เซี่ยซือซือคิดว่าต้องรอถึงสิบวัน ขาของถานจ้านถึงจะหายดี กลายเป็นว่าใช้เวลาเพียงห้าวันเท่านั้น ขาของเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เซี่ยซือซือให้เขาวางน้ำหนักลงบนเท้าข้างซ้าย แล้วลองพยายามก้าวเดินดู
“มันจะไม่เป็นไปได้รึซือซือ เจ้าเร่งรีบเกินไปไหม” นางถานไม่อยากเชื่อ ว่าลูกชายของนางจะสามารถเดินได้จริง
“ท่านแม่เชื่อใจข้าเถอะเจ้าค่ะ วันนี้พี่จ้านต้องเดินได้อย่างแน่นอน”
“พี่เขยท่านทำได้แน่ !” เซี่ยซือหยางนั่งยอง ๆ ตาจ้องเท้าของพี่เขยเขม็ง
“พี่เขยพยายามเข้านะเจ้าคะ” เซี่ยซานซานเองก็ยืนลุ้นไปพร้อมกับทุกคน แม้นางไม่ใช่คนพูดมากเหมือนน้องเล็ก แต่นางให้ความเคารพนับถือ พี่เขยคนนี้เป็นอย่างมาก
ถานจ้านมองดูทุกคนในบ้านที่คอยลุ้นไปกับเขา เหงื่อเขาเริ่มตกด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ครั้นมองสบสายตากับภรรยาตัวน้อย แววตาของนางทอแสงอบอุ่น นางยิ้มให้เขาเหมือนบอกว่า ไม่มีอะไรต้องกลัว
“มีข้ากับท่านแม่คอยพยุงอยู่ พี่จ้
