ทามไทพยายามดันประตูเพื่อที่จะเข้าไปในห้องน้ำแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ จนอิงทัชที่อยู่ด้านในใจเสีย หาที่หลบทันทีแต่ก็ไม่มีที่ตรงให้ปิดกำบังกาย ซ่อนตัวภายในห้องนี้
“ทามไทคะ นิวรินแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ”
เขารีบหันไปทางต้นเสียงทันที สีหน้าแววตาของนิวรินในตอนนี้ดูไม่สู้ดีนัก แต่ก็พยายามทำให้ดูปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นิวรินก้าวเดินยาวๆ มาหาทามไท มือเรียวสวมกอดเขาเอาใบหน้าซบที่แผงอกแกร่งทันที
“อ้อ งั้นเราไปกันดีกว่าครับ”
สายตาอบอุ่นจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังอยู่ในอ้อมอก เขาอดไม่ได้ที่จะใช้จมูกที่โด่งเป็นสันฝังลงไปบนหน้าผากมน จนนิวรินต้องเหลือบสายตาขึ้นมองแล้วส่งยิ้มให้เขาบางๆ ริมฝีปากหยักทาบประกบทับริมฝีปากบางอย่างลืมตัว สอดแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอุ่น ต้อนเรียวลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม
“อือ อื้อ....”
เสียงประท้วงจากคนตัวเล็กทำให้ทามไทค่อยๆ ละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยด
