Toxic love พี่มาร์คตามรัก

บทที่ 6 จากลา

ทั้งสองคนนั่งกินปิ้งย่างกันอย่างเอร็ดอร่อย ตุ้ยนุ้ยสั่งแต่อาหารทะเลเพราะว่าเธอชอบกินมาก ๆซึ่งมาร์ครู้ดีถึงพาเข้ามากินที่นี่ เอาจริงตุ้ยนุ้ยเป็นเด็กขี้เกรงใจมากและถ้าบางอย่างเขาไม่ยัดเยียดให้ ลหญิงสาวก็ไม่ยอมรับไว้

"วันนี้ใส่สร้อยที่พี่ให้ไหมคะ"

"นี่ไงคะใส่มาอยู่แล้ว แต่ว่าเสื้อมันบังไว้ค่ะก็พี่มาร์คไม่ให้ตุ้ยนุ้ยแต่งตัวโป๊นี่นา ก็เลยใส่เสื้อยืดมา"

"ดีแล้วค่ะเป็นเด็กเป็นเล็ก แต่งตัวแบบนี้แหละน่ารักที่สุด"

เขาเอ่ยชมเด็กสาวไม่ขาดปาก เพราะความน่ารักของเธอมันทำให้เขาหลงใหลและอยากจะอยู่ใกล้ ๆตลอดเวลา แต่ด้วยภาระหน้าที่ชายหนุ่มจึงไม่สามารถอยู่ต่อได้นานกว่านี้ แต่ว่าเขาจะพยายามมาหาเธอบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ที่มาร์คกินกุ้งไหมคะเดี๋ยวตุ้ยนุ้ยแกะให้"

"นั่งกินเลยเดี๋ยวกุ้งพี่แกะเอง"

"ดูแลกันอีกแล้ว จะไม่ให้ตุ้ยไม่ทำอะไรเลยหรอคะจะสบายเกินไปแล้วนะ"

เด็กสาวบ่นออกมาด้วยใบหน้างอง้ำ ไม่ยอมให้เธอแตะต้องอะไรเลยเอาแต่อำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง เธอจึงรู้สึกว่าไร้ประโยชน์สำหรับเขา

"พี่ชอบดูแลมากกว่าเข้าใจป่ะ"

"เข้าใจก็ได้ค่ะ งั้นแกะมาเยอะๆเลยค่ะ ตุ้ยนุ้ยหิว"

เด็กสาวบ่นออกมาก่อนจะหยิบกุ้งกินต่อ ส่วนมาร์คนั่งแกะกุ้งให้หญิงสาวหลายตัว ไหนจะปู หอย และปลาหมึก เยอะแยะหลากหลายไปหมด

กว่าที่ทั้งคู่จะกินกันจนอิ่มก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว และเมื่อออกจากร้านบุฟเฟ่ต์ทะเลเผา ทั้งสองคนก็กุมมือกันไปเดินย่อยอาหาร มาร์คเลือกที่จะให้คนรักไม่เดินผ่านร้านของแบรนด์เนม เพราะไม่อย่างนั้นราคากระเป๋าจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

"ตุ้ยนุ้ย"

"ว่าไงคะ"

เด็กสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้ามึนงง อยู่ ๆก็เรียกชื่อเธอแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ

"ไอ้ที่หนูไปสอบชิงทุนเขาจะประกาศผลวันไหนเหรอ"

"อีก 1 อาทิตย์ค่ะ นี่ก็ลุ้นมากเลยนะคะว่าจะได้หรือเปล่า แต่ว่าตุ้ยนุ้ยทำข้อสอบได้ทั้งหมดเลยนะคะเก่งไหมล่ะ"

เด็กสาวโม้โอ้อวดให้ชายหนุ่มฟังด้วยใบหน้าร่าเริงแจ่มใส ชายหนุ่มยื่นมือไปยีผมหญิงสาวเล่นจูบหน้าผากบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะยิ้มออกมา

"เก่งมากค่ะ ตุ้ยนุ้ยของพี่เก่งที่สุดอยู่แล้ว"

"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เพราะฉะนั้นตุ้ยนุ้ยสอบผ่านแน่นอนหายห่วง"

ทั้งสองคนหัวเราะออกมาขำขันพากันไปเดินซื้อของกินเล่นให้หญิงสาวเอาไปฝากที่บ้านด้วย ถึงแม้ว่าจะโดนบ่นเรื่องการใช้เงิน แต่ด้วยความที่เป็นเขา ชอบดื้อกับเธออยู่แล้วจึงไม่รับฟังและซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า

"พี่มาร์คหนูบอกว่าอย่าใช้เงินเยอะไง"

"เอาน่าเดี๋ยวกลับไปที่กรุงเทพฯพี่จะทำงานเก็บเงินเยอะ ๆเพื่อมาเลี้ยงดูหนู"

"ถ้าเป็นแบบนี้ตุ้ยนุ้ยไม่มาด้วยแล้วนะคะ พี่มาร์คไม่น่ารักเลย ไม่เชื่อฟังหนูเลย"

"โอ๋ ๆพี่เชื่อฟังหนูทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ เพียงแค่ครั้งนี้พี่แค่อยากตามใจหนูให้เยอะ ๆเพราะว่าเรานาน ๆจะได้เจอกันทีหนึ่ง เข้าใจนะคะ"

เด็กสาวทำหน้างอใส่ชายหนุ่มแต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเพราะว่าโกรธเขาไม่ลง เธอรับถุงขนมจากมือของเขามาถือไว้ และตอนนี้ก็คงจะต้องแยกย้ายจากกันแล้ว

"หนูจะได้เจอพี่มาร์คอีกตอนไหนคะ"

"ก็ถ้าเกิดว่าตุ้ยนุ้ยสอบชิงทุนได้ เราจะได้เจอกันทุกวันค่ะ"

"ทำไมคะ พี่มาร์คจะมารับมาส่งตุ้ยนุ้ยที่มหาวิทยาลัยเหรอคะ"

"แน่นอนสิคะ พี่จะไปรับไปส่งหนูเอง"

หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะสวมกอดเอวชายหนุ่มเอาไว้แน่น เธอเองอยากจะเจอเขาในทุกวันแต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

"ต้องคิดถึงพี่มาร์คแน่เลยค่ะ"

"พี่จะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้มีเวลาคุยกับหนูเยอะ ๆ แต่ถ้าเกิดว่ามีโอกาสได้เดินทางมาพี่จะมาหาหนูทันที"

"สัญญาแล้วนะคะ"

เด็กสาวยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่ายรับปากในเรื่องที่เธอต้องการ

"สัญญาค่ะ"

ทั้งสองคนทำสัญญากันเอาไว้หลังจากนั้นก็บอกลากัน เนื่องด้วยมาร์คจะต้องรีบเดินทางกลับ เพราะเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา

ชายหนุ่มหอมแก้มหญิงสาวซ้ายขวากลั่นแกล้งไม่หยุดจนเธอต้องดันใบหน้าของเขาออก

"พอแล้วค่ะอย่ามาใกล้กันสิ"

"ก็คนมันรักคนมันคิดถึงนี่นา"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อนกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะจูบหน้าผากอีก 2 ทีอย่างแกล้งหยอก

"พี่มาร์ค...!"

"ฮ่า ๆทำไมหนูน่ารักจัง"

"ไม่ต้องมาชมเลย หนูต้องไปแล้วนะคะแล้วเดี๋ยวถ้าผลออกเมื่อไหร่ ตุ้ยนุ้ยจะรีบโทรศัพท์บอกทันทีเลยค่ะ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะดีผมหญิงสาว กุมมือพาเดินไปส่งที่หน้าห้าง รอจนกว่าคนขับรถที่ไร่ของเธอมารับ โบกมือลากันและกันด้วยใบหน้าแสนเศร้า

"ไปก่อนนะคะ"

"ค่ะ... คุยกันตอนเย็นนะคะ"

ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวไปจนลับสายตา รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมากที่มีเวลาอยู่กับเธอเพียงแค่ 2 วันเท่านั้น และเขาภาวนาขอให้เธอสอบติดจะได้เข้ามาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ

หลังจากที่แยกย้ายชายหนุ่มก็กลับไปที่โรงแรมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับพร้อมกับผู้ช่วย ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่ปลายทาง กลับไปพักผ่อนที่บ้านและพอช่วงดึกเขาก็ยังคุยกับเด็กสาวเหมือนเดิมเป็นเวลาปกติ แต่ว่าไม่สามารถคุยได้นานเพราะรายนั้นง่วงเร็ว

เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ และช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงสักที ตุ้ยนุ้ยยืนลุ้นหน้าจอโน๊ตบุ๊ค รอเวลาประกาศผลการสอบชิงทุนมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพฯ คุณพ่อบอกว่าถ้าเธอสามารถสอบได้ท่านจะอนุญาตให้ไปเรียนโดยไม่ห้ามซึ่งเธอคาดหวังมากที่จะได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในประเทศ

"กรี๊ดดดดด มาแล้ว"

เธอกดรีเฟรชหนึ่งครั้งก่อนจะไล่ดูรายชื่อผู้ที่ผ่านการคัดเลือก และเกือบจะถอดใจแล้วแต่บังเอิญว่าเจอชื่อของตัวเองอยู่สุดท้ายพอดี

"อร๊าย...! ฉันทำได้แล้ว"

เด็กสาวกรีดร้องออกมา กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ในที่สุดเธอก็ทำได้แล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ต้องภูมิใจในเธอแน่นอน

"โทรศัพท์ไปบอกพี่มาร์คดีกว่า"

เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาชายที่รักสุดหัวใจ และถ้าเขารู้ว่าเธอจะได้ไปเรียนที่กรุงเทพฯขึ้นมา คงจะดีใจมากแน่นอนเลย