เจอกันในงานแต่ง
1030 Words
ตอนที่4 เจอกันในงานแต่ง
หลังจากวันนั้นวิริศราก็หลีกเลี่ยงการเจอหน้าเขาไป เจอกันอีกครั้งก็วันที่ต้องเข้าพิธีแต่งงาน บงกชกอดอกมองลูกชายที่เพิ่งให้พ่อเขาลากมาที่นี่เพื่อทำผม ส่วนใบหน้าธนาธิปไม่ยอมให้ยุ่ง
“ยอมเถอะค่ะ ยังไงหน้าคุณธามก็ขาวทะลุกล้องอยู่แล้ว” ช่างแต่งหน้าพูดให้บงกชสบายใจ ก่อนจะทำให้เธอนึกได้ว่าเธอบีบลูกให้แต่งอย่าคาดหวังความสมบูรณ์แบบใด ๆ นั้นก็ดี
“วี สวยจังเลยลูก” นภาอดชมลูกสาวตัวเองไม่ได้ วิริศรามีใบหน้าสวยหวานจึงถูกรับเลือกเป็นนักกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเสมอ
“ช่างมือหนึ่งเลยนะ กว่าจะแย่งตัวมาได้ฉันต้องไปวีนงานที่ชนกันมาแหนะ”
“กช ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ธนาธิปเบ้ปากที่นภาใช้คำว่าน่ารักกับมารดา ไม่เฉียด ไม่ใกล้เคียงเลยดีกว่า
“ถึงเวลาเดี๋ยวจะให้คนมาตามนะ แม่จะลงไปดูงานก่อน วีด้วยนะรออยู่ที่นี่”
วิริศราเหมือนถูกทิ้งให้อยู่กับความอึดอัดก้อนใหญ่ บงกชควงแขนนภาออกไปและช่างก็เก็บข้าวของไปแต่งให้คนอื่น ๆ ที่อยากสวยในงานแต่งนี้เหมือนกัน
“ถึงเธอจะได้จดทะเบียนแต่อย่าทำตัวเป็นเมียฉันจริง ๆ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ”
“ฉันจะหย่าเมื่อไหร่ก็ได้ ห้ามตุกติกเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ” ธนาธิปแสยะยิ้มเย้ยหยันเวลานี้อะไรก็เข้าใจ ถึงเวลานั้นจะง่ายแบบนี้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ เธออาจจะไม่ได้อยากได้เขา แต่อยากได้ทรัพย์สินของเขาก็ได้
“อะไรที่เป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์”
“ค่ะ” จากที่แสยะยิ้มใบหน้าหล่อเหลาเริ่มตึงเปรี๊ยะเมื่อเจ้าสาวที่นั่งห่างกันแค่หนึ่งเมตรเอาแต่พูดสั้น ๆ ทั้งที่เขาพูดด้วยหลายคำ ‘ยัยเด็กลูกของเพื่อนแม่คนนี้เขาเห็นแต่เด็กทำไมจะไม่รู้ว่าฉอเลาะจะตาย ถึงจะเจอแค่ปีละไม่กี่ครั้งก็เถอะ’
ตืด ตืด
แพรพลอย
คนที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวอย่างสมบูรณ์ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าหลุบมองหน้าจอสมาร์ทโฟนเล็กน้อยแต่ไม่คิดรับสาย หลังจากวันที่รู้ว่าโดนหลอกเขาก็เปลี่ยนความรักเป็นความเกลียด ถึงแม้จะมีสัมพันธุ์ทางกายกันอยู่แต่ก็ทำไปเพราะเห็นว่าเธอไร้ค่า และเขาไม่ได้เลือก...แค่นั้น
“พร้อมยัง” ธัญวิชญ์เข้ามาทำลายความเงียบ คนที่อยู่ในชุดเจ้าสาวระบายยิ้มให้จนอีกคนลอบเบ้ปากเล็กน้อยเพราะรู้ว่าพี่ชายเอ็นดูเด็กคนนี้หนัก
“แต่งแทนผมที”
“ไอ้ธาม!พูดจาให้เกียรติน้องบ้าง”
“เกียรติเหรอ ไม่น่ามี” คนพี่นึกอยากต่อยปากน้องสักที เรื่องพูดจาไม่เอาใจใครล่ะที่หนึ่ง แต่เมื่อมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือก็ต้องพับเรื่องที่อยากทำไปก่อน
“ออกไปต้อนรับแขกได้แล้ว”
พรึ่บ
ธนาธิปลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอเจ้าสาวของเขาสักนิด ธัญวิชญ์จึงยื่นมือไปให้เธอจับแทน
“ทำใจนะวี แต่งงานกับมนุษย์หิน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะผ่านวันนี้ไปก็ไม่ต้องยุ่งกันแล้ว” เธอไม่ปฏิเสธน้ำใจที่เขายื่นมา แต่เมื่อยืนมั่นคงด้วยตัวเองแล้วก็รีบเอามือกลับ
“วันนี้ต้องจดทะเบียนสมรสนะ ไม่ใช่จดทะเบียนหย่า” วิริศรายิ้มแทนการตอบกลับด้วยคำพูด ผู้มีพระคุณเขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำไป
เจ้าบ่าว เจ้าสาวยืนห่างกันราวห้าสิบเซ็นติเมตรแถมยังไม่ยิ้มแย้มต่างจากงานที่ผ่านมาของช่างภาพคิวทอง
“ชิดกันหน่อยนะครับ เวลาแขกถ่ายด้วยจะได้สวย ๆ”
“เรื่องมาก ถ่ายให้สวยไม่ได้มึงก็กลับไปเลยไป”
“ไอ้ธาม!” เป็นธัญวิชญ์ที่ต้องคอยดูแลน้องชายตัวเอง พ่อแม่ต้องรับหน้าแขกผู้หลักผู้ใหญ่
“ขอโทษด้วยนะครับ ถ่ายแบบไม่สวยนั่นแหละ ตามสภาพได้เลย”
“โอเคครับ”
เพียงครึ่งชั่วโมงธนาธิปก็เริ่มหงุดหงิด เพื่อนฝูงเริ่มแซวที่เขาได้แต่งงานกะทันหันต่อหน้าคนเยอะ ๆ อีกทั้งมารดาก็ชอบบังคับให้เขายิ้ม และเขาก็ไม่ชอบโดนบังคับ
“ผมไปนั่งรอในห้องไม่ได้เหรอ คนพวกนี้ผมไม่รู้จักสักคน”
“วีก็ไม่รู้จักไม่เห็นน้องจะบ่น”
“ยัยนั่นเอาปากมาหรือเปล่าเหอะ” อยู่เฉย ๆ วิริศราก็โดนเหวี่ยง เพียงแค่เธอไม่บ่นออกมาอย่างนั้นเหรอ
ขณะที่เขากำลังหาทางเลี่ยงหลบ ผู้หญิงต้นเรื่องความวุ่นวายก็ควงแขนมากับคนที่เขาเรียกว่าลุง แววตาเธอนั้นมองเขาหม่นเศร้าแต่เขามองเธอเป็นเพียงคนรู้จักคนหนึ่งเท่านั้น
“ยินดีด้วยนะ”
“ครับ คุณลุง”
“พี่จรัลตามกชมาดีกว่าค่ะ พี่ธนาเตรียมห้องไว้รับรองพี่โดยเฉพาะเลย” บงกชรีบตัดบทเมื่อเห็นแววตาที่แพรพลอยใช้มองลูกชายอย่างอาลัย ประเดี๋ยวจรัลจะพาลโกรธลูกชายเธออีก
.....
ไม่ขอบคุณแขก ไม่ต้องเรียกไปแสดงความยินดี ธนาธิปบอกความต้องการหลังจรดปากกาลงบนทะเบียนสมรสเรียบร้อย เขาทำเหมือนงานนี้เรียกคนมาเป็นสักขีพยานว่าโดนบังคับเฉย ๆ แล้วก็เก็บตัวอยู่ในห้องแต่งตัวปล่อยให้คนข้างนอกเขามีความสุขกันไป
แอดด
“เข้ามาทำไม”
“แพรบอกเขาว่ามาเข้าห้องน้ำค่ะ”
“ก็ไปเข้าห้องน้ำสิ”
“แพรอยากออกมากอดธามมากกว่า” เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวใช้แววตาและน้ำเสียงให้เขาสงสาร เธอรู้ว่ามันทำให้เขาปฏิเสธไม่ลง
“ฉันเป็นผัวของคนอื่นไปแล้วเธอก็เห็น โดนฟ้องเป็นชู้ไม่รู้ด้วยนะ”
พรึ่บ
เหมือนสิ่งที่เขาบอกไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักนิด แพรพลอยสวมกอดร่างสูงก่อนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“แพรรักธามนะคะ”
แอดด
- Writer
