ตอนที่ 7
1043 Words
เป็นอย่างที่มาร์คพูดไว้ไม่มีผิด...นี่เป็นครั้งแรกที่เจอเขาหลังจากต้องหนีหน้าไปหลายปี หากมันกลับกลายเป็นการพบกันที่เจ็บปวด เฮเดนกำลังยัดเยียดความเจ็บช้ำให้เธอด้วยการข่มเหงหัวใจที่กำลังจะแตกสลาย จูบที่เคยหวานฉ่ำนั้นร้อนรุ่มเหมือนไฟที่กำลังเผาผลาญ เขารุกรานร่างกายของเธอด้วยสัมผัสที่หญิงสาวไม่เคยเลือนลืมจากความทรงจำ
“เฮเดน...อย่า...อย่า”
มนัสวีร้องออกมาทั้งไม่นึกเลยว่าจะถูกคนเคยรักจู่โจมด้วยความดิบเถื่อนถึงขนาดนี้ เสียงหอบหายใจอยู่ที่ลำคอระหงดังฟืดฟาด เฮเดนหอบหายใจหนักและมือของเขาทำร้ายหญิงสาวด้วยการกดและจิกลงบนเนื้อตัวจนเป็นรอยแดงช้ำ
"เฮเดน...ปล่อยฉัน”
“ผมจะปล่อยคุณ”
เสียงนั้นถูกเค้นออกมาและดังอยู่ข้างใบหูเล็ก มนัสวีได้ยินเสียงดังในลำคอเหมือนเขากำลังหัวเราะเยาะคำร้องขอจากเธอ
“ผมปล่อยคุณแน่วีนัส...แต่ต้องหลังจากที่คุณชดใช้ความผิดแทนไอ้พี่ชายสารเลวให้ผมอย่างสาสม”
“อะไร...คุณจะให้ฉัน...ทำอะไร”
นัยน์ตาสีอำพันหรี่ลงอย่างมีนัยพร้อมรอยยิ้มเหยียดบนใบหน้าคร้ามเข้มที่น่ากลัว
“มันเป็นสัญญาที่คุณต้องแลกด้วยชีวิต...ทั้งชีวิตของคุณ”
“เฮเดน...สัญญา...อะไร”
เสียงหวานขาดเป็นห้วงขณะชายหนุ่มไล้ลิ้นไปบนสันกรามเล็กทำเหมือนเขาเป็นซาตานที่กำลังหิวกระหายวิญญาณของเธอกระนั้น ร่างกายของเขาหักอึ้งหากแต่มนัสวีไม่เคยลืมทุกอย่างที่เป็นเขา กลิ่นกายที่เธอยังนึกถึงและสัมผัสของเนื้อหนังแม้มันจะอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อหนาก็ตาม ชายหนุ่มกระตุกมุมปาก
“แล้วผมจะบอกคุณหลังจากนี้”
“ปล่อยฉันนะ!”
มนัสวีร้องออกมาด้วยความหวาดหวั่นเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงการคุกคามอย่างกะทันหันเมื่อเสื้อเชิ้ตจีบระบายตัวสวยถูกดึงทึ้งจากด้านหน้าจนกระดุมหลุดออกจากกัน ร่างบอบบางพยายามเอามือปิดป้องทรวงอกที่โผล่พ้นชุดชั้นในออกมาอวดความงามที่เฮเดนมองด้วยความหิวกระหาย
“เฮเดน...เราตกลงกันดี ๆ ก็ได้นี่คะ ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย”
“ไม่ชอบรึไงที่จะได้กลับมาลิ้มรสผัวเก่า จำไม่ได้แล้วรึยังไงว่าเราเคยมีความสุขกันยังไงเมื่อก่อนนี้”
ชายหนุ่มคำรามเสียงหนักในขณะที่มนัสวีน้ำตาไหล เสื้อสวยถูกดึงทึ้งออกจากร่างเหลือเนื้อตัวขาวผ่องที่เธอไม่อาจหาทางปกปิดมันได้เลย
“อย่าทำแบบนี้...ได้โปรด...เราพูดดี ๆ กันเถอะนะคะ”
“ผมไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ มองหน้าผมสิ!”
ร่างสูงบีบคางเรียวเพื่อบังคับให้ดวงหน้างามเผชิญกับเขาตรง ๆ นัยน์ตาสีอำพันขุ่นข้นและวาววับด้วยความคั่งแค้น เขากระตุกยิ้มน่าหวั่นหวาดที่ทำให้มนัสวีเย็นวาบไปทั้งตัว เธออยากตกลงกับเขา พูดคุยกับเขาดี ๆ ไม่นึกเลยว่ามันจะกลายเป็นการพาตัวเข้ามาสู่แดนสังหาร
“มองผมให้ชัด!”
เขาลั่นเสียงและบีบคางเรียวหนักขึ้น มนัสวีเจ็บร้าวที่สันกรามจนต้องนิ่วหน้าแต่เขากลับเห็นว่ามันเป็นความสะใจ เฮเดนโน้มใบหน้าหล่อเหลาต่ำจนชิดแก้มเนียนพร้อมทั้งเค้นเสียงลอดไรฟัน
“มองผัวเก่าของคุณอีกสักครั้งจะเป็นไร ผู้ชายคนนี้ไงที่คุณเคยบอกว่า...ลีลาเด็ดจนคุณติดใจ”
“ไม่...ไม่...เฮเดน...อย่า”
ร่างบอบบางหลับตาและเป็นการเปิดโอกาสให้เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวเธอจนเกือบสิ้น ร่างอรชรบิดไปมาอยู่ใต้ร่างหนาใหญ่ที่ทาบทับเบื้องบน เนื้อหนังผุดผาดและร้อนผ่าวของเธอเสียดสีกับเนื้อผ้าบนตัวเขา และเมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นก็มองเห็นใบหน้าคร้ามเข้มห่างไม่ถึงคืบ กายสาวที่มีเพียง บราเซียและแพนตี้ซึ่งปกปิดความเย้ายวนแทบไม่มิดเหมือนน้ำมันอย่างดีที่ถูกเทลงไปในกองเพลิงแห่งปรารถนา เฮเดนแลบลิ้นบนตัวเองที่แห้งผาก
“จำไม่ได้แล้วหรือไงว่าเมื่อก่อนคุณกับผมเคยทำอะไรกันยังไงบ้าง”
เขาไล้ลิ้นไปบนกลีบปากที่เม้มสนิท มนัสวีเบือนหน้าหลบแต่กลับถูกเขาบีบคางเพื่อให้หันกลับไปเผชิญอีกหน
“หรือว่ารสสวาทของผัวเก่าอย่างผมมันสู้ของใหม่ไม่ได้...ผัวใหม่ของคุณเป็นยังไง ไหนลองเล่าให้ผมฟังหน่อยสิยาหยี”
“ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ปล่อย...ฉันจะกลับไปหาลูก”
“ถ้าอยากเห็นหน้าลูกของคุณก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันสักหน่อย”
“แค่คุณปล่อยฉัน ขอร้องนะคะเฮเดน”
“ถ้าอยากออกไปจากห้องนี้คุณต้อง...ทำให้ผมพอใจ”
พูดจบก็ผละจากร่างเล็ก มนัสวีผุดลุกขึ้นนั่งแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ ร่างสูงใหญ่เอนหลังลงบนพนักพิงโซฟาตัวนั้นอีกด้านหนึ่งและปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายกำยำจนหมด ชายหนุ่มซึ่งเหลือเพียงกางเกงชั้นเพียงตัวเดียวอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนและจ้องมองมาทางหญิงสาวที่ก็มองเรือนร่างแข็งแกร่งสมชายชาตรีที่อวดมัดกล้ามเคร่งเครียดไปทั้งเนื้อตัว เขาทำเหมือนกำลังยั่วเธอและมนัสวีก็รู้สึกอยากแทรกแผ่นดินหนีไปเสียวินาทีนั้น ถึงจะเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเฮเดนมาก่อนแต่ท่าทีนั้นกลับทำให้หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวไปหมด เฮเดนกระดิกนิ้วเข้าหาตัว
“ทำให้ผมมีความสุข...แล้วผมจะปล่อยคุณกลับไปหาลูก”
“ฉันอยากทำความตกลงกับคุณนะคะ ฉันไม่ได้...”
“หรือว่าคุณอยากถูกขังในห้องนี้ เดี๋ยวผมจะได้กลับออกไปบอกกับหนูไอซ์ว่า...คุณไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“อย่านะคะ”
- Writer
