"เดินดี ๆ สิคะ เดี๋ยวก็ตกเรือ"
"ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนขาเดี้ยงเป็นห่วงหรอกหน่า ไปลูก ค่อย ๆ เดินกันนะเด็ก ๆ" ฉันใช้มือป้องเด็ก ๆ ที่เดินลงบันไดของเรือ ที่สำคัญ พยายามจะหนีการพูดคุยกับคนที่เดินตามฉันมา
ฉันพลาดเพราะเมา ไม่ได้หายเกลียดเขา ไม่ต้องมาทำดี ไม่ต้องรับผิดชอบ ฉันจำไม่ค่อยจะได้ด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้ต้องการต้องการความรับผิดชอบใดใด ฉันโตมากพอ ที่จะตัดสินใจเอง ว่าต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องยัดเยียดการรับผิดชอบอะไร
"เซียงเซียง โกรธอะไร ไหนบอกไม่รู้สึกอะไร แล้วทำไมไม่คุยกับพี่" โอ้ยยยย นี่ก็ไม่ยอมเข้าใจสักที
"เพราะฉันรำคาญไง!!!" ฉันหันไปตวาดใส่คุณชลอย่างเผลอเลอ ลืมไปว่าเด็ก ๆ มองดูอยู่
ฉันจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี ฉันมองหน้าพี่ชลที่ตอนนี้ทำหน้าหงอย ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่รู้สึกผิดหรอกนะ ฉันเบะปากแล้วเชิ่ดหน้าขึ้นเพราะไม่สนใจ ต่อให้เขาร้องไห้ ฉันก็ไม่สนใจ
"พี่ไม่ได้ใส่ถุง
