When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
"เดินดี ๆ สิคะ เดี๋ยวก็ตกเรือ" "ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนขาเดี้ยงเป็นห่วงหรอกหน่า ไปลูก ค่อย ๆ เดินกันนะเด็ก ๆ" ฉันใช้มือป้องเด็ก ๆ ที่เดินลงบันไดของเรือ ที่สำคัญ พยายามจะหนีการพูดคุยกับคนที่เดินตามฉันมา ฉันพลาดเพราะเมา ไม่ได้หายเกลียดเขา ไม่ต้องมาทำดี ไม่ต้องรับผิดชอบ ฉันจำไม่ค่อยจะได้ด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้ต้องการต้องการความรับผิดชอบใดใด ฉันโตมากพอ ที่จะตัดสินใจเอง ว่าต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องยัดเยียดการรับผิดชอบอะไร "เซียงเซียง โกรธอะไร ไหนบอกไม่รู้สึกอะไร แล้วทำไมไม่คุยกับพี่" โอ้ยยยย นี่ก็ไม่ยอมเข้าใจสักที "เพราะฉันรำคาญไง!!!" ฉันหันไปตวาดใส่คุณชลอย่างเผลอเลอ ลืมไปว่าเด็ก ๆ มองดูอยู่ ฉันจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี ฉันมองหน้าพี่ชลที่ตอนนี้ทำหน้าหงอย ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่รู้สึกผิดหรอกนะ ฉันเบะปากแล้วเชิ่ดหน้าขึ้นเพราะไม่สนใจ ต่อให้เขาร้องไห้ ฉันก็ไม่สนใจ "พี่ไม่ได้ใส่ถุง