“เท่าที่ฉันเลี้ยงเธอมา เธอไม่มีพี่ชาย !!”
คุณป๋าพูดเสียงแข็ง “คงไม่ค้องให้ฉันย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง”
จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องของฉันพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
หลังจากที่คุณป๋าเดินออกไปแล้ว รู้สึกว่าทุกอย่างมันว่างเปล่าไปเลยจริงๆ รู้สึกว่าชีวิตนี้คงไม่มีความสุขอีกแล้ว
เช้าวันใหม่....
ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อมารับน้ำค้างและแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่หน้าบ้าน วันนี้ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะว่าจะได้กลับไปกรุงเทพแล้ว ไม่ต้องอยู่ที่บ้านสวนให้อึดอัดใจ
“อะ คุณป๋า ปล่อยนะคะเดี๋ยวมีคนมาเห็น” ฉันสะดุ้งโหย่งแล้วรีบแกะมือของคุณป๋าออก เพราะจู่ๆ คุณป๋าก็มาสวมกอดฉัน ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่
คุณป๋าจับตัวฉันหมุนไปหาตัวเอง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองฉันเป็นประกาย ทำไมถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนคุณป๋าไม่เคยมองฉันแบบนี้เลย อีกทั้งเมื่อคืนเราก็เพิ่งมีปากเสียงกัน
มือหนายกขึ้นมาปัดไ
