“คุณป๋าโคตรเห็นแก่ตัวเลยนะคะ รู้มั้ย...”
คุณป๋ามองฉันด้วยใบหน้าที่เรียบตึง ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วนั่งลง แขนของฉันถูกกระชากอย่างแรงเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“มองฝุ่นทำไมคะ หรือคิดว่าเป็นพี่ฝนอีก...”
“เธอจะพูดแบบนี้เพื่ออะไร !!”
“ไม่รู้สิคะ...” นั่นสิ เพื่ออะไรกัน ฉันก็ยังรักพี่ฝนเหมือนเดิม แต่ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเวลานี้ฉันถึงต้องพูดแบบนั้นออกไป
“ฝุ่นยังอยู่ในสถานะลูกเลี้ยงของคุณป๋าอยู่ใช่มั้ยคะ”
“.....” คุณป๋าเงียบเอาแต่จ้องหน้าฉัน จนรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก
“หรือจะเปลี่ยนสถานะให้ฝุ่นเป็นเมียเก็บของคุณป๋า”
“ฝุ่น!! พูดอะไรออกมาห๊ะ !!” คุณป๋าตะคอกเสียงดังลั่น
“แล้วที่คุณป๋าทำมันต่างกันตรงไหนคะ ?” ฉันถามออกไปด้วยความเจ็บปวด
“หรือจะบอกให้ฝุ่นลืมอีก งั้นบอกฝุ่นมาหน่อยค่ะว่าทำยังไงฝุ่นถึงจะลืมได้” ฉันก้มหน้าลง หยดน้ำตามันหล่นลงบนชุดเดรสที่ขาดหลุดลุ่ย “ฝุ่นจะ
