เมียคุณหมอมาเฟีย

ตอนที่ 11 ผู้ช่วย

หลังจากมาอยู่ที่นี่ได้สี่ห้าวันแล้ว ทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดีรวมถึงตังเมที่ชอบที่นี่มากจนไม่อยากนึกถึงสภาพตัวเองตอนที่ต้องกลับไปอยู่ที่บ้าน วันนี้เหนือน้ำจะตรวจสุขภาพให้กับคนในชุมชนนี้พร้อมกับเอายาที่เตรียมมาจัดให้คนไข้ด้วย

เธอจึงมีหน้าที่คอยช่วยเหลือเขาตอนตรวจคนไข้ซึ่งก็ช่วยได้เพียงแค่วัดความดันและช่วยจัดคิวให้เท่านั้น ส่วนที่เหลือก็เป็นเหนือน้ำที่ทำเองทั้งหมด

“คุณยายต้องทานยาให้ตรงเวลานะครับ เดี๋ยวอาการจะค่อยๆ ดีขึ้นหรือถ้ายังไม่ดีขึ้นคุณยายมาหาหมอที่นี่ก็ได้นะครับ” เสียงของเหนือน้ำที่กำลังพูดคุยกับคุณยายสูงวัยที่มาตรวจสุขภาพ

ตังเมนั่งมองเขาอย่างตั้งใจเพราะไม่เคยเห็นเขาในมุมแบบนี้มาก่อนเลย

นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอเห็นเขาทำอะไรแบบนี้ เธอยอมรับเลยว่าในตอนนี้เขามีสเน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก

“จ้องขนาดนี้ กินฉันเข้าไปเลยไหมล่ะ” ชายหนุ่มที่หันมาเห็นตังเมนั่งเหม่อมองเขานิ่งจนตาไม่กระพริบเอ่ยเสียงดังจนทำให้ตังเมหลุดออกจากภวังค์ทันที

“บ้า ใครจ้องนายกัน ฉันแค่เหม่อคิดอะไรไปเรื่อยก็แค่นั้น” ตังเมรีบแก้ตัวทันที

“เสร็จแล้วล่ะ กลับกันเถอะ” หญิงสาวลุกขึ้นไปช่วยเหนือน้ำเก็บของโดยไม่บ่นซักคำเดียวแม้ว่าของจะหนักแค่ไหนก็ตาม

"เดี๋ยวฉันถือเอง มันหนัก"เหนือน้ำคว้าของในมือของเธอไปถือเอง

"ไม่เป็นไร ฉันถือเอง"ตังเมพยายามจะแย่งของจากมือของเขาคืนมา

"ไม่ ฉันจะถือ เธอเหนื่อยกว่าฉันอีก"ชายหนุ่มยกของหลบเธอไปมาจนเธอเขย่งไม่ถึง

"งั้นก็แล้วแต่นาย"เมื่อเห็นว่าแย่งของมาจากเขาไม่ได้เธอจึงต้องยอมแพ้ไป

กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ปาไปเกือบชั่วโมงเพราะระยะทางจากหมู่บ้านกับไร่ของป้านิ่มค่อนข้างไกลกันพอสมควร อีกทั้งที่นี่ก็ไม่ค่อยมียานพาหนะด้วยเพราะอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง มีรถยนต์เพียงไม่กี่คันไว้ใช้ในยามฉุกเฉินเท่านั้น ไฟฟ้าที่นี่ก็ใช้ได้เพียงช่วงกลางคืนเท่านั้น สัญญาณโทรศัพท์ก็แทบจะไม่มีเลยสักนิดเดียว เส้นทางมาที่นี่ก็ค่อนข้างซับซ้อนยากที่คนแปลกหน้าจะเข้ามาได้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเหนือน้ำถึงบอกว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้ว

"ป้านิ่มจะไปไหนเหรอคะ"ตังเมเอ่ยทักป้านิ่มที่กำลังจะเดินไปที่ไหนสักที่พร้อมกับตระกร้าไม้สานใบใหญ่

"ป้าจะไปเก็บดอกไม้ค่ะ คุณตังเมจะไปด้วยกันไหมคะ"

"ที่นี่มีดอกไม้ด้วยเหรอคะ หนูไม่เคยเห็นเลย"

"มีสิคะ สวยมากๆ เลยค่ะ อยู่ทางด้านหลังสวนโน้นค่ะ"ป้านิ่มชี้ไปทางด้านหลังของสวนที่อยู่ไกลไปจากที่พักของเธอมาก แล้วก็เป็นบริเวณที่เธอยังไม่เคยไปเดินเลย

"งั้นหนูขอไปด้วยคนนะคะ"ตังเมเอ่ยด้วยความตื่นเต้น

"เธอจะไปตอนนี้เลยเหรอ เพิ่งกลับมาเองนะ จะไม่พักก่อนหรือไง"

"งั้นค่อยไปตอนเย็นดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ร้อนด้วย ไปพักก่อนเถอะค่ะเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ป้าทำอาหารกับขนมไว้ให้แล้วค่ะ"ป้านิ่มที่ได้ยินเหนือน้ำเอ่ยแบบนั้นก็รีบเสริมทัพทันที ทั้งที่เป็นคนที่ชวนเธอตั้งแต่แรก

"แต่ว่า..."

"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"ยังไม่ทันที่เธอจะพูดต่อก็โดนชายหนุ่มตัดบทและดึงเธอไปที่บ้านทันที อาหารหลายอย่างถูกจัดวางไว้บนโต๊ะและมีฝาชีคลุมไว้ อาหารทุกอย่างยังร้อนอยู่เลย คาดว่าป้านิ่มน่าจะเพิ่งทำเสร็จเลยล่ะ

"ฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ ขอไปนอนก่อนนะ"หญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องนอนทันที ซึ่งทำให้เหนือน้ำถึงกับคิ้วขมวดเพราะปกติแล้วตังเมไม่มีทางไม่กินข้าวอย่างแน่นอน เผลอๆ กินเกินสองจานด้วยซ้ำ

ตังเมที่เริ่มรับรู้ถึงอุณหภูมิที่ผิดปกติของตัวเอง รวมถึงอาการปวดหัวที่เริ่มปะทุขึ้นมาหลังจากที่เข้ามาบริเวณไร่ก็พอจะรู้ได้เลยว่าเธอกำลังจะไม่สบายแล้วล่ะ จึงเลือกที่จะขึ้นมานอนพักผ่อนแทนเพราะตอนนี้เธอล้าจนตาจะปิดแล้ว

เหนือน้ำที่รีบกินข้าวแล้วขึ้นมาดูร่างบางที่หนีขึ้นมานอนก่อนด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหวานซีดลงเล็กน้อย เมื่อดูอาการของเธอ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังป่วยอาจจะเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนรวมถึงเธอเดินตากแดดนานเกือบชั่วโมงจนเป็นไข้

ร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋ายามาวาง มือหนาค่อยๆ หยิบแผ่ลเจลแปะลดไข้วางลงบนหน้าผากของตังเมอย่างเบามือเพราะกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น แล้วก็หยิบผ้าห่มมาห่มให้ร่างบางดีๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ตังเมรู้สึกตัวตื่นหลังจากที่ได้ยินเสียงปิดประตูของเหนือน้ำที่เพิ่งเดินออกไป พอเธอรู้ว่าเขาเข้ามาดูแลก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาจริงๆ เพราะเธอเองก็เริ่มมีแต่ความรู้สึกดีๆ ให้เขามากขึ้นทุกวันเพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาจะคิดเหมือนกันกับเธอหรือเปล่า

“คุณตังเมไม่สบายเหรอคะ น่าเสียดายจัง คุณตังเมดูอยากไปสวนดอกไม้มากๆ เลยนะคะ” ป้านิ่มเอ่ยด้วยความเสียดายเมื่อมาหาตังเมที่นัดกันไว้ แต่ได้คำตอบจากเหนือน้ำว่าหญิงสาวนั้นไม่สบาย

“เดี๋ยวรอให้ไข้ลดลงหน่อย ผมจะพาไปเองครับ”

“ค่ะ งั้นป้าไปก่อนนะคะ มีอะไรก็เรียกป้าได้นะคะ” หลังจากที่ป้านิ่มกลับไป ร่างสูงก็เดินกลับขึ้นมาดูอาการของตังเมเพราะตอนนี้ก็ปาไปห้าโมงกว่าแล้ว หญิงสาวยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า

“เป็นไงบ้าง”

“ฉันปวดหัวมากเลย” ตังเมที่ปวดหัวจนลุกแทบไม่ไหวเอ่ยบอกเขา เหนือน้ำวัดไข้อีกรอบแต่ดูเหมือนว่าไข้จะขึ้นสูงกว่าเดิมอีก

“กินข้าวก่อน แล้วค่อยกินยา จะได้นอนต่อ” เขาพยุงเธอขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อนจะป้อนข้าวต้มให้เธอกินเหมือนคราวก่อนที่ดูแลเธอ แล้วจัดยาให้เธอกินหลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก่อนจะปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนต่อเพื่อรอดูอาการต่อไป เพราะถ้าหากไข้ของหญิงสาวยังไม่ลดจริงๆ เขาคงต้องฉีดยาให้แทน

“ฉันหนาวอ่ะ” ตังเมที่ยังนอนไม่หลับเอ่ยบอกชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ อากาศที่นี่ค่อนข้างหนาวในช่วงกลางคืนเพราะอยู่บริเวณบนดอย เหนือน้ำหันมามองร่างบางที่บ่นหนาว จึงวางหนังสือลงก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ทั้งเขาและเธอ

“อุ่นหรือยัง”

“อืม” ตังเมที่รู้สึกอุ่นขึ้นจึงหลับตาลงพลางซุกตัวเข้าหาร่างหนาที่กอดเธอไว้อยู่ ก่อนจะค่อยๆ เคลิ้มหลับไปในอ้อมกอดของเหนือน้ำ