CHAPTRE 7 เกิดเหตุ

1553 Words

วันต่อมา... วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเนื่องจากเมื่อวานนี้หนูเป็นประจำเดือนครั้งแรกเลยปวดท้องนิดหน่อยแต่เฮียชาร์คซื้อยาให้แล้ว และหนูก็ไปอ่านเพิ่มเติมมาด้วยว่าผู้หญิงจะมีอาการปบบไหนบ้างต้องเตรียมตัวไว้เพื่อไม่ให้เดือดร้อนเฮียชาร์คอีก แค่เมื่อวานก็เหมือนจะเป็นภาระเกินไปแล้ว และเนื่องจากเมื่อวานปวดท้องหนูเลยยังไม่ได้ทำการบ้านและต้องมาวันนี้แทน หนูเลยหอบเอาการบ้านออกมานั่งทำกับเฮียชาร์คที่ห้องนั่งเล่น “โว้ยยยย ยากฉิบหายเลย” และนี่เป็นเสียงโวยวายครั้งที่ร้อยของเฮียชาร์คได้เพราะงานที่อาจารย์สั่งมาอยากมากกกก จนเฮียชาร์คขย้ำกระดาษทิ้งไปเป็นกลองๆ แล้ว “คิกๆ” หนูขำออกมาเบาๆ เพราะตอนนี้หัวเฮียชาร์คฟูเหมือนรังนกเลย “ขำห่าอะไร?” “ก็เฮียขยี้หัวจนมันเหมือนรังนกเลย” “เดี๋ยวกูทุบ...แล้วขอตัวเองเสร็จแล้วไง?” “ค่ะ หนูหิวแล้วง่ะ” เพราะนั่งทำการบ้านมาตั้งแต่เช้ามาจนตอนนี้เกือบเย็นแล้วด้วย “สั่งเลยเผื่อกูด้วย” “รับทราบ^-^” หนูกับเฮียแสบสั่งอาหารจากคอนโดเพราะเราทำอาหารกันไม่เป็นนอกจากต้มน้ำกินมาม่าแค่นั้น อ๋อ เทอมนี้หนูมีเรียนคหกรรมด้วยหนูจะทำอาหารเป็นแล้ว พรุ่งนี้เป็นการเริ่มลงมือทำครั้งแรก เย้! “เฮียชาร์คพรุ่งนี้หนูมีเรียนอาหารด้วยแหละ” พอสั่งอาหารเสร็จก็หันมาชวนเฮียชาร์คคุย “อย่างมึงอ่ะนะ?” “ช่ายยยแล้ว ถ้าหนูทำเป็นนะหนูจะทำให้เฮียชาร์คกินคนแรกเลย^0^” “ไม่แดกกลัวตาย-_-” “ใจร้ายยย :(” วันต่อมา... โรงเรียนเอกชนเจวา และแล้ววันนี้ก็มาถึงงงงงจะได้เรียนทำอาหารแล้ว วันนี้หนูเลยตื่นเต้นมากจนเพื่อนสงสัยว่าหนูเป็นอะไร อยากเรียนไวๆ จังเลย... “ป่ะ! เรียนกันเถอะเจด้า” เมื่อถึงเวลาเรียนหนูก็รีบลากเจด้ามาที่ห้องเรียนคหกรรม “ใจเย็นนนน” “เราอยากเรียนแล้วอ่ะ>_เปี๊ยะ! เปี๊ยะ! “นา!!น้องซีระวัง!” โครมมมมม ทั้งท่อนเหล็ก ไม้ ฝ่า ร่วงลงมาทับทั้งสามคนเอาไว้โดยผู้เป็นพ่อแม่กอดร่างลูกสาวเอาไว้เลือดแดงฉานไปทั่วพื้น เปลวไฟที่แรงขึ้นเรื่อยๆไม่มีหยุด “พะพ่อ...มะแม่...” “กรี๊ดด ไฟไหม้ๆๆๆ ไม่นะ ไม่ๆๆๆ ” พรึ่บ!!!! “อนรรฆวี!!!” “ซี!!!” PART: ชาร์ค มหาวิยาลัยเซตต์ เมื่อเช้าหลังจากที่ไปส่งซีแล้วผมก็มาเรียนวันนี้มีเรียนเต็มวันด้วยน่าเบื่อฉิบหายเลยว่ะ “ห้าวววว ง่วงๆสัสๆ” ไอ้เดียวห้าวปากกว้าง “ไม่รู้อาจารย์แกแพล่มห่าอะไรนักหนา” นี่เพื่อนผมอีกคนชื่อไอ้เฮเลน “เรื่องเดิมๆ สอนวนอยู่นั่น” นี่ไอ้ธาร “เงียบจังว่ะ วันนี้ไอ้ชาร์ค?” “เสือก!!” ผมไม่สนใจมันเพราะกำลังห่วงยัยเด็กนั่นแปลก เมื่อไปส่งแล้วแต่ใจมันแปลกชั่งแม่งไม่มีไรหรอกแค่ไปโรงเรียนเองนิ “ไอ้ห่า เพื่อนมึงดีๆ” Rrr ‘เด็กภาระ’ โทรมาทำไมเลิกเรียนแล้วเหรอ? “ใคร?มึงซุกเด็กเหรอ?” ไอ้ธารยื่นหน้ามาเสือก ผมไม่ได้สนใจแต่รับสาย “เลิกเรียนแล้วหรือไง?” (เอ่อ นั่นใช่พี่ชายซีมั้ยคะ?) แต่เสียงที่ดังเข้ามาเป็นคนอื่น “นั่นใคร?” (คะคือตอนนี้ซีอยู่โรงพยาบาล...) พรึ่บ!!! “เห้ย! มึงจะไปไหน?!” “ไอ้ชาร์ค!!” “ชนม์พัศนภ!” ทั้งเสียงเพื่อนเสียงอาจารย์ดังลั่นแต่ผมก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้ใจผมลอยไปโรงพยาบาลแล้ว แม่ง!! ไปทำห่าอะไรให้เจ็บตัวอีกว่ะ!!! จากตอนแรกที่ร้อนใจจะตายห่าเพราะห่วงแค่มันไปโรงเรียนแต่ตอนนี้หนักกว่าเดิม แม่ง! สร้างปัญหาให้ร้อนใจเก่งจังว่ะ! โรงพยาบาล TD ผมมาที่โรงพยาบาลซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่สุดในแถวนี้พอมาถึงผมก็รีบไปหาน้องทันทีเป็นอะไรรว่ะ? “นะนี่คือพี่ชายซีหรือเปล่าคะ?” มีเด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาหาผม “เออ ซีอยู่ไหน?” “ทางนี้เลยค่ะ” ผมเดินตามเด็กนั่นไปจนมาถึงห้องพักรวมแม่งโรงเรียนก็หรูมีปัญหาให้พักแค่เตียงนี้เหรอว่ะ?! ร่างเด็กน้อยที่กำลังนิ่งสนิททำเอาใจผมร่วงไปอยู่ที่พื้นแล้ว “ญาติใช่มั้ยคะ?” หมอผู้หญิงถามผม “เออ น้องกูอะไร?” ทำหน้าซีดขนาดนั้น “จากที่อาจารย์เล่ามาน้องน่าจะมีอาการแพนิคขั้นรุนแรงต่อไฟค่ะ” “ไฟ?” “คือวันนี้เราเรียนทำอาหารกันคะแล้วนักเรียนคนก่อนอนรรฆวีปิดแก๊สไม่สนิทเลยทำให้ไฟลุก” คนนี้น่าจะเป็นอาจารย์ “แล้วมึงไม่ตรวจสอบดีๆว่ะ!! ก่อนจะสอนอ่ะ” แม่งเอ๊ย! สะเพร่าฉิบหาย “น้องเคยตกอยู่ในเหตุการณ์อะไรที่เกิดไฟไหม้หรือเปล่าคะ?” “...” ไม่รู้...เกิดอะไรขึ้นกับยัยนี่ก่อนจะมาอยู่กับผมนะ “ถ้าเคยอาจจะต้องระวังเรื่องไฟมากขึ้น เพราะถ้าเกิดขึ้นอีกอาจจะทำให้เกิด โรคความดันโลหิตสูง โรคระบบหลอดเลือดหัวใจ และหัวใจวายเฉียบพลันได้ค่ะ เพราะฉะนั้นต้องทำการรักษา” “ก็รักษาดิว่ะ!” “เอ่อ ต้องใช้เวลาค่ะและต้องดูอะอาการตอนน้อยฟื้นด้วย” “ฟู่ววว์ ย้ายไปห้องพิเศษ” “ตอนนี้..” “กูบอกให้ย้ายก็ย้าย!!!” “ค่ะๆ” ผมออกมาสูบหรี่ข้างนอกหลังจากที่ย้ายซีไปห้องพิเศษแล้ว และหมอบอกว่าอีกสักพักกว่าจะฟื้นเพื่อนกับอาจารย์ของเด็กนั่นก็กลับไปแล้วด้วย “พ่อแม่...” ผมกดโทรศัพท์หาท่านเพราะนึกขึ้นได้ว่าต้องถามเรื่องที่ขึ้นกับซี (ว่าไงลูกชาย?) “แม่เอาซีมาจากไหน?” (ทำไมเกิดอะไรขึ้นกับน้อง?!) แม่ผมบอกอย่างร้อนรน “ครับ น้องเข้าโรงพยาบาล” (ทำไมไม่ดูน้องดีๆ เกิดอะไรขึ้น?) “เรื่องมันเกิดที่โรงเรียนครับ...น้องเป็นแพนิค” (กับไฟเหรอ?) “แม่รู้...” (อืม...แม่คิดไว้บ้างแต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริงๆ เห้อ~) (ชาร์คเคยได้ยินเรื่องครอบครัวธุรกิจถูกไฟไหม้และตายในกองเพลิงมั้ย?) “ครับ เคยได้ยินมาบ้าง...” อย่าบอกนะว่า... (น้องก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นและเป็นผู้รอดชีวิต...) “...” แม่งเอ๊ย!! (ทางญาติไม่มีใครรับเลี้ยงเอาแต่บริษัทแม่สงสารเลยเอาน้องมาอยู่ด้วย...เพราะเราเคยเป็นเพื่อนกันมานาน) “ครับ...” (แม่ฝากน้องด้วยนะ) ผมวางสายจากแม่ก่อนจะดับบุหรี่และเดินขึ้นไปหาซีที่ห้องพัก... “อืออ~ เฮียชาร์ค” ซีเริ่มรู้สึกตัวนิดๆหลังจากที่ผมเฝ้าอยู่นาน “นอนต่อเถอะไม่มีใครทำอะไรน้องซีได้แน่นอน...จุ๊บ!” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมก้มที่จูบหน้าผากซีเบาๆ “ค่ะ... หนูยังทำอาหารไม่เป็นเลย” เหมือนละเมอเพราะไม่ลืมตา “ไม่ต้องทำซื้อแดกเอาง่ายดี” หลับไปอีกแล้ว... จากนี้ผมคงต้องดูแลยัยเด็กนี้ให้ดีกว่านี้แล้วมั้ง...?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more