อิงอิงถึงกับกะพริบตาแล้วกลอกตาไปมานึกถึงข้อความที่ตนพิมพ์ปลอบใจน้ากัญ
“อันที่จริงคุณไม่ต้องให้อะไร ฉันก็ไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว” อิงอิงพูดเสียงอ่อน รู้สึกผิดขึ้นมา
อานนท์ยังคงนั่งเคียงข้างกับอิงอิงบนโซฟา เขาเพียงก้มหน้าลงมองอิงอิงใกล้ๆ
“ผมไม่ได้ชอบคุณ แต่คุณห้ามไปไหน” เขาพูดเสียงเย็นดวงตาคมจัดจับนิ่งที่เธอ
อิงอิงคล้ายกับชะงักไป
เธอรู้ดี เขาจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น กระทั่งความรู้สึกรักใคร่กันเมื่อครั้งเก่าก่อน มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงรักเขาอยู่
และที่เขาต้องการจากเธอก็คือเครื่องมือเอาไว้ใช้เรียกร้องความสนใจจากพ่อของเขา ตามประสาลูกคนรวยที่มีทุกอย่างครบครันยกเว้นครอบครัวที่ปกติสุข แต่...
“แล้วบัตรเครดิตนี่ กดเงินสดได้ไหม” นี่คือเรื่องที่อิงอิงคาใจที่สุด เธอต้องไปซื้อกับข้าวที่ตลาดสดนะแม่ค้าเขาคงไม่รับบัตรเครดิตหรอก
“...”
อานนท์เริ่มอึ้งแล้วยิ่งนึกหมั่นเขี้ยวอิงอิงเพิ่มขึ้น
เมื่อค
