ตอนที่ 10

1073 Words

“เออ… กูจะจำไว้ วันไหนที่มึงไปไม่รอดมึงอย่าบากหน้ากลับมาบ้านกูเชียวนะ… ” สาลี่สาดน้ำเสียงกลับมาด้วยความโกรธจัด แม้ลึกๆ ในใจจะแอบดีใจที่หมดหนี้สินกับเจ๊หลินเสียที “บ้านนั่นก็บ้านพ่อหนู… อย่าลืมสิคะว่าน้าลี่เองก็มาแต่ตัว… แถมยังมาปอกลอกพ่อหนูจนหมดตัว” “อีดอก… ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะตบปากมึงสักที” สาลี่โกรธจัด “พอกันที… จากนี้ต่างคนต่างอยู่ หนูจะคิดเสียว่าเราหมดเวรหมดกรรมต่อกันแล้ว… ที่ผ่านๆ มาหนูขออโหสิกรรมให้… ” พูดจบน้ำหวานก็กดตัดสายสนทนา คิดในใจว่าสิ้นสุดกันทีกับเจ้ากรรมนายเวรที่ตามมาในรูปของแม่เลี้ยงใจร้ายคนนี้ และในเวลาเดียวกันนั้นเสี่ยรุตน์ที่กำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ในแผนกเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ กันเดินกลับมาหาน้ำหวานที่แผนกเสื้อผ้าสตรี “เป็นไงบ้าง… ใครโทรมา… ” เสี่ยรุตน์แอบเห็นความกังวลบนใบหน้าของหญิงสาว เมื่อครู่เขาเห็นหล่อนคุยโทรศัพท์ “แม่เลี้ยงค่ะ… ” หญิงสาวตอบไ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD