88 ตอนพิเศษ
‘ไม่ทิ้งหรอกน่า ฉันจะดูแลเธอตลอดไปเอง’
เสียงเล็กๆ ของเด็กชายวัยเจ็ดขวบห้วนติดรำคาญด้วยซ้ำ แต่บนหลังแบกเด็กหญิงตัวผอมบางอายุเท่ากันแต่อ่อนเดือนกว่าออกมาจากสวนหลังบ้าน หลังจากที่พากันเล่นซนป่ายปีนต้นมะม่วงจนตกลงมา
เด็กหญิงนิวารินเจ็บแปลบที่ขา ร้องไห้น้ำตาซึมแต่ไม่มีเสียงสะอื้น นอกจากน้ำตาที่เปียกคอเสื้อด้านหลังของเพื่อนที่แบกเธออยู่...
“คิงส์ แกล้งอะไรน้ำอีกแล้วเนี่ย”
มาถึงหน้าบ้าน เด็กหญิงเกษราส่งเสียงดุน้องชายฝาแฝดก่อนเป็นอันดับแรก เพราะรู้ๆ กันว่า คีต์กวีชอบหาเรื่องแกล้งนิวารินมาตลอด
“ใครแกล้ง ปีนต้นไม้ไม่เป็นยังอยากจะปีน บอกแล้วจะเก็บมะม่วงให้เอง ไม่ฟัง”
“ขอโทษ น้ำอยากช่วยนี่ อยากเก็บเองด้วย” เด็กหญิงตัวน้อยที่เจ็บขาพูดเสียงเครือ มองหน้าบึ้งของเด็กชายแล้วใจเสีย
“ดื้อแบบนี้มันน่าทิ้งไว้จริง”
“แต่นายไม่ทิ้งเราใช่มั้ยคิงส์” เธอยื่นมือไปกระตุกแขนอีกฝ่าย มองอย่างอ้อนๆ
