ตอนที่ 7 ปะทะฝีปาก

1160 Words

. .. ... .... ตอนแรกอินทิราเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะแก่จนหัวหงอกซะอีก แต่ทว่ามันกลับต่างกันลิบลับ ผมเขายังดำขลับ ยังหนุ่มยังแน่น แถมหน้าตายังหล่อบาดใจอีกด้วย แต่เธอไม่ชอบสายตาคมคู่นั้นเอาซะเลย เพราะตั้งแต่มาถึงเขาเอาแต่จ้องมองเหยียดๆ ราวกับเธอเป็นตัวอะไรซะอย่างนั้น “สวัสดีค่ะ” อินทิรายกมือไหว้ตามมารยาทไทย ไม่ยอมละสายตาจากเขาเช่นเดียวกัน “อืม” น้ำเสียงเย็นชาทำเอาอินทิราสตั๊นไปสามวินาที เธอไม่นึกว่าเขาจะมีอัธยาศัยแย่ขนาดนี้ ทำเอาอินทิราถึงกับต้องคิดหนักขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว “บอสครับเอ่อ...” แอนดริวกำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องอินทิราแต่ทว่าผู้เป็นเจ้านายกลับสั่งให้ออกไปซะงั้น “นายกลับไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาหาฉันที่นี่” “ครับ” แอนดริวยืนนิ่งตอบรับแต่โดยดี “ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ” เขาเอ่ยกับบาสเตียนก่อนจะหันไปเอ่ยกับคนที่ยืนข้างกัน “ผมกลับแล้วนะครับคุณอินไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” “ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ไปรับ แล้วเจอกันค่ะ” อินทิราเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ครับผม” หลังจากแอนดริวออกไปแล้วภายในห้องกลับอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่สุดแสนจะอึดอัด อินทิรายังคงยืนอยู่อย่างนั้นไม่กล้านั่งลง “จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานไหม!” บาสเตียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ทำเอาคนที่ยืนอยู่รีบหย่อนก้นลงบนโซฟาตรงข้ามทันที “ขอโทษค่ะ” แม้จะเอ่ยขอโทษไปแต่ในใจกลับมีแต่คำก่นด่าสารพัด คนอย่างเธอเคยยอมคนซะที่ไหนกันล่ะ “ไหนลองแนะนำตัวสั้นๆ ให้ฉันรู้จักเธอมากขึ้นหน่อยสิ” “เอ่อ..ฉันชื่ออินทิรา เจริญกิจกุล เรียกว่าน้ำก็ได้ค่ะ อายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบกฎหมายจากมหาวิทยาลัยXXXค่ะ” “รู้ใช่ไหมว่าฉันชื่ออะไร” “ทราบค่ะ” ในระหว่างนั้นป้าสมัยก็นำน้ำส้มคั้นมาเสิร์ฟที่โต๊ะ “น้ำส้มคั้นค่ะ” “ขอบคุณค่ะป้า” ป้าสมัยยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้คนทั้งสองคุยกันต่อ “พร้อมแค่ไหนที่จะมาเป็นแม่ของลูกฉัน” บาสเตียนยิงคำถามไปตรงๆ ยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าเหลอหลาของหญิงสาว “พะ...พร้อมค่ะ” “เธอมั่นใจนะว่าไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหนมาก่อน ฉันไม่อยากให้ลูกเกิดจากผู้หญิงที่มีมลทิน” “ถ้าคุณไม่มั่นใจในตัวฉัน ไปให้หมอที่โรงพยาบาลตรวจก่อนก็ได้นะคะ ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” อินทิราเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับคำถามบวกกับน้ำเสียงของเขา ผู้ชายอะไรจะไม่ให้เกียรติผู้หญิงขนาดนี้ “ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอกฉันมีวิธีพิสูจน์หึๆ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมองหญิงสาวด้วยหางตา “คุณหมายความว่ายังไง?” อินทิราเริ่มไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้ปกติดีหรือเปล่า สายตาที่เขามองมาราวกับเธอเคยทำอะไรให้ขุ่นข้องหมองใจซะอย่างนั้น “ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นล่ะ ฉันเคยผ่านผู้หญิงมามากรู้ดีว่าผู้หญิงคนไหนเคยหรือไม่เคยมาก่อน” บาสเตียนเริ่มแผ่รังสีความหื่นออกมาจนอินทิรารับรู้ได้ “คุณพูดบ้าอะไรฉันมาที่นี่เพื่อเป็นแม่อุ้มบุญ ไม่ได้มาเป็นเมียคุณนะ” อินทิราขึ้นเสียงใส่เขาทันที ยิ่งได้คุยกันยิ่งทำให้เธอไม่ไว้ใจ “อ้าวเหรอ! ฉันไม่เคยบอกเธอเลยสักคำว่าจะให้มาเป็นแม่อุ้มบุญ” บาสเตียนตีมึนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ก็คุณปราลีเป็นคนบอกฉัน แล้วคุณปราลีก็รับคำสั่งมาจากคุณอีกทีไง” “อย่างนั้นเหรอ! สงสัยปราลีจะหูเพี้ยนฟังผิดไปแล้ว ฉันให้เธอมาที่นี่เพื่อมีลูกให้ฉันก็จริง แต่ไม่ต้องพึ่งวิธีของหมอ เราจะทำลูกด้วยกันเองต่างหากล่ะหึๆ” พูดจบเขาก็แสยะยิ้มร้ายหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ “คุณมันบ้าไปแล้ว ทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกเนี่ย” อินทิราลุกขึ้นจากโซฟาจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเคืองอย่างหนัก ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างจากการขายตัวเลยสักนิด แย่ไปกว่านั้นเด็กที่จะเกิดมาก็ต้องเป็นลูกของเธอด้วย เธอจะทิ้งลงคอได้อย่างไรเล่า เป็นอย่างนี้แล้วขอยกเลิกสัญญายังจะดีกว่า “ถ้าบอกตั้งแต่แรกเธอจะมาหาฉันถึงที่นี่เหรอ” “ถ้างั้นฉันขอยกเลิกสัญญา ฉันไม่มีทางยอมทำตามข้อเสนอบ้าๆ ของคุณหรอก” “ไม่มีทาง...ฉันไม่มีทางยอมเด็ดขาด เธอเอาเงินฉันไปแล้วจะมาชิ่งอย่างนี้ไม่ได้” บาสเตียนเริ่มขึ้นเสียงใส่ “ฉันจะหามาคืนทุกบาททุกสตางค์ ฉันต้องการกลับเมืองไทยเดี๋ยวนี้!” อินทิรายังคงยืนกรานตามความคิดตัวเอง “คนอย่างเธอจะมีปัญญางั้นเหรอ เงินตั้งห้าล้านบาท เธออ่านสัญญาดีรึยังว่าถ้าผิดสัญญาจะต้องใช้คืนเท่าไร” “ฉัน....” อินทิรารู้สึกเหมือนน้ำท่วมปากไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ เธอสะเพร่าเองเพราะตอนนั้นต้องการเงินด่วนจนลืมอ่านสัญญาซะสนิทเลย “สิบเท่าของเงินที่จ่ายไปแล้ว นั่นหมายความว่าเธอต้องใช้เงินคืนให้ฉันห้าสิบล้าน ฉันจะปล่อยเธอกลับไปตอนนี้ก็ได้ แต่ต้องหาเงินมาจ่ายให้ฉันตอนนี้ จะเอายังไงว่ามา” ความเป็นต่อทำให้บาสเตียนยังคงนั่งนิ่งกระหยิ่มยิ้มอย่างผู้ชนะ “กรี๊ดดดด!! ไอ้ผู้ชายโรคจิต คุณมันซาตานชัดๆ ทำอย่างนี้กับผู้หญิงเพศแม่ได้ยังไงกัน” อินทิราเหลืออดจึงร้องกรี๊ดจนคนทั้งคฤหาสน์ได้ยินถนัด ก่อนจะชี้หน้าด่าคนที่นั่งยิ้มมุมปากยู่ตรงหน้า “หยุด! ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป มันจะอะไรนักหนากะอีแค่มีลูกกับฉัน” “คุณอย่างคุณเป็นพ่อคนไม่ได้หรอก!” “เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย” ป้าสมัยรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาจากในครัวพร้อมกับสาวใช้อีกคน “ไม่มีอะไร พาผู้หญิงคนนี้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องที่เตรียมไว้เดี๋ยวนี้เลย ผมไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้ว” ชายหนุ่มเหลือบตามองอินทิราอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเล่นต่ออย่างสบายใจ “คุณจะได้รู้ว่าคิดผิดที่เลือกฉัน คอยดูละกัน!” อินทิรากำมือจนสั่น เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more