์อีกครั้ง

"วันนี้กลับเร็วกว่าทุกวันนะจ๊ะภู"

เสียงทักมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร ซึ่งก็เป็นอย่างที่แก้วกาญจน์พูด เพราะตั้งแต่หล่อนกับลูกมาอาศัยในบ้านหลังนี้ ในเวลาอาหารมื้อเย็น หล่อนไม่เคยเห็นหน้าทั้งสองพี่น้องเช่นนคินทร์และพราวนภามาร่วมโต๊ะด้วยเลยสักวัน หล่อนรู้...รู้ว่าทุกคนพยายามหลบเลี่ยงไม่อยากเจอหน้า เอาเรื่องงานมาบังหน้าด้วยการหาเรื่องกลับบ้านดึกทุกวัน

เงียบ...เสียงของหล่อนเหมือนสายลมพัดผ่าน รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหาย เมื่อไม่มีแม้ถ้อยคำใดๆ ทักกลับ ได้รับเพียงแววตาที่ส่งผ่านความเกลียดชังมาให้อย่างเปิดเผย มองตามสองคนที่เดินผ่านหน้าไปคล้ายกับหล่อนคืออากาศธาตุที่ไร้ซึ่งตัวตน

'แก้ว!'

แก้วกาญจน์สลัดเรื่องตรงหน้าทิ้งไป เมื่อเห็นแก้วกัลยาเดินมาทางเดียวกับที่ทั้งสองคนก่อนหน้าเพิ่งผ่านไป...ความผิดปกติบนใบหน้าและท่าที ทำให้แววตาของคนเป็นแม่ไล่มองไปทั่วร่างลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความอาทรที่ล้นปรี่ขึ้นมาในอก

"เป็นอะไรเหรอแก้ว ทำไมเดินแบบนั้น เท้าเจ็บหรือว่าอะไร"

แก้วกัลยาทำตาหลุกหลิก ลืมคิดคำตอบเอาไว้...ก้มลงคลำที่ข้อเท้า ไม่กล้าสบตามารดา

"แก้ว...เอ่อ...แก้วเดินเท้าพลิกตอนเข้าบ้านค่ะคุณแม่ สงสัย...ต้องเปลี่ยนรองเท้าคู่ใหม่แล้ว เดินไม่ดีเลยคู่นี้"

"แล้วเป็นอะไรมากมั้ยลูก ต้องไปหาหมอหรือเปล่า"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวลองทายาดูก่อนก็ได้ค่ะคุณแม่ คงไม่เป็นอะไรมาก"

"ไม่ได้เป็นอะไรมากแน่นะ แม่กลัวจะกลายเป็นกล้ามเนื้อ

อักเสบน่ะสิ ยาวเลยนะถ้าหากเป็นหนักแล้วเดินไม่ได้ขึ้นมาน่ะ เชื่อ

แม่เถอะนะ ไปเอ็กซเรย์เพื่อความสบายใจดีกว่ามั้ย"

คนเป็นแม่อดเป็นห่วงไม่ได้ คนเจ็บรีบปราดเข้าไปสอดแขนคล้องเกี่ยวเอวมารดา คลี่ยิ้มเพื่อให้ท่านสบายใจ แสงแดดอ่อนๆ ที่กำลังจะถูกความมืดกลืนหาย ทำให้หญิงสาวรีบเบี่ยงเบนประเด็น

"เข้าบ้านกันเถอะค่ะ วันนี้คุณแม่เตรียมอาหารเย็นเองไม่ใช่เหรอคะ เสร็จหรือยังเอ่ย แก้วจะได้ช่วยคุณแม่"

แก้วกัลยาหมายถึงแม่ครัวขอลากลับบ้านไปทำธุระ มารดาจึงรับหน้าที่แทนเพื่อที่ทางบ้านจะได้ไม่ต้องจ้างแม่ครัวรายวัน และคนที่ทานอาหารฝีมือมารดาของตนนั้นก็มีเพียงนคเรศ คนที่มีบุญคุณและวันนี้เขากลายมาเป็นพ่อเลี้ยง นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้หล่อนกับนคินทร์พบหน้ากันด้วยความไม่ประทับใจ ความร้าย...เขาแสดงมันออกมาอย่างชัดเจนถึงความเกลียดชัง แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ต้อนรับน้องสาวนอกไส้เช่นหล่อนที่มีอายุห่างกันเกือบยี่สิบปี

+++++

"ปังๆๆ"

เสียงเคาะประตูห้องดังถี่ระรัวราวกับมีใครในบ้านนี้ประสบเหตุร้าย แก้วกัลยารีบปราดไปยังหน้าห้อง และเพียงเปิดประตูแววตาคู่สวยต้องฉายแววตื่นตระหนก ก้มหน้าหนีหลบสายตาของคนที่ยืนยันมือข้างหนึ่งไว้กับผนัง คนที่ทำให้หล่อนกลัวการใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้เหลือเกิน...นคินทร์

"หูแตกรึไง! ฉันเรียกตั้งนานถึงไม่ได้ยินน่ะฮึ เคาะจนมือจะแตก ทำบ้าอะไรอยู่ถึงไม่ขานรับ เป็นใบ้หรือไง น่าหงุดหงิดชะมัด"

มาถึงก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ หล่อนสูดลมหายใจเข้าออกให้ลึก ต้องทนเพราะไม่อยากให้มารดาและนคเรศไม่สบายใจไปมากกว่านี้

"สงสัยแก้วอยู่ในห้องน้ำค่ะ เลยไม่ได้ยินที่คุณภูเรียก"

เหลือบมองหน้าคนที่ยืนเขม่นตามองราวจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วต้องรีบหลุบตาหนีอีกครั้งเพราะสายตาคู่นั้นไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย...เอ่ยถามทั้งที่ไม่มองหน้า

"คุณภูมีอะไรจะให้แก้วทำหรือเปล่าคะ"

"มี! ถ้าไม่มีก็อย่าหวังว่าฉันจะเคาะเรียก คิดว่าฉันเคาะเรียกเพราะพิศวาสจนต้องเข้าหารึไง"

แก้วกัลยาเลือกที่จะเงียบ เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งต่อปากต่อคำ นั่นจะยิ่งเปิดช่องให้เขาหาเรื่องเอาคืน

"ฉันกับมิ้นต์จะว่ายน้ำเล่น ช่วยเตรียมไวน์แล้วก็ผลไม้ไปให้ที่สระน้ำด้วย อ้อ แล้วก็...ช่วยไปบอกแม่ของเธอให้จัดโต๊ะดินเนอร์ที่นั่น เพราะฉัน...จะทานมื้อค่ำกับมิ้นต์สองคน ไม่อยากร่วมโต๊ะกับคนที่เกลียดยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ!"