บทที่9. มีอะไรในใจ
1179 Words
“ท่าทางมิ้นต์จะมีอะไรในใจนะ”
“ก็นิดหน่อยจ๊ะ” ดารัณยิ้มอ่อน “หนิงจำคุณการ์เร็ตได้ไหม?”
“การ์เร็ต? หมายถึงการ์เร็ต แบล็ค CEO โรงแรมบลูไดมอนนะเหรอ?”
“ใช่ คนเดียวกันนั้นแหละ”
“บังเอิญมิ้นต์เจอคุณการ์เร็ตที่โรงพยาบาล เขาเอาเช็คเงินบริจาคช่วยสร้างโรงพยาบาลเด็กมาให้ แล้วเขาก็เปรยๆ ว่าสนใจธุรกิจด้านสปา แต่อยากได้สปาแบบไทยๆ มิ้นต์ก็ดันไปรับปากว่าจะช่วยหาคนเข้าไปคุยงานกับเขาให้ แต่มิ้นต์กำลังจะไปเที่ยวต่างประเทศกับพี่ธันวาก็เลยอยากรบกวนหนิงช่วยไปคุยงานให้หน่อย”
“ไปเที่ยวหรือไปฮันนีมูนกันแน่” ลักษณ์ณาราหัวเราะเพื่อนสาว กิติศัพท์ของการ์เร็ต แบล็ค ไม่ธรรมดาเลย เรื่องการบริหารโรงแรมหรูระดับโลกหลายแห่งนั้นเป็นที่เลื่องชื่ออยู่แล้ว แต่เรื่องเจ้าชู้เป็นคาสโนว่าอันดับต้นๆ นี่ก็โด่งดังไม่แพ้กัน ถ้าได้สนใจผู้หญิงคนไหนแล้วจะต้องเอาให้ได้ ขนาดเพื่อนซี้ของเธอแต่งงานแล้ว เขาก็ยังไม่วายคิดจะปีนต้นงิ้วโดยการจีบดารัณต่อหน้าต่อตาสามีอีก แต่เพราะทั้งดารัณและสามีมีรักที่มั่งคงต่อกัน มือที่สามอย่างการ์เร็ตจึงได้แต่กินแห้วไปตามระเบียบ นี่คงกลัวจะเสียหน้าถึงยังได้พยายามตอแหยดารัณอีก
“สปาเหรอ? ได้ซิ! ไม่ยาก อยากได้แบบไหนร้านพรรณนาของเรายินดีให้บริการค่ะ”
“แน่ใจนะหนิง รายนั้นเขาไม่ธรรมดาเลยนะ”
“มิ้นต์ก็รู้ คนอย่างลักษณ์ณาราไม่กลัวอะไรง่ายๆ หรอก” ลักษณ์ณาราหัวเราะ “ไปเที่ยวให้สบายใจเถอะ ดีไม่ดีถ้าฉันได้งานนี้ฉันจะฟันกินเปอร์เซ็นต์เอาให้ขนหน้าแข็งร่วงไปเลย”
สองสาวต่างบุคลิกประสานเสียงหัวเราะ เสียงสัญญาณคนเข้าร้านทำให้ลักษณ์ณาราเหลียวไปมองทางประตู หนูนาพนักงานคนเดียวในร้านเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟปั่น เธอยกมือไหว้ดารัณด้วยท่าทีนอบน้อม หนูนาเป็นสาวอีสานผิวเข้มคมขำ เดิมทีเธอก็เป็นเด็กสาวธรรมดาที่ไม่มีโอกาสทางการศึกษามากนัก ลักษณ์ณาราพบหนูนาครั้งแรกเมื่อตอนที่เธอไปติดต่อซื้อผ้าขาวม้านำมาทำกระเป๋าใส่แท็บเล็ตเก๋ๆ ลักษณ์ณารารู้สึกถูกชะตากับหนูนา เธอเป็นเด็กดี ช่วยงานที่บ้านซึ่งทำนาปลูกข้าว เมื่อหมดหน้านาก็จะไปทำงานในโรงงาน แต่หนูนามีความรู้ความสามารถด้านทอผ้าบ้าง พืชสมุนไพรบ้าง เธอจึงชวนให้หนูนามาทำงานที่ร้านของเธอ โดยดารัณช่วยสนับสนุนด้านการศึกษา ได้เรียนระบบการศึกษานอกโรงเรียนจนจบและกำลังจะเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ด้วยเหตุนี้หนูนาจึงเคารพลักษณ์ณาราและดารัณมากเพราะถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของเธอเลยทีเดียว
“หนูนามาพอดี พี่จะออกไปทานข้าวกับพี่มิ้นต์นะ แล้วพี่จะเลยไปซื้อของมาเตรียมจัดชุดของที่ระลึกให้ลูกค้าด้วย ยังไงหนูนาปิดร้านได้เลยนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะพี่หนิง”
“ขอบใจจ๊ะ”
ลักษณ์ณาราหยิบย่ามใบสวยสีแดงสดเป็นผ้าปักของชาวเขา หญิงสาวชอบผ้าไทยโดยแต่เดิมเธอก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมา ‘เอาดี’ ด้านนี้ได้ เธอไม่ใช่สาวหวานอย่างดารัณและห่างไกลคำว่า ‘พับเพียบเรียบร้อย’หลายสิบกิโลเมตร แต่อาจจะเป็นเพราะว่า คุณป้ารดาชอบนุ่งผ้าถุงสวยๆ ใส่ไปสอนมันเป็นภาพที่เธอเห็นจนชินตา เธอช่วยป้ารดาจัดเก็บผ้านุ่งผ้าซิ่นอยู่บ่อยๆ เธอชอบลวดลายและที่มาที่ไปของลวดลายบนผ้า แต่ก็แอบขัดใจเพราะป้ารดาก็จะนุ่งผ้าสวยๆ เป็นแค่ผ้านุ่งหรือผ้าถุงสำเร็จเท่านั้น เธอจึงขอผ้าชิ้นที่ป้ารดาโปรดน้อยที่สุดมาตัดทำกระเป๋าสะพายแบบที่วัยรุ่นชอบ แม้จะเย็บเบี้ยวๆ บูดๆ ไปหน่อยแต่มันก็ทำให้เธอเริ่มสนุกและสนใจทำอะไรๆ อีกหลายอย่าง แม้ว่าป้ารดาจะดูเป็นคนแก่หัวโบราณแต่ก็ชอบไอเดียของหลานสาว สนับสนุนแนะนำแหล่งซื้อผ้าไทยราคาถูกให้เธอมาลองทำอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งกระเป๋า รองเท้า ถุงผ้า และเสื้อผ้าแบบทันสมัย แต่เธอไม่ค่อยมีฝีด้านเย็บปักถักร้อย จึงได้แต่ออกแบบและหาคนทำซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นชาวบ้านในชุมชนที่เธอเข้าไปติดต่อขอซื้อของ จากที่เปิดแค่หน้าร้านออนไลน์ ป้ารดาออกทุนให้เธอเปิดร้านของตัวเอง ‘ร้านพรรณนา’ จึงเกิดขึ้น และแน่นอนว่าลูกค้าที่อุดหนุนสินค้าของเธอคือดารัณ
“เราจะไปกินข้าวที่ไหนดีล่ะ”
“ก็แล้วแต่เจ้ามื้อซิ” ลักษณ์ณารายักไหล่
“งั้นกินร้านใกล้ๆ นี่ก็แล้วกันนะ ได้คุยรายละเอียดกันต่อ”
“อยากรีบกิน รีบเสร็จจะได้รีบกลับไปหาคุณสามีละซิ”
“ยัยหนิง!”
ดารัณเขินอายจนใบหน้าหวานแดงจัด ลักษณ์ณาราหัวเราะร่า เพื่อนสาวมีความสุข เธอก็มีความสุขไปด้วย แล้วจู่ๆ ภาพของชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มดวงตาสีเขียวราวกับหยกเนื้อดี มาดเนี้ยบในเสื้อสูทแบรนหรู เขาไม่ใช่ผู้ชายในสเปคเธอเลยสักนิด และเดาได้ไม่ยากว่าเขาก็ไม่ชายตามองเธอด้วยซ้ำ ลักษณ์ณาราเริ่มยิ้มแบบมีเลศนัย
ผู้ชายอย่างการ์เร็ต แบล็ค นะเหรอ ไม่เท่าไหร่หรอก.
CEO หนุ่มแห่งโรงแรมบลูไดมอนเผยรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แถมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอ่านรายงานที่พศิน-บอดี้การ์ดและคนสนิทของเราหาข้อมูลส่งมาให้ทางอีเมล์ไปกี่รอบ ลักษณ์ณารา ไขแสง เจ้าของร้านพรรณนา ร้านกรีนช็อปเล็กๆ แต่กำลังเป็นแบรนด์น้องใหม่ได้รับการจับตามองในแวดวงนักธุรกิจหน้าใหม่ การ์เร็ตเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผู้บริหาร เขายกมือลูบคางที่เพิ่งโกนเคราออกไปเมื่อเช้า หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวหุ่นนางแบบเลยทีเดียว ผมสั้นประบ่าดูเต็มไปด้วยความมั่นใจและแววตาดื้อรั้นเอาเรื่อง บุคลิกของลักษณ์ณาราแตกต่างกับดารัณโดยสิ้นเชิง อีกคนห้าวอีกคนหวาน เขาอ่านประวัติความเป็นมาของลักษณ์ณาราด้วยความตื่นเต้น พศินทำหน้าที่ได้ดีเกินความจำเป็นไปบ้างที่รายงานให้เขาทราบแม้กระทั้งอาหารที่ชอบ หรือสถานที่พักผ่อนที่โปรด และสถานะโสดที่ดูเหมือนจะเย้ายวนคาสโนว่าอย่างเขาไม่น้อย
เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้นเรียกสติของการ์เร็ตให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน
“เอ่อ...คุณดารัณมาถึงแล้วค่ะบอส”
“เชิญเข้ามาได้”
- Writer
