25 มหาลัย
“ถ้าโทรศัพท์หาย ตกรถ หลงทาง จะทำไง จำเบอร์ใครได้มั่งไหม”
“จำเบอร์แม่กับเบอร์เกรซได้นะ” เธอเถียง อ้อยังมีเพื่อนสนิทอีกสองคนที่มหาลัยฯ ดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ถูกเขาฉกไปต่อ
“ก็ยังดี อย่าลืมกระเป๋าสตางค์ด้วยละกัน”
นิวารินย่นจมูกที่ถูกรวน มองคีต์กวีกดโทรจากเครื่องเธอเข้าเครื่องเขา เสร็จเขาก็ยื่นคืนให้ รถวิ่งมาถึงหน้ามหาลัยฯ พอดี
ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อน คนค่อนข้างเยอะ มีนักศึกษาลงป้ายนี้พอควร เขาจึงรอให้คนซาแล้วหลีกทางให้นิวารินลงก่อนจะตามลงไป
หน้ามหาลัยฯ มีรถรับส่งวิ่งในมอฯ เป็นรถรางแบบที่ใช้กันตามสวนสัตว์ หรือสถานที่ท่องเที่ยวใหญ่ๆ นิวารินลงก่อนเพราะรถผ่านคณะเธอก่อน คีต์กวีจึงยื่นหนังสือคืนให้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ที่มอ.ตอนนี้คึกคัก อยู่ในช่วงรับน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง ซึ่งรถคันนี้ก็รับเด็กรุ่นน้องมาเยอะ คุยกันโขมงลั่นอย่างสนุกสนาน
ชายหนุ่มไม่ได้มองใครหรือกลุ่มใดเป็นพิเศษ ก้มหน้าสนใจโท
