เสียงแม่หนูหัวเราะร่า รีบชูสองมือ ทำให้ลิลลี่ยิ้มกว้างออกมา เธอชอบอยู่กับเด็ก เพราะเด็กเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ช่างไร้เดียงสา แต่ยิ่งอยู่ใกล้เซียงเซียงยิ่งรู้สึกเอ็นดูแม่หนูตัวกลมมากขึ้นทุกที
“ไหนเซียงเซียงลองเรียกลิลลี่สิ เรียกได้ไหม”
เด็กหญิงตัวน้อยไม่ยอมเรียก แต่สักพักซาลาเปาแก้มกลมทำให้ลิลลีอ้าปากค้างเมื่อเธอออกเสียงว่า
“มี้ มี้ ”
“เรียกมี้เหรอ!”
ลิลลี่นิ่งค้างไปคิดว่าตัวเองหูฝาด แต่ที่ไหนได้ใครบางคนป้อนคำนี้ใส่หัวซาลาเปาน้อยไว้แล้ว เด็กน้อยหัวไวสอนไม่เท่าไหร่ พอเห็นหน้าลิลลี่ก็เรียกว่ามี้
“ใครสอนคะ” ลิลลี่ถามอย่างงงรู้ว่าไม่ได้คำตอบแน่
“มี้” เซียงเซียงเรียกอีกอย่างเอาใจ แล้วชี้ให้ลิลลี่อุ้มเดิน เพราะมีแผนจะไปตามหาหลี่เจี๋ย
ลิลลี่อุ้มแม่หนูน้อยไปนั่งเล่นที่เก้าอี้ในสวน เหล่าบอดีการ์ดที่อยู่แถวนั้นต่างค้อมศีรษะให้ ลิลลี่คิดว่าคงเป็นเพราะเธออุ้มเซียงเซียงมาด้วยกระมัง
“อากาศดีจังเลย”
