ตอนที่ 9
1371 Words
“คร๊าบแม่”
ละอองดาวจูงมือลูกชาย ก่อนจะหันไปลาเพื่อนรัก
“ขอบใจมากนะนก”
“บอกแล้วไงไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยน่ะ”
ละอองดาวมองเพื่อนอย่างขอบคุณ ก่อนจะบอกลูกชาย
“ไหว้คุณป้านกสิครับแบรี่ เราจะกลับห้องกันแล้ว”
เด็กชายหันไปยกมือไหว้อย่างว่านอนสอนง่าย
“แบรี่กลับก่อนนะครับป้านก”
“ครับคนเก่ง อย่าดื้อกับแม่นะครับ”
“คร๊าบ แบรี่ไม่เคยดื้อเลยครับ”
ละอองดาวระบายยิ้มอย่างเอ็นดูลูกชาย นับวันแบรี่ก็ยิ่งเฉลียวฉลาดเกินวัย
“เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่ห้องนะ”
“อย่าเลยนก แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว”
“แต่มันดึกแล้วนะ เดินไปกันสองคนอันตราย”
“อยู่แค่ไกลๆ นี่เอง ไม่อันตรายหรอกนก แล้วอีกอย่างไฟก็สว่างตลอดทาง”
เพราะรบกวนเพื่อนให้ไปรับลูกชายมาแล้ว หล่อนจึงไม่กล้าที่จะรบกวนอีก
“งั้นฉันพาแบรี่กลับก่อนนะนก เอาไว้เจอกันจ้ะ ขอบใจมากๆ นะจ๊ะ ที่ช่วยเรื่องวันนี้”
“ยินดีจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
หล่อนยิ้มให้เพื่อนอีกครั้ง กำลังจะจูงแบรี่กลับห้อง แต่เพื่อนเรียกเอาไว้เสียก่อน
“มีอะไรเหรอนก”
เพื่อนของหล่อนรีบเดินมาหยุดตรงหน้า และจ้องมองหน้าหล่อนเขม็ง
“ตาบวมๆ เป็นอะไรหรือเปล่าดาว”
“เออ... ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ สงสัยขยี้ตาเมื่อกี้นี้แน่เลย”
เพื่อนของหล่อนพยักหน้ารับงงๆ “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว งั้นถึงห้องแล้วไลน์มาบอกด้วยล่ะ”
“จ้ะ ไปนะ”
หล่อนรีบจูงลูกชายเดินมุ่งหน้ากลับไปยังห้องเช่าที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเพื่อนนัก
“แม่ครับ แบรี่มีเรื่องสงสัยครับ”
“เรื่องอะไรหรือครับแบรี่”
หล่อนหยุดเดิน และย่อตัวลงไปอุ้มลูกชายขึ้นมากอดแนบอก
“เพื่อนของแบรี่มีพ่อกันทุกคนเลย แล้วทำไมแบรี่ไม่มีพ่อบ้างล่ะครับ”
หล่อนนิ่งเงียบ น้ำตาไหล ไม่รู้จะหาคำใดมาตอบลูกชายดี
“หรือว่าเพราะแบรี่นิสัยไม่ดีครับ”
“ทำไมแบรี่พูดแบบนี้ล่ะครับ แบรี่เป็นเด็กดีนะครับ”
“ก็เพื่อนบอกว่าถ้าใครเป็นเด็กดี คนนั้นก็จะมีพ่อ แต่ถ้าใครเป็นเด็กไม่ดี ก็จะไม่มีพ่อ”
โธ่ นี่หล่อนจะตอบลูกว่าอะไรดีนะ
“แบรี่ครับ... มันไปเกี่ยวกับว่าใครเป็นเด็กดีหรือเด็กไม่ดีหรอกนะครับ การที่แบรี่ไม่มีพ่อ เพราะว่าพ่อของแบรี่อยู่ไกลมากน่ะครับ ก็เลยมาหาแบรี่ไม่ได้”
“แล้วทำไม... พ่อไม่นั่งเครื่องบินมาล่ะครับ”
หล่อนเจ็บปวดจนจุกไปทั้งอก
“พ่ออยู่ไกลกว่านั้นจ้ะ นั่งเครื่องบินก็มาไม่ถึง”
หล่อนน้ำตาริน จนแบรี่ต้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับหล่อน
“แม่ร้องไห้เหรอครับ”
“เปล่าจ้ะ แม่แค่...”
“แม่ร้องไห้ทุกครั้งเลยที่แบรี่ถามหาพ่อ” เด็กชายตัวน้อยสีหน้าเสียใจ
“แบรี่จะไม่ถามเรื่องพ่อแล้วครับ แม่จะได้ไม่ต้องร้องไห้”
หล่อนสงสารลูกจับใจ แต่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้ เพราะบาสเตียนไม่ได้ต้องการหล่อน รวมถึงลูกของเขาด้วย เขาก็แค่สนุกกับร่างกายของหล่อนเท่านั้น
“แม่ร้องไห้เพราะรักหนูนะครับแบรี่”
หล่อนกดลูกชายเอาไว้แนบอก และค่อยๆ พาลูกชายเดินตรงไปยังห้องเช่าซึ่งเป็นที่ซุกหัวนอนของหล่อนกับลูกชายมาหลายปี
บาสเตียนเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ กับภาพเบื้องหน้าที่ได้เห็น
“นี่เธอมีลูกด้วยหรือ”
เขาพึมพำออกมาอย่างเหลือเชื่อ และถึงแม้จะมองในระยะไกล แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเด็กคนนั้นจะต้องมีใบหน้าที่หน้าเอ็นดูยิ่งนัก
บางอย่างในอกเต้นไหว สมองนึกจินตนาการไปถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
หากเขามีลูกสักคน ก็อยากจะให้มีหน้าตาน่ารักแบบเด็กผู้ชายคนนี้
เขาถอนใจออกมาแรงๆ เมื่อความจริงทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบในอก
“งั้นเธอก็มีสามีใหม่แล้วจริงๆ สินะ”
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ผิดหวังแบบนี้ ผิดหวังจนปวดหนึบไปทั้งตัวใจ
บาสเตียนยกมือขึ้นเสยผมแรงๆ ก่อนจะกัดฟันหมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ
ละอองดาวเกือบมาทำงานสาย เพราะหลังจากไปส่งแบรี่ที่เนิร์สเซอรี่เกิดอุบัติเหตุ ทำให้รถติดยาว โชคดีที่หล่อนตัดสินใจนั่งวินมอเตอร์ไซค์มา
“ดาว เจ้านายเรียกพบน่ะ”
ทันทีที่หล่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เกนิกาก็เดินเข้ามาบอกทันที
“เจ้านายมีอะไรหรือคะพี่เกต”
“พี่ก็ไม่รู้นะ แต่เห็นมีแขกด้วย”
“เอ่อ... ค่ะ”
“เจ้านายรออยู่ที่ห้องรับรองชั้นสองนะดาว”
“ขอบคุณค่ะพี่เกต”
หล่อนรีบลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องรับรองชั้นสองที่เจ้านายรออยู่ทันที
พอเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงักกึก เมื่อแขกที่เกนิกาพูดถึงคือบาสเตียนนั่นเอง
“เข้ามาสิคุณดาว”
“เอ่อ ค่ะ”
หล่อนเดินขาขวิดเข้าไปภายในห้องรับรอง แอร์คอนดิชั่นเย็นเฉียบ แต่ทำไมนะหน้าของหล่อนถึงได้ร้อนผ่าวขนาดนี้ เพียงแต่เผลอสบตากับบาสเตียนเท่านั้น
“นั่งลงก่อนสิ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ค่ะ เจ้านาย”
หล่อนทรุดตัวลงนั่ง กายสั่นเทาไปหมด ภาวนาให้บาส เตียนอย่าเล่นแง่ใดๆ กับหล่อนอีกเลย
“คุณบาสเตียนบอกว่าเมื่อคืนคุณดูแลไม่ดี”
“เอ่อ...”
หล่อนเบิกตากว้าง หน้าซีดเผือด มองไปยังบาสเตียน ก็เห็นเขาลอยหน้าลอยตามองฝ้ามองเพดานอยู่อย่างน่าหมั่นไส้
“เปล่านะคะ”
“ก็คุณบาสเตียนบอกผมเนี่ย”
“แต่... ดาวไม่ได้ทำอะไรนะคะ”
หล่อนหันไปมองเขา หวังจะให้เขาช่วยพูด แต่เขาไร้น้ำใจสิ้นดี
“คุณผสมน้ำร้อนเกินไป ผิวของผมไหม้เกือบทั้งตัว”
“คือ...”
เขาจงใจหาเรื่องกลั่นแกล้งหล่อนชัดๆ
“ผมคิดว่าลูกน้องของคุณคงไม่เต็มใจจะดูแลผม งั้นผมก็คงต้องหยุดพิจารณาสัญญาของคุณเอาไว้แค่นี้”
“ไม่ได้นะครับ...”
เจ้านายของหล่อนร้องค้านเสียงหลง ก่อนจะหันมาทำตาดุใส่หล่อน
“คุณดาว”
หล่อนรู้ดีว่าเจ้านายต้องการให้หล่อนทำอะไร และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางเลือกอื่นเลย
“ดาวขอโทษค่ะคุณบาสเตียน”
ชายหนุ่มลอบยิ้ม แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา และทำให้หล่อนร้อนใจยิ่งนัก
“ดาว... จะรับผิดชอบด้วยการลาออกจากที่นี่”
คราวนี้บาสเตียนหันกลับมา มองหล่อนด้วยสายตากระด้างดุดัน
“ห้ามขัดใจผมอีก เข้าใจไหม”
หล่อนกำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธ แต่เจ้านายของหล่อนชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“ได้เลยครับคุณบาสเตียน”
“เจ้านายคะ”
“ตอบรับไปสิคุณดาว เร็วสิครับ”
เจ้านายส่งสายตาดุๆ มาให้ และหล่อนก็ไม่มีทางเลือกอีกเช่นเคย
“ค่ะ”
บาสเตียนระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนตระหง่าน
“งั้นผมจะพิจารณาสัญญาของคุณเป็นพิเศษนะครับ ผมขอตัวก่อน”
บาสเตียนโปรยยิ้มร้ายกาจมาให้หล่อน “ส่วนคุณก็ต้องมากับผม”
“ไปสิคุณดาว”
“แต่ดาวต้องทำงานนะคะเจ้านาย”
“งานคุณเดี๋ยวผมให้เกตทำแทนก็ได้ หน้าที่ของคุณตอนนี้คือรับรองคุณบาสเตียนให้มีความสุขที่สุด หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังอีกนะ”
หล่อนต้องอยู่ใกล้ชิดกับบาสเตียนตามลำพังอีกแล้วเหรอนี่
“แต่ดาว...”
“ดูท่าทางลูกน้องของคุณจะไม่เต็มใจนะครับ”
บาสเตียนแทรกขึ้น หล่อนมองเขาตาขุ่น แต่เขาไม่สะทกสะท้านเลย
“เต็มใจที่สุดเลยครับ จริงไหมคุณดาว”
“ค่ะ”
หล่อนกระแทกเสียงตอบอย่างโมโห ก่อนจะกัดฟันเดินตามบาสเตียนออกไป
ทำไมเขาจะต้องกลับเข้ามาในชีวิตของหล่อนอีกนะ ทำไมกัน
- Writer
