18
1278 Words
อันที่จริงถ้าจะใช้กำลังกัน เธอเป็นรองเขาอยู่แล้ว แต่ความรักที่มีล้นอกบอกให้เขาไม่ทำร้ายเธอ แต่ตอนนี้ดูจากท่าทางที่เธออยากจะกลับไปหาไอ้ดีแลนจนตัวสั่น มันทำให้เขาอยากฝากฝังเชื้อพันธุ์ไว้ในกายเธอ แล้วกลืนกินเธอให้สาสมใจ
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”
“ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆ หรอก ที่ผ่านมาฉันทำอะไรบ้าๆ พอแล้ว นั่นคือการไม่ทำอะไรเธอ ปล่อยเธอไว้เฉยๆ แต่ตอนนี้ฉันจะเลิกทำบ้าและทำจริงๆ อย่างที่เคยคิดว่าจะทำ”
พูดจบจางจิ้งเหวินก็ไม่รอช้า เขาอุ้มร่างเพรียวบางขึ้นพาดบ่าแล้วเดินย่ำเท้าโครมๆ ขึ้นไปบนบันไดชั้นสอง ระหว่างทางเพชรลดาพยายามทั้งถีบทั้งเตะเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ครั้งนี้เขาล็อกตัวเธอไว้แน่นมาก
“ปล่อยฉันไอ้คนบ้า”
“เดี๋ยวเธอจะได้รู้ว่ามีผัวเป็นฉันดีกว่าไอ้ดีแลนร้อยเท่า”
เพชรลดารู้สึกถึงความหวาดกลัวขึ้นมา เขาไปกินรังแตนมาจากไหน แค่เธอพูดถึงดีแลนเขาต้องโกรธจัดขนาดนี้ เธอไม่ได้รักดีแลน แต่เธอมีเหตุผลจำเป็นที่ต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น
ว้าย!
“ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้”
เสียงหวีดร้องของสาวไทยไม่ได้ทำให้มังกรหนุ่มแห่งดินแดนไข่มุกเอเชียหยุดการกระทำดิบเถื่อนได้ เขายอมเธอมามากแล้ว วันนี้เขาจะทำให้เธอลืมไอ้ดีแลนให้ได้ หัวอกหนุ่มที่สะสมความรักความแค้นมานานวันนี้ต้องได้ระบายออก เขาเดินไปกดล็อกห้อง จากนั้นก็ตรงมาที่ปลายเตียง มองร่างเพรียวระหงที่กระถดตัวหนีไปจนสุดขอบเตียง
เขาเบนสายตามองคนสวย ดวงหน้าของเธอขาวซีด “หนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะเพชรลดา”
“คุณจะรังแกฉันเหรอ”
สายตาวาวโรจน์จ้องเธอเขม็ง จางจิ้งเหวินเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะเขารู้ดีว่าเขากำลังจะทำสิ่งนั้น ทั้งที่อยากถนอมเธอไว้อย่างดี แต่เขาไม่สามารถทนรอให้เธอกลับไปเป็นของไอ้ดีแลนได้อีก วันนี้เขาจะลบทุกสัมผัสที่ไอ้ดีแลนมันเคยสัมผัสผู้หญิงคนนี้ที่ต่อไปจะเป็นของเขาคนเดียว
เพชรลดาเห็นหน้าตาดุดันก็กระโดดลงจากเตียง เธอจะไปให้ถึงห้องน้ำแล้วล็อกตัวเองอยู่ในนั้น แต่เหมือนมาเฟียหนุ่มจะมองเหตุการณ์ออก เขารีบตะครุบไว้ได้ทันแล้วจับเธอโยนลงบนที่นอนตามเดิม
“จะไปไหน”
โอ๊ย
ร่างกำยำของจางจิ้งเหวินตามมาคร่อมทับ เพชรลดาจะยกขาถีบแต่ก็ทำไม่ถนัด เพราะชุดกี่เพ้าที่สวมมันช่างแคบไม่เอื้ออำนวยให้เธอช่วยเหลือตัวเองได้เลย เขามันเจ้าเล่ห์ที่เลือกชุดนี้ให้เธอ
แควก
เสียงฉีกขาดของชุดสวยดังขึ้น เป็นเพราะเจ้าของชุดดิ้นรนมากจนทำให้รอยแยกที่กระโปรงฉีกขาดร่นสูงไปถึงปลีน่อง เกือบเห็นขอบชั้นในตัวจิ๋วที่สวมอยู่รอมร่อ
“ไม่อยากใส่? อยากจะถอดแล้วใช่ไหม ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้”
“โอ๊ย อย่า” ที่ขาดเพราะมันแคบ ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากใส่ “อย่ามาฉวยโอกาส คุณมันก็แค่ไอ้คนฉวยโอกาส”
ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้ว จางจิ้งเหวินหน้ามืดตาลายไปด้วยอารมณ์พิศวาสปะปนกับความหึงหวง เขาฉีกชุดกี่เพ้าที่เป็นคนเลือกให้เธอใส่เองกับมือ จนมันขาดออกจากกันกลายเป็นเศษผ้าชิ้นหนึ่ง
“บ้าไปแล้วหรือไง ถึงทำแบบนี้”
“ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีกเพชรลดา”
เพชรลดารัวกำปั้นเข้าใส่ใบหน้าหล่อ แต่เขาใช้เพียงมือเดียวจับมือเธอไว้ได้ทัน แล้วยึดไว้กับหัวเตียง สายตาดุวาวมองไล่ลงมาตามใบหน้าสวยหวานอย่างไทย จนถึงลาดไหล่นวลเนียน เขาแทบสะดุดลมหายใจเมื่อพบกับทรวงอกคู่กลมโต
“ปล่อยนะ” เพชรลดาอายจนจะแทรกแผ่นดินหนี เขาปอกเปลือกเธอจนเหลือแต่ชั้นในตัวเดียว ดีแลนมองแล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทรวงอกอะร้าอร่ามท้าสายตาเขาอยู่ ไม่อยากเชื่อว่าเพชรลดาซ่อนรูปไว้มากอย่างที่คิด
จางจิ้งเหวินกระตุกยิ้ม “ของดีๆ แบบนี้มันควรเป็นของฉัน ไม่ใช่ไอ้มาเฟียต่างถิ่นนั่น” ดวงตาวาววับด้วยความต้องการเร่าร้อนมากล้น ตอนนี้ต่อให้โลกแตกเขาก็ต้องได้ครอบครองเพชรลดาเสียก่อน
“ไอ้คนชั่ว จะรังแกฉันอีกแล้วหรือ”
“อะไร ฉันเหรอเคยรังแกเธอ ทำให้เจ็บสักนิดยังไม่เคย แต่นาทีนี้จะว่าฉันรังแกเธอก็ได้ ฉันอยากรังแก อย่าทำหน้ารังเกียจฉันสิ ยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉัน”
สายตาที่เพชรลดามองเขาต่างกับหญิงสาวคนอื่นมากนัก เขาปลดตะขอบราแล้วเอาชุดชั้นในของเธอมัดสองมือที่คอยแต่จะทุบตีเขาไว้ เพชรลดาตาลุกวาวเมื่อเห็นว่าเขาเอาชุดชั้นในมาพันธนาการ
“คนเลว ปล่อยนะไอ้คนหื่น ทำบ้าอะไร เกิดคลั่งอะไรขึ้นมา”
“เออใช่ คลั่ง ฉันกำลังคลั่งรัก ฉันทนไม่ได้ที่เธอยังคิดถึงแต่มัน เธอก็รู้ชื่อเสียงมันดี ไอ้ดีแลนมันมีผู้หญิงรอบตัว ไม่มีเธอคนเดียวแน่”
“แล้วคุณมีน้อยกว่าเขาหรือไง พูดมาได้”
“ใช่ ฉันก็มีไม่น้อยกว่ามัน แต่ถ้าเธอรักฉัน ฉันจะเหลือเธอแค่คนเดียว”
เพชรลดานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอไม่อยากจะเชื่อ คนพวกนี้เห็นผู้หญิงเป็นเพียงดอกไม้ประดับ ไม่มีวันที่จะรักใครจริงหรอก นอนกับใครมาบ้างจางจิ้งเหวินจำได้หรือเปล่า อีกฝ่ายจะก้มลงจูบ เพชรลดาจึงดีดดิ้นไม่โอนอ่อน
แต่ยิ่งเธอดิ้นหน้าอกอวบอิ่มก็ยิ่งส่ายไปมา เรียกร้องสายตาของคนที่อยู่เหนือร่างให้ก้มมอง จางจิ้งเหวินรู้สึกปากคอแห้งผากอยากลองลิ้มชิมรสยอดทรวงสีระเรื่อว่ามันจะเต่งตึงหวานหอมสักแค่ไหน
เขาจะปรนเปรอเพชรลดาไม่ให้คิดถึงไอ้ดีแลนอีก เร็วเท่าความคิด มังกรหนุ่มรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด เผยรอยสักรูปมังกรที่ท่อนแขนและลำตัวมองดูองอาจ น่าเกรงขาม
เพชรลดาทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจ “อย่า”
ยิ่งมองไปที่เบื้องล่างแก่นกลางกายของเขาเธอก็ยิ่งอยากจะจมหายไปกับที่นอน ไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะนำพาสิ่งนั้นเข้ามาในกายของเธอ
“ไม่นะ”
“อย่ากลัวเลยที่รัก เธอจะชอบมัน มันไม่ทำร้าย แต่จะทำกับเธอด้วยความรัก”
เพชรลดารู้สึกอึดอัด ไม่ชอบเลยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วกลายเป็นเป้ารอให้เข้าเล่นงาน สองมือพยายามดิ้นรนให้พ้นจากการถูกพันธนาการ แต่ตอนนี้สมองของเธอต้องกลับมาสนใจการถูกจู่โจมจากคนตัวใหญ่
จางจิ้งเหวินโน้มตัวทาบทับลงมา สายตาลุกวาวของเขามองปราดไปทั่วร่างอย่างหิวโหยหื่นกระหาย เพชรลดาอายแสนอาย แต่ไม่สามารถปกปิดตัวเองให้พ้นจากสายตาเขาได้เลย
- Writer
