หอโอสถหยวนเป่า
เฉาเหวินอู่มองบุรุษชาวบ้านสองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ คนงานในร้านบอกว่า พวกเขาถือป้ายประจำหอโอสถหยวนเป่า มาขอความช่วยเหลือ
“พวกท่านบอกว่ามาจากที่ไหนกันนะ” ผู้ดูแลเฉาถามหาที่มาที่ไปของทั้งคู่
“พวกข้ามาจากหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ขอรับ ข้าชื่ออวี่จงนี่คืออวี่ฉือ พวกเราเดินเท้าเข้ามาซื้อเสบียงในตำบล แต่ว่าเสบียงหมดทุกร้าน ก่อนมาอาซือ เซี่ยซือซือ นางมอบป้ายนี้ให้ข้า บอกว่าหากเดือดร้อน ให้มาขอความช่วยเหลือ จากหอโอสถหยวนเป่าของพวกท่านขอรับ” อวี่จงระมัดระวังคำพูดตัวเองเป็นอย่างมาก ท่าทางเขาสุภาพอ่อนน้อมอย่างรู้งาน
“เซี่ยซือซือเช่นนั้นรึ” เฉาเหวินอู่หลับตานึกถึงใบหน้าของแม่นางน้อยผู้นั้น นายท่านหยวนเคยกำชับเรื่องนี้แก่เขาไว้ แต่เขาให้ช่วยเหลือนาง ไม่ใช่คนในหมู่บ้านเดียวกันกับนาง
“ท่านไม่รู้จักนางหรือขอรับ” อวี่ฉือคิดว่าตนเองต้องถูกเด็กน้อยนั่นล้อเล่นเข้าให้
“ท่านทั้งสองเข้ามานั่งรอ
