เมียคุณหมอมาเฟีย

ตอนที่ 7 ข่าวร้าย

เวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมงจนท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว นิภากับพายุยังคงนั่งรอคุณหมอที่ยังคงไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยใจที่สั่นไปหมด จันทรากับพิทักษ์เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตของทั้งคู่เลยก็ว่าได้ สนับสนุนทุกอย่างที่พวกเขาทำแต่ทั้งคู่ไม่สามารถมีลูกได้เพราะจันทราร่างกายไม่แข็งแรงพอจึงไปรับเด็กจากบ้านเด็กกำพร้ามาเป็นลูกซึ่งก็คือตังเมและสายฟ้านั่นเอง

ถึงแม้ทั้งสองจะเป็นเพียงลูกสาวบุญธรรมแต่ก็ทำให้ชีวิตคู่ของจันทรากับพิทักษ์มีความสุขมากจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ” ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคุณหมอที่ทำการผ่าตัดออกมาหานิภาและพายุ

“ดิฉันเป็นเพื่อนสนิทของทั้งสองคนค่ะ”

“หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คุณจันทรากับคุณพิทักษ์ได้รับบาดแผลและอวัยวะภายในได้รับแรงกระแทกจนเสียหายหนักมากรวมถึงทั้งสองคนมาถึงโรงพยาบาลช้าเกินไป”

“ฮึก ฮืออออ ละ แล้วลูกสาวของทั้งคู่ล่ะคะ”

“ตอนนี้คุณสายฟ้าพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่าสมองกระทบกระเทือนขั้นรุนแรง หมอไม่สามารถบอกได้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่” นิภาแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินคำตอบจากคุณหมอ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้ ความเสียใจท่วมท้นจนเธอยืนแทบไม่ไหว พายุจึงเข้ามาช่วยประคองภรรยาของตนไว้ แม้ตอนนี้เขาจะเสียใจกับการจากไปของเพื่อนสนิททั้งสองคนไม่ต่างกัน

เหนือน้ำที่นอนไม่หลับทั้งคืนได้รับข่าวร้ายจากพ่อของเขาที่โทรมาบอกแต่เช้า

ตอนนี้เขากำลังนั่งรอให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงตื่นก่อนจึงจะบอกข่าวร้าย

ทั้งหมดให้เธอฟัง

“นายมานั่งตรงนี้ทำไม” ตังเมเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟาข้างเตียงราวกับกำลังรอเธอตื่นอย่างงั้นแหละ

“ฉันมีเรื่องจะบอก ทำใจดีๆ นะ”

“เรื่องอะไร ทำไมนายดูเครียดขนาดนั้น”

“พ่อแม่ของเธอ... ท่านจากไปแล้ว”

“นายพูดอะไรของนาย อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้นะ” ร่างบางมีสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอกพลางเอ่ยต่อว่าเพราะในใจของเธอในตอนนี้กำลังขอให้สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องที่แกล้งเธอเล่นเท่านั้น

“ฉันพูดความจริงคุณแม่โทรมาบอกฉันเมื่อคืนว่าพ่อแม่ของเธอและสายฟ้าประสบอุบัติเหตุแต่ไม่ให้ฉันบอกเธอ เพราะจะให้ฉันพาเธอไปเยี่ยมวันนี้

แต่เมื่อเช้าคุณพ่อโทรมาบอกว่าคุณแม่เป็นลมไป เพราะหมอบอกว่าท่านทั้งสองจากไปแล้ว”

“อึก ฮึก ฮืออออ ไม่จริงอ่ะ” ร่างบางสั่นไหวไปทั้งตัว น้ำตาแห่งความเสียใจร่วงพล็อยลงมาบนแขนของเหนือน้ำที่เข้ามากอดปลอบเธอด้วยความห่วงใย

“ส่วนน้องสาวของเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว” ตังเมรู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยที่อย่างน้อยก็ยังเหลือน้องสาวอยู่อีกคน ครอบครัวของเธอนั้นแม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันเลยแต่ก็รักกันไม่ต่างจากสายเลือดเดียวกัน พ่อแม่ดูแลเธอกับสายฟ้าดีมาก

ส่วนสายฟ้าก็รักและห่วงใยเธอมากเหมือนที่เธอก็ห่วงใยทุกคนเหมือนกัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อแม่จะจากเธอไปเร็วขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อวานท่านทั้งสองยังยิ้มและกอดเธออย่างมีความสุขแท้ๆ แต่วันนี้กลับต้องมาได้รับข่าวร้ายที่ไม่คาดคิดมาก่อนแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะ ยังไงเธอก็ยังมีฉัน คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็สายฟ้าไง” มือหนาลูบศีรษะของร่างบางที่กำลังซบอกของเขาอยู่ตอนนี้เป็นการปลอบโยน ร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยนทำให้เขากังวลอยู่ไม่น้อยว่าเธอจะปวดหัวหลังจากที่ร้องไห้เสร็จ แล้วเธอจะต้องเศร้าไปอีกหลายวันแน่

ตอนนี้เขากำลังว้าวุ่นใจไปหมดเพราะห่วงความรู้สึกของตังเม เหนือน้ำพาตังเมที่หยุดร้องไห้แต่ก็ยังคงสะอื้นอยู่มาที่โรงพยาบาลซึ่งมีคุณพ่อคุณแม่ของเขา เฝ้าสายฟ้าอยู่ เขาจึงต้องพาหญิงสาวไปจัดการเรื่องร่างของพ่อแม่ของเธอ ทันทีที่ตังเมเห็นร่างของจันทราและพิทักษ์ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง จนเหนือน้ำต้องเป็นคนจัดการเอกสารทั้งหมดเองเพราะหญิงสาวแทบจะไม่รับรู้อะไรในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ภายในใจมีแต่ความเสียใจเต็มไปหมด

“เรียบร้อยแล้ว ไปดูสายฟ้ากันเถอะ” ชายหนุ่มโอบไหล่ของตังเมพลางพาขึ้นไปที่ห้องพักของสายฟ้าที่อยู่ชั้นพิเศษเพราะที่นี่คือโรงพยาบาลที่เขาเป็นหุ้นส่วนนั่นเอง

ตังเมเดินเข้ามาในห้องพักคนไข้ด้วยจิตใจที่ล่องลอยพลางมองร่างที่ไม่ได้สติของสายฟ้าที่มีร่องรอยการบาดเจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่ศีรษะซึ่งมีผ้าพันแผลพันไว้รอบๆ และใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่

“หนูตังเม แม่เสียใจด้วยนะ”

“ค่ะ”

“หนูไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องสายฟ้านะ แม่จะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาน้องให้หายเอง”

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาดูแลสายฟ้าให้รวมถึงเรื่องของคุณพ่อคุณแม่ด้วย”

“ไม่เป็นไรเลย แม่เต็มใจ” นิภาที่เห็นสีหน้าอันเศร้าสร้อยของลูกสะใภ้ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ เธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยนะ”

“ไม่ล่ะ ฉันกินไม่ลงหรอก” ร่างบางปฏิเสธก่อนจะเดินไปยืนข้างๆ เตียงคนไข้พลางกุมมือของน้องสาวภาวนาให้สายฟ้าฟื้นขึ้นมาไวๆ แต่เธอก็กลัวว่าสายฟ้าจะต้องเสียใจไม่ต่างจากเธอในตอนนี้อย่างแน่นอน แล้วสายฟ้าจะรับได้ไหมนะ

เธอได้แต่จินตนาการไปต่างๆ นาๆ ว่าน้องสาวของเธอจะเป็นอย่างไร หากรู้ว่าพ่อแม่จากไปแล้วแต่มีเพียงตัวของสายฟ้าเองที่รอดชีวิตมา จู่ๆ ตังเมก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมา ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะเริ่มเบลอไปทีละน้อยและเธอก็ฝืนประคองตัวเองไว้ไม่ไ

หวอีกต่อไปพร้อมกับเสียงเรียกชื่อของเธอดังลั่นก่อนที่ตาของเธอจะค่อยๆ ปิดไป

เหนือน้ำรีบเข้ามารับร่างบางที่เป็นลมไปอย่างรวดเร็ว เขารีบพาร่างบางไปที่ห้องพักส่วนตัวของเขาที่อยู่ที่นี่ ก่อนจะเรียกพยาบาลให้เอาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลและสั่งอาหารมาไว้ให้หญิงสาว หลังจากที่หญิงสาวอาการเริ่มดีขึ้น เหนือน้ำก็บังคับให้กินข้าวทันที

“อ้าปาก ถ้าเธอไม่กินอะไรเลยเธอจะมีแรงได้ยังไง”

“แต่ฉันไม่อยากกินอะไรเลยจริงๆ นะ”

“ไม่ได้อ้าปากเดี๋ยวนี้” หญิงสาวที่ไม่อาจเลี่ยงการถูกบังคับของเหนือน้ำได้จึงต้องยอมอ้าปากตามที่เขาบอก

เหนือน้ำตักอาหารป้อนร่างบางจนหมดแม้ระหว่างที่ป้อนเธอจะบอกเขาว่าอิ่มหลายรอบแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังดั้นด้นที่จะทำให้เธอทานอาหารที่เขาป้อนจนหมดถ้วย

“เรื่องงานศพ คุณพ่อคุณแม่บอกว่าพรุ่งนี้จะเชิญบาทหลวงมาทำพิธี

ส่วนวันนี้ให้กลับไปพักผ่อนกันก่อน”

“แต่ว่าฉันอยากอยู่เฝ้าน้องนะ”

“เธอต้องพักผ่อน ส่วนสายฟ้ามีพยาบาลพิเศษคอยดูแลแล้วก็คุณแม่จะเข้ามาดูแลให้ด้วย” ตอนนี้ชายหนุ่มดูจริงจังมากๆ จนเธอเองก็รู้ว่าคงคัดค้านเขาไม่ได้อย่างแน่นอนจึงได้แต่ยินยอมทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี