เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.16 : ลืม ๆ มันไปเนอะ Nc++

สายชล Say ::

งานเลี้ยงเต้นรำ ที่ผมไม่คิดว่าจะมี แล้วมันก็ไม่ควรมี บนเรือของครอบครัว เธอเก่ง หัวพัฒนา แต่ขาดประสบการณ์ คืนนี้จะเป็นคืนนอกใจสนั่น หรือไม่ก็งานกร่อยสนั่น เพราทุกคนมากับครอบครัว แม้กระทั่งผมตอนนี้ ที่นั่งอยู่ที่บาร์เหล้า

"พี่ ของผมหมด ขอแบบเดิมอีกแก้ว" อัณณ์สั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์

"ให้ของขวัญล่วย นมสตรอว์เบอร์รี่ ไม่เอาช็อกโกแลต เดี๋ยวก้างมายมจะมาตีเพราะไม่นอน" ของขวัญกระซิบกระซาบกับพี่ชายของตัวเอง ถึงบทลงโทษของคนที่ไม่นอน

"งั้น เอา สตรอว์เบอร์รี่มา 2 เลย"

ผมต้องหัวเราะออกมากับใบหน้ากลัวการลงโทษของลูก ๆ ผมทำแต่งานมาตลอด ไม่เคยสนใจเลยว่าลูกชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ได้แต่บังคับ ตอนที่ผมเห็นครีมบังคับให้ลูกอ่านหนังสือเหมือนผมเห็นตัวเอง ลูกไม่ได้มีความสุข ลูกกดดัน ผิดกับของขวัญที่เป็นเด็กอารมณ์ดี ไม่เคยทำผิดอะไรให้พ่อแม่ทุกข์ใจ ผมไม่เคยรู้ว่าการเลี้ยงลูกแบบไหนมันถูก

"งานอะไรไม่ซาหนุก ไม่เห็นมีใครทำอะไรกันเลย ไหนม้าบอกว่า จะเหมือนนิทาน" ของขวัญกระดกนมในแก้ว แล้วมองคนที่ต่างคนต่างมากินมากกว่าเต้นรำ

มันจะไปมีคนเต้นรำได้ยังไงเล่า นี่เค้ามากันเป็นครอบครัว ครอบครัวอย่างงั้นเหรอ ผมมองไปคนที่ทำหน้าเซ็งที่ยืนอยู่ข้างเจ้านายเธอ ในงานที่โคตรกร่อย ก็มันเป็นงานเลี้ยงเต้นรำนี่ ผมเดินลากเฝือกที่ขา เดินเข้าไปหาเธอ มันหลายอาทิตย์แล้ว แม้จะไม่ได้เจ็บ แต่มันก็น่ารำคาญอยู่ดี เพราะผมต้องเดินเป๋ตลอด เพราะขาสองข้างมันไม่เท่ากัน น่าอายจริง ๆ แต่ช่างเถอะ ผมเดินเข้าไปขอเซียงเซียงเต้นรับ ต่อหน้าเจ้านายของเธอเลย แน่นอน เธอเหรอจะยอมผม ไม่มีทางเลย แค่ไม่ด่าผมต่อหน้าเจ้านายตัวเองก็เก่งแล้ว

"จะทำอะไร" เธอถามผมขึ้นมา เบา ๆ เพราะตอนนี้เธอทำงานอยู่

"เปิดฟอลไง ไม่มีคนเปิดจะมีคนตามได้ยังไง" ผมผายมือเพื่อเรียกเธอ ซึ่งเธอก็ยอมแบบไม่เต็มใจนัก

"เดี้ยงแล้วยังจะมาทำเท่อีก"

"อย่างน้อยเธอก็กลับมามองพี่เท่อ่านะ"

ดนตรีที่ดังขึ้น ทำให้ผมพาเธอเดินเต้นรำไปกลางฟอล ไฟที่หรี่ลงเล็กน้อย เพื่อเปิดไฟใจกลางฟอลให้สว่างขึ้น เพื่อให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เรา ทุกอย่างมันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ติดไอ้เฝือกบ้านี่ หลังจากมีคนเปิด แน่นอนมันก็จะมีคนตาม แล้วคนที่ตามส่วนมากก็คือคนที่พาเมียของตัวเองออกมาเต้นทั้งนั้น ทั้งรุ่นคุณปู่คุณย่า รุ่นลุง ๆ ป้า ๆ ผมมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้า ที่มองหน้าผมไม่ต่างกัน

"ขอบคุณนะคะพี่ชล ฉันกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว ฉันคิดว่าฉันจะทำมันพังซะแล้ว" คนที่เต้นอยู่กับผม ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ฮึบไว้ เธอยังคงกลัวการผิดพลาดอยู่เสมอ เพราะเธอกลัวการผิดพลาด เธอถึงพยายามทำทุกอย่างอย่างดีเสมอ

"เธอแค่ขาดประสบการณ์ งานเต้นรำส่วนมากใช้สำหรับเลือกคู่ แต่นี้มันเป็นธีมครอบครัว"

"อือ ฉันรู้แล้วค่ะ"

ผมใช้ปลายนิ้วไล้แก้มของเธอเบา ๆ เพราะเธอควรจะยิ้มสิ ไม่ใช่เครียด เรามองตากันในขณะเต้นรำเหมือนโดนสะกดจิตให้ไม่อาจละสายตาจากกันได้ วันนี้เธอสวย สวยในชุดสีขาวเข้ารูป เมื่อเวลามันอยู่ท่ามกลางแสงไฟ มันทำให้เธอโดดเด่นจนผมไม่อาจจะมองใคร

"อะ...อึ้มมมม" เสียงกระแอมเล็ก ๆ ทำให้เราสองคนต้องรีบละสายตา เธอเด็กหญิงตัวน้อยกำลังยืดเท้าสะเอว แล้วมองเราอย่างไม่ค่อยจะพอใจ

"คุณผู้ชายและคุณผู้หญิง เต้นกันลืมลูกเลยนะ ขอเราเต้นด้วย" อัณณ์ดึงมือของผมที่วางไว้ที่เอวของเซียงเซียงออก แล้วจับมือของเธอเอาไว้แทน

เอ่อ คือ นี่เรากำลังจับมือกันเป็นวงกลมเหรอ เหมือนในโรงเรียนอนุบาลใช่ไหม เพลงจับมือกันเป็นวงกลมมันก็ดังขึ้นมาในหัวผมเฉยเลย เอาเถอะ ก็ลูกอยากเต้นด้วยนี่ แต่นั่นมันคือจุดเปลี่ยน เพราะมันทำให้หลายครอบครัว พาเด็ก ๆ มาเต้นกันที่กลางฟอลเต้นรำด้วย เพราะเห็นว่าลูก ๆ ของเราสนุกมาก

"กลายเป็นกิจกรรมครอบครัวไปแล้ว" ผมมองหน้าเซียงเซียงและลูก ๆ ที่ตอนนี้ต่างมีรอยยิ้ม ความรู้สึกที่ผมไม่เคยเจอเลยในชีวิต ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมกำลังหลงใหลมัน คำว่า...ครอบครัว

หลังจาก 4 ทุ่ม งานเต้นรำก็ได้จบ แต่บาร์กลับเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มาดื่มกันในยามค่ำคืน ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนลูกอยู่ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้นี่ ตอนนี้เซียงเซียงเอาลูกไปนอน ผมเลยได้มีเวลาได้ดื่มบ้าง

"ไม่ได้สั่งนมสตรอว์เบอร์รี่แล้วใช่ไหมครับ ผมชงแทบไม่ถูกเลย เด็ก ๆ น่ารักนะครับ" บาร์เทนเดอร์คนเดิมที่ชงนมให้ลูก ๆ ผม เข้ามาแซวผมที่ตอนนี้นั่งคนเดียว

"นั่นสิคับ วันนี้ที่นี่ดูคึกคักดีจัง"

"เพราะในงานเต้นรำไม่มีแอลกอฮอล์ จบงานแล้ว ที่นี่เลยเป็นที่ปลดปล่อยครับ คุณมาริสาเธอวางแผนเอาไว้ครับ เพื่อไม่ให้คนอื่นดื่มเหล้าตั้งแต่ในงาน จนบาร์เงียบ เธอเก่งและสวยมาก" บาร์เทนเดอร์ใช้มือป้องปากกระซิบบอกผม

เราดื่มไปคุยกันไป ผมชอบที่จะได้ยินคนรอบตัวคุยเรื่องเธอนะ เหมือนผมได้รู้จักเธอมากกว่าตอนที่ผมเห็น แล้วไม่นานคนที่เราพูดถึง ก็เดินมาหาผมกับบาร์เทนเดอร์ที่กำลังคุยกันสนุก การมาของเธอ ทำให้การนินทาเธอของเราต้องหยุดลง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เมาแล้ว ไม่ให้นอนกับลูกนะคะ เหม็นเหล้า ขอพี่สีเขียวขวดนึง" เสียงแหลมพูดกับผม ที่นั่งดืม แต่ตัวเองก็สั่งเหมือนกันอะ บาร์เทนเดอร์รับคำ แล้วนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้เธอ เธอก็กระดกมันเฮือก ๆ เหมือนคนหิวน้ำ ผมเลยกระดกเป็นเพื่อนเธอ

"ลูกหลับหมดแล้วเหรอ"

"หลับหมดแล้ว อัณณ์หลับยากมาก ทำไมให้ลูกกินช็อกโกแลตตอนกลางคืนคะ รู้ใช่ไหมคะ ว่ามันมีคาเฟอีน" นั่นไง งานผมเข้าแล้ว ผมทำไรได้ ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับความผิดไป ผมจะไปรู้ไหม ว่ากินแล้วมันจะนอนไม่หลับ ผมเลยขอเครื่องดื่มให้เธออีกขวด เพื่อที่เธอจะดื่มต่อแล้วเงียบ ลืมเรื่องด่าผมไปซะ ก็ผมไม่รู้นี่

เรานั่งดื่ม นั่งคุยกันหลายเรื่อง แน่นอน เพราะเธอเริ่มเมา เธอคุยจ้อ คุยกับบาร์เทนเดอร์ คุยนู่น นี่ นั่น ไม่ใช่คนเครียด ๆ แบบที่คนอื่นเคยเจอ เพราะตอนนี้เธอรั่วมาก แถมยังโยกไปมาเบา ๆ ตามจังหวะเพลงด้วย ผมเองก็เริ่มตึง ๆ แล้วเหมือนกัน

"พี่อ่า รู้ไหม ฉันจะต้องเจออะไรบ้าง!!! พี่ไม่รู้ ไม่เคยรู้เลย!!! ฉันต้องเรียนไป เลี้ยงลูกไป พี่นี่มันแย่ที่สุด อย่างหวัง!!! ว่าชาตินี้ฉันจะญาติดีด้วย รู้ไหม คุณอชิเขาจีบฉัน เขาแสนดีแค่ไหน แสนดีจนฉันรู้สึกผิด ผิดที่ฉันดันรักคนใจร้ายอยู่ แม่งเอ้ย ชีวิตไม่ยุติธรรม เกลียดพี่ที่สุดเลย ฉันอยากจะรับปากไปเลย ว่าลองคบกันดูก็ได้ค่ะ แต่ฉันเสือกเข็ดไง เข็ดที่ต้องเสียใจ เพราะดันไปรักคนเลวไง" อาการของคนเมา เริ่มพูดไปเรื่อย

"ใช่พี่มันเลว เพราะพี่จะไม่ทนให้เธอพูดถึงผู้ชายคนอื่น ไอ้น้อง ค่าใช้จ่าย ลงห้อง 276 พี่เอาเมียไปนอนละ เริ่มพูดจาเลอะเทอะแล้ว"

"ไม่ ๆ ไม่เลอะ ไม่เทอะ สุดหล่อ พี่ขอพี่เขียวอีก 2 " ยังจะกินอีกเหรอ ไปอัดอั้นจากที่ไหนมา ผมต้องถือขวดเบียร์ให้เธอ พร้อมกับประคองคนเมาไปที่ห้องด้วย ห้องเธอเหรอ หึ ห้องผมนะซี้ ก็เธอบอกเองไม่นอนกับลูกเหม็นเหล้า

ผมพาเธอเข้ามาในห้อง เธอก็ดึงขวดเบียร์จากมือของผมไปดื่ม ดื่มไปก็พูดอะไรไปเรื่อย ผมเลยต้องดื่มเบียร์อีกขวดเป็นเพื่อนเธอ เรานั่งคุยกันที่พื้น พิงกับโซฟา นั่งมองออกไปที่หน้าต่างบานใหญ่เพื่อดูทะเลสีดำ และดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า เราเหมือนคุยเรื่องเดียวกัน แต่ก็คนละเรื่องทุกที แต่จะมาเข้าเรื่องได้โดยไม่ด่า ก็น่าจะเป็นเรื่องลูก แต่พอคุยเรื่องลูก มันก็จะเป๋ไปเรื่องอื่นอีก

"วันนี้ฉันเครียดมาก ฉันไม่เคยทำงานพลาด ฉันคิดทุกอย่างมาอย่างดี ฉันทำงานมากี่ที่ ก็ทำรายได้สูงสุดให้บริษัท แต่วันนี้ มันทำให้ฉันรู้งานบริษัทท่องเที่ยวไม่ง่ายเลย ฉันพยายามกดดันตัวเอง หาข้อมูล ทำงานดูลูก ทำทุกอย่างให้มันไม่พลาด ไม่ให้มันพลาดเหมือนฉันในอดีต" เธอกำลังร้องไห้ ผมรู้แล้วว่าเธอเจ็บปวด ผมจะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดแบบนั้นอีกแล้ว

"ขอโทษนะ พี่ผิดเอง" ผมดึงเซียงเซียงเข้ามากอดเอาไว้ แต่เธอกลับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก มือก็ทุบอกของผมไม่หยุด

"เออ พี่มันโคตรเลวเลย พี่ทิ้งฉันได้ยังไง ฉันรักพี่มากนะ ฉันถึงยอม ถ้าตอนนั้นพี่บอกฉัน ว่าพี่มีน้องอัณณ์ พี่มาเจอฉัน แล้วพี่ก็หายไป พี่บอกแค่ แฟนเก่าพี่กลับมา เราเลยต้องเลิกกัน พี่ได้ฉันแล้วทิ้ง พี่มันไอ้ชั่ว ไอ้สาระเลวตัวพ่อเลย ตอนนี้ก็ยังพาผู้หญิงคนนั้นกลับมาอีก จิตใจของพี่ทำด้วยอะไร หะ!! ตอบสิ" เธอยังคงร้องไห้ทุบอกของผมไม่เลิก

"ขอโทษนะ ต่อจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว" ผมประกบริมฝีปากจูบปากที่ด่าผมไม่หยุด สอดลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็ก ๆ ต่อจากนี้พี่จะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ผมกอดร่างเธอเอาไว้แนบอก พร้อมกับส่งผ่านความรู้สึกผ่านริมฝีปากไปเรื่อย ๆ แต่ครั้งนี้มันต่างจากครั้งอื่น ๆ คือเธอจูบตอบ ผมเลยลูบแผ่นหลังของเธอขึ้นลงเป็นการปลอบให้เธอใจเย็นลง เธอคลายริมฝีปาก ดันอกผมน้อย ๆ พร้อมกับมองตาผมอย่างจริงจัง

"บอกสิ ว่าพี่จะเลือกฉัน นี่เป็นอีกครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นกลับมา ฉันเจ็บตรงนี้" เธอจิ้มลงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองด้วยน้ำตา

"พี่ก็ต้องเลือกเธออยู่แล้วสิ อาจจะฟังดูหน้าด้านมาก ๆ แต่ตอนนี้พี่หลงเสน่ห์เธอเข้าแล้ว" เพียงแค่สิ้นเสียงประโยคของผม ริมฝีปากเล็ก ๆ ก็ประกบที่ปากผมทันที ตอนนี้มือเล็ก ๆ ของสอดเข้ามาภายใต้เสื้อของผมแล้ว เฮ้ย ๆๆ เดี๋ยวผีผลัก แต่ผมไม่ได้ขืนใจเธอนี่หน่า อันนี้เธอทำผมเอง มันไม่ได้ผิดสัญญา ของเราหรือเปล่า

ผมปล่อยเลยตามเลย ให้มือเล็ก ๆ ลูบไล้ที่หน้าท้องของผมไปแบบนั้น ปากของเธอก็ยังทำงานได้เป็นอย่างดี แบบนี้ผมที่เป็นพระอิฐพระปูนก็คงจะทนไม่ไหว ดึงเธอขึ้นมาคร่อมบนตัก ให้เธอทำอะไรได้ถนัดขึ้น ริมฝีปากที่บดเบียดทำให้ผมสอดมือเข้าไปสัมผัสแผ่นหลังของเธอใต้เสื้อบ้าง ความมันเขี้ยวทำให้ผมทั้งลูบทั้งบีบ

"อื้อออออ" ช่วงเวลาที่เธอพักเพื่อครางในลำคอ ทำให้ผมเปลี่ยนมาไซ้คอของเธอ กลิ่นหอมจาง ๆ จากสบู่เหลว มันผสมปนเปกลับกลิ่นของแอลกอฮอล์ มันช่างกระตุ้นดีจัง ผมกำหนดให้สะโพกกลมเธอโยกไปมาบนตัก ได้สัมผัสกับอะไรแข็ง ๆ ก่อนที่ผมจะถลกชายเสื้อของเธอขึ้นเพื่อเล่นกับเต้าอวบ ที่ผมได้เห็นเมื่อบ่ายอย่างโหยหา ผมทั้งบีบทั้งเค้น บอกเลยเธอชอบมาก เธอโยกสะโพกไม่หยุด ผมเลยยิ่งต้องฟัดหน้าอกของเธอเป็นรางวัล ผมควักก้อนนุ่ม ๆ ขึ้นมาเกยเหนือชุดชั้นใน

"นมใหญ่ขึ้นเยอะเลย" ปลายยอดสีชมพูโดยป้อนเข้าปากของผมเอง เธอแอ่นอกรับริมฝีปากของผม

"ซี้ดดดดดด อ่าาาา พี่ชล เบา อื้ออ" เธอบอกให้ผมเบา แต่เธอโยกแรงขึ้นคืออะไร ซี้ดดด แบบนี้เป็นผมเองที่ทนไม่ไหวแล้ว ถ้าผมหยุดตอนนี้ผมจะต้องเป็นคนที่โง่มาก แต่ถ้าผมไม่หยุดตอนนี้ ผมอาจจะเสียเมียและลูกไปตลอด ซึ่งนั่นผมก็ไม่ต้องการ

"พี่พอดีกว่า ตอนนี้พี่ยังหยุดตัวเองได้ ถ้ามากไปกว่านี้ถ้าเธอบอกให้พี่หยุด พี่อาจจะหยุดไม่ได้แล้ว...."

"ทำไมตอนนั้นถึงนอนกับฉันคะ" คำถามจากอดีต จะให้ผมตอบยังไงดี ผมรู้ว่าเธอหลอกเรื่องอายุตัวเอง ผมรู้ว่าเธอไม่ได้เรียนมหาลัย แต่ตอนนั้นผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหา ออกจะชอบด้วยซ้ำ มันไม่ใช่ความผิดพลาดที่เรามีอะไรกัน เรื่องเดียวที่พลาดคือผมเลือกคนผิด แล้ววันนี้ผมมีโอกาสได้แก้ไข

"ตอนนั้นพี่รักเธอนะ เธอเหมือนดึงพี่ขึ้นมาให้มีชีวิตใหม่ หลังจากที่เลิกกับ....." ริมฝีปากของผมถูกประกบจากร่างบาง แล้วก็คลายออก

"ตรงนั้นของพี่แข็งจนแทบจะระเบิด มันบอกว่าพี่ก็ต้องการฉันใช่ไหม พี่ชลเองก็ยังรักหนูใช่ไหมคะ" ประโยคสุดท้ายที่กระซิบข้างหูผม มันทำให้ผมถลกเสื้อยืดโคร่ง ๆ ที่เซียงเซียงใส่อยู่ออกทันที แล้วตามมาด้วยชุดชั้นในที่เธอใส่ โดยมีเธอเป็นคนที่ถอดกางเกงของตัวเองออกให้ และตามมาถอดเสื้อออกให้ผมด้วย

ไฟเขียวมาขนาดนี้ ผมรอช้าได้เหรอ คว้าเต้าอวบเข้าปากแล้วปล่อยอารณ์ความกระหายออกมา ให้ได้ทำงานอย่างเต็มที่

"ถอดสิ หนูอยากถูแบบไม่มีกางเกง" ประโยคเบา ๆ กับสายตาเว้าวอน ทำให้ผมดึงกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็ทำมันจริง ๆ เธอร่อนร่องที่เปียกชุ่มลงบนของแข็ง ตอนนี้เป็นผมเองแล้วที่กำลังจะแทบคลั่งเพราะเธอ ผมชอบที่เธอยอมกลับมาแทนตัวเองว่าหนูกับผมแล้ว

"ซี้ดดดดด พี่จะคลั่งแลัวเซียงเซียง" ผมจับแก่นกายตั้งขึ้นเพื่อให้มันสัมผัสน้องหนูของเธอมากขึ้น

"พี่ขาเจ็บ สงสัยคืนนี้ หนูต้องทำเองแล้วล่ะ" เธอลุกขึ้นยืนแล้วรูดกางเกงในที่เป็นปราการด่านสุดท้ายลงผ่านตามเรียวขา และทุกอย่างมันก็อยู่ตรงหน้าของผมแค่นี้ ห่างกันนิดเดียว กลิ่นสบู่จาง ๆ ยังมีอยู่เลย ผมไม่อาจจะละสายตาจากเธอได้เลย เธอเปลี่ยนจากสาวหวานขี้อายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง

"ทำเป็นเหรอ"

"ต้องลองดู" เธอครอบน้องสาวลงกับแก่นกายของผม มันแน่นมาก หน้าของเธอเจ็บปวดมาก มันไม่ใช่อาการไหลลื่นมันคือการพยายามดันเข้าไป แทบจะด้วยน้ำตาเลย ผมเลยหยุดเธอเอาไว้ก่อน

"ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"

"ถามโง่ ๆ ก็ 5 ปีแล้วไง" คำตอบที่ยานคางทำให้ผมยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงไปฟันหน้าอกของเธอแล้วค่อย ๆ จับตัวเธอโยกเบา ๆ ไม่ฝืน แต่ให้มันค่อย ๆ เข้าไปเรื่อย ๆ

"ซี้ดดดดดดด อ่าาาาาา แน่นจนเจ็บเลย พี่ชล อื้อออ จ๊วบบบ" ผมเปลี่ยนมาจูบเธอ เร้าอารมณ์ให้เธอรู้สึกลืมความเจ็บนั้น จนมันเข้าได้สุด เธอนั่งทับลงมาบนตักด้วยใบหน้าเหยเก งั้นรอให้เธอชินกว่านี้ก่อน

"แน่นมาก ซี้ดดดด ตอดยับ"

"ไม่ไหวแล้ว หนูทรมาน" แล้วเซียงเซียงก็โยกขึ้นลงไม่หยุด แต่ก็ไม่มีจังหวะเลย ผมเลยต้องจับสะโพกให้เธอขยับตามจังหวะไปด้วย ไหนบอกว่าเก่ง ที่แท้ไม่เป็นด้วยซ้ำ พอมันได้จังหวะที่เธอต้องการ เสียงครางหวานก็ดังระงมแทบไม่หยุด ซี้ดดดด โอ้ยยย อาาาา ฮื่ออออ อื้มมมม

ไม่เคยอยากให้ขาหายอะไรเท่าตอนนี้เลย อยากทำเอง ตอนนี้ผมมองใบหน้าหวานที่เงยหน้าซู้ดดดดปากจากความเสียวซ่าน โอ้ยยยย โคตรได้อารมเลยเว้ย ซี้ดดดดด ผมเด้งเอวสวนสู้เธอ แต่ดูเหมือนเธอจะพยายามเร่งจังหวะขึ้น เหมือนว่าถึงจุดที่เครื่องติดสุด ๆ แล้ว เพราะเธอเร่งจังหวะจนผมเองก็แทบทนไม่ไหว ไม่นานร่างก็กระตุก

"อ๊าาาาาา ไม่ไหว ไม่ไหววววว อื้อออ ซี้ดดดดดด" เธอจิกหลังของผมแน่น แต่จะมาหยุดตอนนี้ไม่ผมเองก็กำลังจะเสร็จ ผมเลยใช้แขนยกสะโพกของเธอ แล้วจับมันโยกพร้อมกับกระแทกสวนอยู่สักพัก

"ซี้ดดดดด อ่าาาาา โคตรเสียวเลย ซี้ดดดดด" ผมกดร่างบางปล่อยน้ำเข้าร่องรักของเธอ จนหยุดสุดท้าย

"อื้อออออ โคตรดีเลย ดีกว่าใช้นิ้วเยอะ" คนตัวเล็กกลิ้งลงไปนอนลงที่พื้นพรมอย่างหมดแรง

นิ้วเหรอ นี่เธอหัดใช้นิ้วด้วยเหรอ ช่วยตัวเองมันเรื่องธรรมชาติอ่านะ

เช้าวันถัดมา

ในตอนเช้าที่แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง ผมต้องตื่นขึ้นมาเพราะสู้แสงไม่ไหว ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นอนข้าง ๆ คนอะไรโคตรคึกเลย ผมจะหันไปกอดเธอ แต่เธอดันสปริงตัวพรึบขึ้นมา แล้วมองรอบตัวก่อนจะมองหน้าผม แล้วทำหน้าเหมือนตกใจ หรือ ผิดหวัง หรืออะไรซะอย่าง

"อะไรอะ เมื่อคืนเธอเริ่มก่อนนะ"

"จิ๊ เมาแล้วแม่งหื่นทุกที ลืม ๆ มันไปนะ ฉันไปดูลูกก่อน" ประโยคที่ทำเอาผมตกใจจนตาโต อะไร!!! นี่ได้ผมแล้วจะทิ้งเหรอ ไหนบอกห้ามผมขืนใจเธอไง !!!! แต่นี่เธอจะได้ผมแล้วทิ้งเลยนะมันร้ายแรงกว่ามาก เธอเอาผ้านวมที่เราเอาห่มที่พื้นเมื่อคืนมาห่อตัว จนตอนนี้ตัวผมล่อนจ้อน ไม่มีอะไรปิด

"เซียงเซียง หมายความว่ายังไง เธอจะไม่รับผิดชอบพี่เหรอ"

"ไม่รับ ก็เมื่อคืนมันเมาอะ เมาแล้วมีอารมณ์ใครก็เป็น จะเอา เวลาที่สติไม่ปกติ มาตัดสินได้เหรอ" คนอะไรแบบนี้ ผมมองคนที่แถไปเรื่อย พูดไปเรื่อยแล้วเกิดฉุกใจคิด เมาแล้วมีอารมณ์ ผมเข้าใจ แต่มีอารมณ์ขนาดเธอมันปกติหรือไง!!!!

"ต่อจากนี้ไปพี่ไม่ให้เธอไปกินเลี้ยง หรืองานอะไรที่มีเหล้าแล้ว"

"พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันหะ แค่ผู้ชายคืนเดียว ฉันจะไปดูลูกแล้ว ถอย ๆ" เธอพยายามจะผลักผมออก แต่ตอนนี้ผมแก้ผ้าอยู่ไง ทำให้อะไรที่มันเคารพธงชาติ ขึ้นมาชี้หน้าเธอด้วย เธอมองหน้าผมสลับกับหัวล่างแล้วทำตาโต

"สิทธิ์ขาดการเป็นผัวเธอเมื่อคืน แล้วเธอจะหนีไปหาลูกได้ไง เราต้องไปพร้อมกัน ขาหายเมื่อไหร่ พี่จะจ่ายคืนค่าเหงื่อเมื่อคืนให้" ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูของเธอ

"ไอ้ลามก!!! ปึกกก!!!!" เซียงเซียงแทงเข่าเข้าอย่างแรงกับกล่องดวงใจของผม จนผมจุกจนล้มลงไปกับพื้น ผมได้แต่มองดูเธอวิ่งหยิบเสื้อผ้า แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง ยัยนี่มันเหลือเกินจริง ๆ

อีกด้าน

"ไม่ได้กลับมาประเทศไทยซะนาน คิดถึงจังเลยนะ" หญิงสาวมองบ้านของสายชลด้วยรอยยิ้ม เธอก้าวเดินเข้ามาในบ้าน ท่ามกลางสายตาของหลาย ๆ คนที่มองหญิงสาวที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

ในบ้านที่กำลังวุ่นวายกับการทำห้องนอนให้เด็กผู้หญิง เฟอร์นิเจอร์สีชมพูหวานถูกนำเรียงเข้ามาในบ้าน

"มายา!!!!" เสียงตกใจของคุณนายเจ้าของบ้าน ตามมาด้วยรอยยิ้ม แล้วอ้อมกอดที่วิ่งไปกอดหญิงสาว

"หนูกลับมาแล้วล่ะ แล้วนี่ของลูกใครคะ"

"ลูกพี่ชลนะสิ ของน้องของขวัญ หลานน่ารักมาก วันนี้พรุ่งนี้ก็คงกลับมาแล้ว หนูเห็นแล้วจะรัก"

"กับผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้นเหรอ"