37 หมดสิทธิ์
“อะไรของเธอ ซุ่มซ่ามจริง”
“มาเงียบๆ ทำไมล่ะ ทำคนอื่นตกใจหมด”
หน้างามงอ สะบัดเสียงค้อน ดันอกกว้างเต็มแรง การแนบชิดเมื่อครู่ ไออุ่นที่ตัวคีต์กวีทำเธอใจสั่น
ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างจะบอกว่าระอาคนซุ่มซ่าม เขาหันไปวางถุงกับข้าว ซึ่งออกไปซื้อมาจากร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งในหมู่บ้าน หันมาสนใจเจ้าของร่างนุ่มของแม่สาวเสน่ห์แรง
“ใจลอย มัวแต่คิดอะไร หรือคิดถึงไอ้หนุ่มโรคจิตนั่น”
มือหนาจับต้นแขนนุ่มไว้ทั้งสองข้าง ไม่ยอมให้เธอหนีห่างไปเกินกว่าหนึ่งก้าว มืออีกข้างค่อยๆ เลื่อนลูบลงมาตามลำแขนเสลา
ตากลมเบิกกว้าง ก้าวถอย คีต์กวีก้าวตาม หน้าคมเข้มเรียบตึง ดวงตาทอแสงกล้ามองสบตาเธอไม่หลบ
นิวารินใจเต้นรัว สมองพิการกะทันหัน นึกไม่ออกว่าไอ้โรคจิตที่เขาพูดหมายถึงใคร หน้าตื่นตาโตมองหน้าคมเข้ม ใจหวั่นหวิวบอกไม่ถูก
“เธอกับไอ้หมอนั่น นอกจากเป็นพี่น้องรหัสกันแล้ว เป็นอะไรอีก”
“น่ะ นายภูน่ะเหรอ”
