เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.2 : หรือว่าผมจะเป็น!!!!

"แสดงความยินดีกับการชนะครั้งใหญ่ของเรา ปรบมือให้คนเก่งของผมวันนี้ด้วย เราแทบไม่ต้องให้ทางนั้นเพิ่ม ไม่เสียอะไรเลย แถมเรายังชนะ ME Tour ได้อย่างสวยงาม" อชิ เปิดแชมเปญเลี้ยงพนักงานเพราะวันนี้ตัวเขาเองได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ โดยมีหญิงสาวตัวเล็กเป็นแม่ทัพนำศึกครั้งนี้

"ขอบคุณสำหรับแชมเปญค่ะบอส" มาริสาแสยะยิ้ม เพราะวันนี้เป็นที่เธอเปิดตัวสำหรับคู่แค้นได้อย่างสวยงาม นอกจากเขาจะพ่ายแพ้ย่อยยับ ยังเสียหน้าต่อหน้าบริษัทเล็ก ๆ อีกหลายเจ้า

"คุณสมควรได้แล้ว งานต่อไป ผมจะให้คุณไปทำมาร์เก็ตติ้งทัวร์ของเรา ตลาดใหญ่ของเรา หนีไม่ได้ เมืองทองธานี เราจะช้อนลูกค้าของ Me tour" อชิแตะไหล่พนักงานคนใหม่ จนคนเก่า ๆ เกิดอาการมองอย่างตาร้อน ที่หญิงสาวที่เข้ามาทำงานเพียงแค่วันเดียว สร้างความชอบได้ขนาดนี้

"ค่ะ"

มาริสายิ้มกริ่มในใจ อะไรที่ทำให้เธอทำลายผู้ชายคนนั้นได้ เธอจะยอมทำ โดยไม่มีข้อแม้เลย

วันถัดมา

มาริสา Say ::

"ม้ามารับของขวัญแล้วน้า ตามสัญญาค่ะ" ฉันมารับลูกตามที่สัญญา แต่ต้องเจอเด็กชายคนหนึ่ง อยู่ ป.2 ได้ กำลังโวยวายทำร้ายคุณครู ลูกใครวะ โคตรจะพาลเลย

ฉันเดินเข้าไปถามคุณครู เพราะเห็นว่าเด็กคนนี้เริ่มจะไม่พูดแล้วอาละวาดด้วย ใครถามอะไรก็พูด

"คุณครูคะ น้องเป็นอะไร"

"น้องอัณณ์ เดี๋ยวคุณพ่อมารับแล้วนะคะ อย่าปาข้าวของนะ คุณแม่น้องของขวัญนี่เอง ตอนนี้น้องอัณณ์กำลังโกรธคุณพ่อเขาที่ไม่ยอมมารับหน่ะค่ะ ตอนนี้เลยวุ่นวายแบบนี้ เพราะน้องเขาจะให้คุณพ่อมารับเท่านั้น" คุณครูหาที่หลบภัยจากของที่เด็กมหาภัยนี่ปาใส่

"ม้า พี่เขาทำไม่ดีเลย" เสียงเล็ก ๆ ของของขวัญ ทำให้เด็กคนนั้นหยุดปาของ แล้วเดินเข้ามาผลักของขวัญเลย เอ้ย!!! ฉันตีเด็กที่ไม่ใช่ลูกได้นะ แต่ชื่อน้องอัณณ์คุ้น ๆ นะ เคยได้ยินที่ไหน

"ใช่ลูก ทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง"

"ม้าาาา พี่เขาเกเร หนูหาไม้มะยมก่อง" ลูกสาวฉันโชว์ความอยากทำโทษพี่ ต่อหน้าคุณครูเลย

"หนู ไปเล่นที่สนามเด็กเล่นกับของขวัญไหม น้าจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าพ่อหนูจะมา ของขวัญชวนพี่เขาไปเล่นด้วยกันสิลูก พี่เขาแค่ไม่อยากอยู่คนเดียว" ฉันเสนอทางออกให้เด็กน้อยที่จู่ ๆ ก็ยอมสงบลง

"เก็บพี่เขาไปเลี้ยงดีไหมคะม้า" ของขวัญลูกพี่เขาไม่ใช่ลูกหมา เอาเถอะ แค่เล่นเป็นเพื่อน แค่นั้นเอง

"เอาแค่ไปเล่นด้วยกันพอ" ฉันล่ะกลุ้มใจ

ฉันอาสาเล่นเป็นเพื่อนเด็กน้อยอัณณ์ ที่ยอมพูดกับของขวัญ แต่ไม่ยอมคุยกับฉัน ใครเป็นพ่อกันนะ ฉันอยากจะตีด้วยไม้มะยม งานยุ่งแค่ไหน ก็ต้องมีเวลาให้ลูก ไม่ใช่ปล่อยลูกทิ้งเอาไว้แบบนี้ แต่เด็กที่จะเรียนโรงเรียนค่าเทอมแพงหูฉี่ขนาดนี้ ไม่ใช่พ่อที่หาเช้ากินค่ำแน่ ๆ

"ม้าขาาาา พี่เขาหิว มีเงิงงง แต่ไม่มีคนพาไปซื้อขนม" พูดก็ไม่ชัด พูดชัดอยู่คำเดียว ขนม เฮ้ออออ ลูกสาวฉัน เอาเถอะแบบนี้ก็น่ารักดี

"งั้นหนูอยู่ดูแลของขวัญได้ไหม น้าจะไปซื้อให้ อย่าทิ้งน้องนะ ห้ามแกล้งน้องด้วย ไม่งั้นหนูจะไม่มีเพื่อนเล่น" ฉันมาถึงวันที่ต้องขู่เด็กแล้วเหรอเนี่ย

ฉันวิ่งออกไปซื้อขนมที่ร้านค้าหน้าโรงเรียน รีบซื้อ หยิบทุกอย่างที่จะหยิบได้ แล้วให้แม่ค้าคิดตัง ฉันส่งแบงค์ 500 ให้แม่ค้า ที่อายุราว 60+++++ ไปเลย กว่าจะส่องแบงค์ ฉันก็รอจนร้อนใจ

"ทอน 237 ค่ะยาย"

"เมื่อกี้ให้แบงค์อะไรมานะ" คำถามของยายทำเส้นเลือดในหัวของฉันกระตุก

"แบงค์ 500 ค่ะ"

"ค่า ขนม 263 ทอน เอ่อ เท่าไหร่นะ" ยายยยยยยยย!!!!!

"ทอน 237 ค่ะ" ฉันย้ำคำตอบ

"เมื่อกี้ให้แบงค์ร้อยมากี่ใบนะ" ยายยยยยยย

"หนูไม่เอาตังทอนแล้วค่ะ" ฉันเสียเวลากับยายไปเกือบครึ่งชั่วโมง แบบนี้มันไม่ใช่แล้วววว ฉันไม่เอามันแล้วตังทอน ไม่กินหัวยายก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันรีบวิ่งกลับมาหาลูก ที่อยู่ในโรงเรียน

สนามเด็กเล่นไม่มี!!! ลูกฉันไปไหน!!!! ฉันวิ่งตามหา ก็ไปเจอเสียงเล็ก ๆ กำลังร้องไห้ แย่แล้วสิ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาลูก แล้วต้องตกใจมาก!!!! เพราะคนที่ลูกฉันถือไม้ไปตี คือผู้ชายคนนั้น!!!! คนที่ทำให้เขาเกิดมา!!!

"ป๊าทิ้งหนูทะไม ทิ้งกับม้าทำไม" เสียงร้องไห้ของลูกสาวฉันทำให้ฉันช่างใจ ว่าจะแสดงตัวดีไหม ฉันกลัวเขามาเอาลูกของฉันไป ถ้าเขารู้ว่าเป็นลูกของเขา

"พูดอะไรเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว!!!! ไปอัณณ์ กลับบ้าน แล้วหนูออกไปได้แล้ว จะปิดประตู" ผู้ชายคนนั้นผลักลูกฉันจนล้มลงไปกับพื้น มันมากเกินไปแล้ว!!!! ฉันเดินเตรียมจะไปหาเรื่องเต็มที่ พร้อมบวกมาก แต่กลับต้องเห็นน้องอัณณ์ วิ่งลงจากรถตู้ลงมาประคองของขวัญเอาไว้ ทำให้ฉันหยุดชะงักขา

"ของขวัญเจ็บไหม พ่อทำน้องทำไม น้องตัวเล็ก"

"น้องตีพ่อนะ"

"พ่อนั่นแหละที่ผิด ผมสัญญากับคุณน้าคนสวยเอาไว้แล้ว ว่าจะปกป้องน้อง จะไม่กลับ!!! จนกว่าคุณน้าจะมา พ่อควรจะรู้จักการรอ!!!!" อัณณ์ตะโกนใส่พ่อตัวเองอย่าฉะฉาน และดุกว่าอายุจริงมาก ๆ

"ของขวัญไม่เจ็บที่ล้ม แต่เจ็บตรงนี้ ม้าก็เจ็บตรงนี้ ม้าร้องไห้" โธ่ ลูกสาวฉัน ฉันมัวแต่กลัวอะไร ลูกทำเพื่อปกป้องฉันขนาดนี้ ฉันเดินออกไปจากหลังต้นไม้ แล้วลูบหัวน้องอัณณ์เบา ๆ จำได้แล้ว เด็กน้อยในวันนั้น ตอนนั้นเพิ่งจะ 2 ขวบเอง ตอนนี้โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย

"ฉันจะแจ้งตำรวจ คุณทำร้ายร่างกายลูกฉัน" ฉันหันไปเพื่อจะเล่นงาน ผู้ชายเฮงซวย แต่กลับเจอเขามาโผล่ข้าง จนสะดุ้งตัวโหย่ง

เหี้ยย!!! โผล่ไวอย่างกับผี

"มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมแค่อยากจะให้น้องอยู่ห่างจากประตู" คำอธิบายนี้ฉันเข้าใจ แต่ฉันอยากจะหาเรื่องไง

"เป็นพ่อภาษาอะไร ทิ้งให้ลูกอยู่โรงเรียนแบบนี้ ถ้าฉันกับของขวัญไม่อยู่เล่นด้วยจะเป็นยังไง อย่ามาสร้างปมให้เด็ก คุณโตขนาดนี้แล้ว ควรจะรู้ซะบ้างอะไรควรไม่ควร ฉันไม่อยากจะด่าหรอกนะ แต่รู้เอาไว้เด็กมีหัวใจ ต่อให้คุณไม่ทิ้งขว้าง แต่เด็กนั้นจดจำ"

"ม้าคะ เราเก็บพี่ไปเลี้ยงดีไหมคะ" ของขวัญพูดขึ้นมาอีกแล้ว ของขวัญลูก...พี่เขาไม่ใช่ลูกหมา

"ไม่ได้ลูก ไปค่ะ เรากลับกัน อย่าไปอยู่กับผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี" ฉันอุ้มลูกของฉันเดินหนี ฉันอยากจะฉะความแค้นในใจ แต่ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ ว่าของขวัญคือลูกของเขา เจอกันครั้งหน้า เราได้เห็นดีกันแน่

สายชล Say ::

"สืบประวัติยัยมารึยัง กล้าดียังไงมายืนด่าฉันฉอด ๆ" ผมมองหน้าลูกชายตัวดีที่ยิ้มออกบ้าง ชอบเล่นกับเด็กของขวัญขนาดนั้นเลยเหรอ ดูแลลูกให้ผมอย่างงั้นเหรอ

"ตอนนี้รู้แค่ว่า เธอชื่อมาริสา เตชะรังสรรค์ อายุ 23 ปี จบโท ด้านการตลาดมาโดยตรง"

"เรียนดี โปรไฟล์การทำงานดีเลิศ ดูจากการเสนองานเมื่อวานแล้ว เข้าใจแล้วทำไมหลายคนถึงสู้ค่าตัวเธอ ที่สำคัญ โคตรสวยเลย เสียดายมีผัวแล้ว" สายชลพูดระหว่างทางกลับบ้าน

"ไม่มี ของขวัญบอกว่าป๊าของเธอทิ้งไป เรื่องของน้องเหมือนของอัณณ์เลย" ลูกชายผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยใบหน้าเศร้า ๆ อีกแล้ว

"พลเปลี่ยนเส้นทาง ตามรถ มาริสาไป" ประโยคของผมทำให้ไอ้ตัวแสบยิ้มออกมาทันที ผมควรจะไปขอโทษของขวัญ

"ครับ"

ผมขับรถตามเบนซ์เปิดประทุนคันหรู ยัยมาริสานี่มันสุดจริง ๆ น่าจะเก่งจริงแฮะ หรือผมควรจะไปซื้อตัวเธอมา เอ๊ะ!!!! คุ้น ๆ คุ้นมาก ๆ ผมขับตามเธอเข้ามาในหมู่บ้าน ที่ผมเหมือนจะเคยเข้ามา แต่จำไม่ได้ว่าเข้ามาทำไม ผมมองซ้ายมองขวา ใช่ ผมเคยมาแน่นอน แม้บ้านจะเปลี่ยนไป แต่ผมจำทางได้ลาง ๆ

"นั่นไงพ่อ รถน้องของขวัญ" เรามาจอดหน้าบ้านสุดหรู ที่เป็นอาคารพาณิชย์ 3 หลังติดกัน บ้านใครวะ คุ้น คุ้นนนนมาก นึกไม่ออก นึกไม่ออกเลยยยย ความคิดผมต้องหยุดลงเมื่ออัณณ์เปิดประตูลงจากรถไปเรียบร้อยแล้ว ผมเลยต้องรีบตามลงไปด้วย

ความทรงจำของผมเริ่มทำงาน อีกครั้ง 'ม้าาาา คนนี้พี่ชลแฟนหนูค่ะ' เสียงที่แว่วเข้ามาในหัว แต่ผมนึกไม่ออก ใครนะ

"ของขวัญของอาม่ากลับมาแล้ว เซียงเซียง อาม้าบอกแล้วไง ว่าห้ามพาลูกเปิดประทุนอีกอ่า"

เซียงเซียง นึกออกแล้ว เด็กคนนั้น คนที่ผมหลอกฟันเธอ ผมกลับขึ้นรถไปตอนนี้ทันไหม เดี๋ยวเขาเอาตำรวจมาจับ แต่พอผมจะกลับลำ ลูกชายผมก็เข้าไปหาพวกเขา แล้วชี้มาที่ผมเรียบร้อย ผมเลยก้มหัวทักทาย แต่กลับเป็นเก้าอี้ที่ปามา!!!! จนหลบแทบไม่ทัน อะไรเนี่ย

"มึงออกไปจากบ้านอั๊วะ เพราะมึง เซียงเซียง เซียงเซียงต้องลำบาก ออกไป ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!!!!" ป้าที่ผมจำได้ว่าเป็นแม่ของเธอถือเก้าอี้ไล่ตีผม ทำให้เด็กน้อยของขวัญมาตีผมด้วย อ้าวววว!!! นี่มันอะไรกันวะเนี่ย งงไปหมดแล้ว

"ม้า!!! เอาของขวัญเข้าบ้าน" เสียงตะโกนทำให้ยัยป้านี่จูงมือเด็กตัวน้อย ที่ในมือยังถือไม้อยู่เลย เดินเข้าไปในบ้าน แล้วส่งแม่ของเธอมาแทน

ผมไม่นึกว่า 5 ปี เด็กเปียใส่แว่น จะสวยขึ้นมาได้ขนาดนี้ แถมยังเก่งรอบด้าน ง้อขอเธอคืนดีตอนนี้จะทันไหมนะ

"พี่ไม่คิดว่า...เพี๊ยะ!!!!"

"กลับไปซะ อย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับ อย่ามาแทนตัวเองว่าพี่ อีเซียงเซียงคนเดิม มันตายไปแล้ว ต่อจากนี้ไปทุกงาน คุณจะเจอฉัน ถ้าคุณไม่พังฉันจะไม่หยุด คุณทำลายชีวิตฉัน ฉันก็จะทำลายชีวิตคุณ กลับไป!!! เสนียดติดหน้าบ้าน ไม่อยากเอายาฆ่าเชื้อมาล้าง" หญิงสาวตัวเล็กแสดงออกชัดเจนมาก กว่าเกลียดผม ได้กันแค่ 2 ครั้ง ของเธอไม่บุบสลายด้วยซ้ำ

"คุณน้า เกลียดพ่ออัณณ์เหรอครับ"

"ค่ะ น้าเกลียดมาก แต่น้าไม่ได้เกลียดอัณณ์ ถ้าเจอน้องที่โรงเรียน ฝากดูแลด้วยนะ โตไป อย่าเป็นแบบพ่อนะครับ สำส่อน แล้วก็ขนมนี่ น้าไปซื้อมาให้ ยังไม่ได้กินกันเลย น้าให้อัณณ์นะ" เซียงเซียงสาปแช่งผม แต่คุยกับอัณณ์ดีมากเลยแฮะ เธอไม่ใช่คนพาลสินะ

"อัณณ์จะดูแลน้องไม่ให้ใครมาแกล้งเลย"

ซู่ววววววว น้ำถูกสาดมาไล่เราจนเปียกปอนไปหมด ไม่เว้นแม้แต่เซียงเซียงเองก็โดน ผมไปทำอะไรให้เธอเกลียดขนาดนั้นวะ เกลียดกันแบบไม่เผาผีเลยเนี่ยนะ

เราต่างต้องพากันกลับบ้าน ระหว่างทางกลับผมก็คิดมาตลอดทางเลย เอาทุกเรื่องมาปะติดปะต่อ เด็กของขวัญ ถามผมว่าป๊าทิ้งหนูกับม้าทำไม ยัยป้านั่นบอกว่า ผมทำให้เซียงเซียงลำบาก พอกลับมาถึงบ้านก็ยังหยุดคิดไม่ได้ หรือว่าผมจะทำเธอท้อง แบบนี้นะเหรอ ฮึ้ยยยย 2 ครั้งเอง ผมเดินเข้ามาในห้องทำงาน เพราะอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

"ทำไมถึงทำหน้าเครียด ใจลอยไปหาคุณมาริสารึเปล่า" ไอ้พลที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ถามขึ้นมา

"ไอ้พล พรุ่งนี้มึงไปเขต คัดทะเบียนบ้านของเด็กของขวัญมา ดูมาที ใครเป็นพ่อเด็ก"

"อย่าบอกนะว่า!!!!...."