อาเพทายกับคุณป๋ายืนจ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ บรรยากาศภายในห้องมันเงียบสนิท ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ อยากจะถามแต่ก่อนหน้านี้ถามไปก็ไม่มีใครตอบอะไรฉันเลย
“มึงมาทำไม” เป็นคุณป๋าที่เปิดประเด็นถามก่อนหลังจากที่เงียบไปสักพัก
“กูมาบ้านพี่ชายกูไม่ได้ ?” อาเพทายตอบเชิงยั่วโมโห
“มีอะไรมึงก็พูดมา” คุณป๋าถามอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์
อาเพทายหันมามองหน้าฉัน เหมือนกับว่าเรื่องที่จะพูดไม่อยากให้ฉันรับรู้
“ห้ามทะเลาะกันอีกนะคะ ฝุ่นผิดเอง...” ฉันยอมรับผิดคนเดียว จากนั้นก็เดินออกจากห้องของคุณป๋าไปยังห้องของตัวเอง
Talk คุณป๋า
ผมไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรที่ไอเพทายน้องชายของผมมันจะมาเห็นผมกับฝุ่นในสภาพแบบนี้ เพราะสักวันมันก็ต้องรู้อยู่ดี
“มึงเลิกทำแบบนั้นกับฝุ่นซะไอ้คิน กูจะเอาฝุ่นไปอยู่ด้วยเอง”
“ไปอยู่กับมึงมันปลอดภัยมากกว่ากูตรงไหน ?”
“กูไม่เคยคิดจะทำอะไรชั่วๆ แบบที่มึงทำ”
ผมพ่นลม
