“ฉันเกลียดคุณ ฮึกๆ” เพชรลดาทุบกำปั้นลงไปบนไหล่แกร่ง ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรู้อะไรเลย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ คนที่เธอรู้สึกดีด้วยคือเขาต่างหาก แต่เขาไม่เคยรู้
ลิลลี่นั่งตัวเกร็งมาตลอดทางเพราะสีหน้าบอกบุญไม่รับของคนที่นั่งข้างกาย เธอไม่รู้ว่าเขาอารมณ์เสียจากเรื่องไหนกันแน่ อาจไม่พอใจที่พี่จิ้งเหวินคิดหาทางช่วยเธออยู่ มันเหมือนเขาถูกลูบคมหรือเปล่าเธอก็ไม่เข้าใจ และไม่อยากเข้าใจด้วย
กระทั่งรถจอดสนิทหน้าบ้าน บอดีการ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้านเดินมาเปิดประตูให้ เธอจึงก้าวลงไปแล้วรีบเดินเร็วๆ เข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันขึ้นบันได ร่างแกร่งก็เดินมาจับข้อศอกไว้ทำให้เธอต้องหันไปมอง
“เอานามบัตรของอเล็กซ์ หวังมาให้ฉัน”
ลิลลี่ลังเล เธอหยิบนามบัตรนั่นออกมามองแวบหนึ่ง แล้วส่งคืนให้
“จะเอาไปทำไม คุณจะโทร.หาเขาบอกว่าฉันคือคนที่เขาตามหาเหรอคะ”
ดวงตาคมดุขึ้น“ฉันจะไม่ให้เธอโทร.หามันต่างหากยัยบื้อ มันกล้ามากที่เอาน
