“มะ ไม่ต้อง หะ ห้ามโทรไปบอกนะ” ฉันรีบคว้ามือมายเอาไว้ก่อนที่มายจะโทรออกไปหาคุณป๋า
มายมองฉันเหมือนรู้สึกแปลกใจอะไรบางอย่างอยู่
“ฉันก็แค่จะโทรไปบอก เห็นว่าแกไม่สบาย ทำไมแกถึงตกใจแบบนี้ล่ะ” มายถาม
“เปล่า ฉะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณป๋าเป็นห่วงน่ะ”
“ถ้างั้นแกก็ต้องไปห้องพยาบาลนะ”
“อะ อื้อก็ได้”
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้มายพาไปห้องพยาบาลจนได้ แลกกับการที่มายไม่ต้องโทรไปบอกคุณป๋า ฉันไม่อยากให้คุณป๋ารับรู้เรื่องราวอะไรที่เกี่ยวกับฉัน และฉันก็ไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรที่เกี่ยวข้องกับคุณป๋าเหมือนกัน
5 เดือนผ่านไป....
เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ แต่ตราบาปในใจของฉันต่อให้เวลาจะผ่านไปตั้งห้าเดือนแล้ว แต่ฉันก็ยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี วันที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต
“ฝุ่น แกจะกลับบ้านพร้อมกับฉันมั้ย” มายเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วถามฉัน
ตอนนี้ทางมหาวิทยาลัยหยุดยาวเพื่อให้กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวใ
