ตอนที่ 9 ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะ

1108 Words

. .. ... .... หลังจากโทรหามารดาและน้องชายเรียบร้อยแล้ว อินทิราก็พยายามโทรติดต่อปราลีหลายต่อหลายครั้งแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับปิดเครื่องหนี ทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับหัวเสียเพราะไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีแล้ว อยากมีใครสักคนไว้เป็นที่ปรึกษา แต่รู้สึกว่าปราลีคงจะไม่รับสายเธออีกแล้วเป็นแน่แท้ หลังจากอาบน้ำชำระล้างร่างกายจนสดชื่นแล้ว เจ้าหล่อนก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผมเปียกพอหมาดๆ ก่อนจะนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย จ้องมองดวงหน้าสวยของตัวเองผ่านกระจกไปด้วย แม้ว่าเธอจะหน้าตาสะสวยแต่ทว่ายังไม่เคยมีคนรักมาก่อน มีผู้ชายมาจีบอยู่ไม่ขาดสายแต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธ อาจเป็นเพราะว่าอยากจะตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อจะได้ทำงานเลี้ยงดูมารดาให้ได้ก่อนค่อยคิดเรื่องความรักอีกที “เรื่องแค่นี้แกต้องทนให้ได้นะอินทิรา เพื่อแม่ เพื่อน้อง ท่องไว้ให้ขึ้นใจ” อินทิราเอ่ยกับตัวเองในกระจกก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง ในวินาทีนี้คงไม่มีใครที่จะให้กำลังใจเธอได้ดีกว่าตัวเองแล้วล่ะ “คนบ้าอะไรพูดกับตัวเองก็เป็น” เอ๋!!! เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง เจ้าหล่อนเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นดวงหน้าหล่อยืนยิ้มเหี้ยมในกระจก จากนั้นเธอจึงหันกลับไปมองพร้อมทั้งลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นกอดก่ายปกปิดเนินอกไว้อย่างมิดชิด “นะ...นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงกัน!” เจ้าหล่อนเสตามองประตูก็พบว่ากลอนยังคงถูกล็อกไว้แน่นหนาเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้ประหลาดใจเป็นที่สุดจนถึงขั้นนึกว่าอีกฝ่ายเป็นผีเป็นวิญญาณซะงั้น “หายตัวเข้ามามั้งหึๆ” หนุ่มหล่อแสยะยิ้มก่อนจะบิดขี้เกียจทำตัวสบายๆ จนเจ้าหล่อนถึงกับจ้องเขม็งด้วยความหมั่นไส้ “มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังโป๊อยู่ นายมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย” อินทิราชี้หน้าไล่เขาออกจากห้องโดยไม่เกรงกลัวเลยสักนิด “จะอายทำไมในเมื่ออีกไม่นานเธอก็ต้องแก้ผ้านอนอ้าขาให้ฉันเอาอยู่ดี” “ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ไอ้สารเลว!” อินทิราเหลืออดจึงหยิบขวดครีมบำรุงผิวหน้าที่วางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งปาใส่เขาไม่ยั้ง “โอ๊ย! ยัยบ้าฉันเจ็บนะ” ขวดครีมปาโดนศีรษะอีกฝ่ายจนบาสเตียนถึงกับหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปจับข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น จากนั้นก็กระชับตัวให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง “ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิไอ้บ้า!” มือน้อยๆ พยายามทุบอกแกร่งระรัว แต่ทว่ากลับแทบไม่ทำให้อีกฝ่ายระคายเคืองแม้แต่น้อย “ถ้าดิ้นฉันจูบ!” “....” ได้ยินอย่างนั้นอินทิราก็ยืนนิ่งอยู่ในอาการสงบเสงี่ยมทันที ได้แต่จ้องเขม็งชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา แถมยังมีหนวดเคราขึ้นเป็นตอช่วยเสริมความคมเข้มให้มีเสน่ห์ขึ้นไปอีก “ว่านอนสอนง่ายดีนี่” “ปล่อย...ฉัน...เดี๋ยว...นี้” อินทิรากดเสียงต่ำอย่างเน้นคำ เพื่อกดดันให้อีกฝ่ายยอมคลายอ้อมกอด ก่อนที่ผ้าเช็ดตัวจะหลุดออกจากตัวเสียก่อน ชายหนุ่มส่งยิ้มกวนๆ พลางไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินอกเต่งตึงทั้งสอง ที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าเช็ดตัวเกือบครึ่ง ยั่วยวนความเป็นชายให้ตื่นตัวขึ้นมาได้เป็นอย่างดี “ปล่อยให้โง่สิมีของดีอยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว” “ไอ้ลามก! ไอ้โรคจิต!” พูดจบอินทิราก็เริ่มออกแรงขัดขืนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางเอาชนะได้ แต่เธอก็ยังพยายามอยู่อย่างนั้นจนเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น “กรี๊ดดดด!!!” “ว่าฉันไม่ได้นะ” บาสเตียนหลุบตาลงมองเนินอกเต่งตึงขาวเนียนทั้งสองที่ปรากฏให้เห็น หลังจากผ้าเช็ดตัวของอินทิราหลุดหล่นลงบนพื้น ความงามของสรีระหญิงสาวทำเอาบาสเตียนถึงกับใจสั่น กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความหื่นกระหาย เห็นเพียงแค่นี้ก็ทำเอาเขาถึงกับทำหน้าไม่ถูก ทั้งที่เคยเห็นผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้ามานักต่อนักแล้ว แต่เธอคนนี้กลับแปลกไป เธอทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าราวกับอยู่ช่วงวัยแรกรุ่นซะอย่างนั้น อินทิรารีบหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบอกไว้ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ แต่ทว่าบาสเตียนกลับรั้งมือเอาไว้ได้ทัน ดึงตัวให้เข้ามาประชิดอกแกร่งอีกครั้ง “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต แค่นี้นายก็ทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้าจะแย่แล้ว” ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยแก้ผ้าให้ผู้ชายเห็นอย่างนี้มาก่อน นั่นทำให้ใบหน้าสวยแดงก่ำปานลูกตำลึงสุกอย่างเลี่ยงไม่ได้ “เธอจะอายทำไมในเมื่ออีกไม่นานเราก็จะ...” บาสเตียนเอ่ยกวนๆ พลางส่งสายตาโลมเลียตามเรือนร่างขาวนวลเนียนอย่างหื่นกระหาย “ฉะ...ฉันยังไม่พร้อม” อินทิรากำลังคิดหาข้ออ้างหลีกเลี่ยงเกมส์รักครั้งนี้ ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ “ฉันกำลังมีประจำเดือน” “อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย เมื่อครู่ฉันไม่เห็นว่าเธอจะใส่ผ้าอนามัยเลยด้วยซ้ำ” “อีตาบ้าก็ฉันเพิ่งอาบน้ำมา นี่นายตั้งใจดูขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” เจ้าหล่อนตวาดแหวใส่เขาทันที สายตาที่โลมเลียมานั้นทำให้เธอเขินอายเข้าไปใหญ่ “เปล่า...ฉันก็แค่บังเอิญเห็น” เขาทำหน้านิ่งจ้องมองดวงหน้าสวยอย่างเสน่หา จนเผลอโน้มใบหน้าลงมาหมายจะชิมรสชาติริมฝีปากบางนั่นให้สมใจ “หยุดความคิดต่ำๆ ของนายเลย” คนที่อยู่ในอ้อมกอดรีบยกมือขึ้นไปผลักใบหน้าคมไว้เสียก่อน “จะหวงตัวทำไมนักหนาวะ! น่ารำคาญ” เมื่อโดนขัดใจบาสเตียนก็เริ่มมีน้ำโหซะแล้ว “นี่มันตัวของฉัน ฉันจะหวงมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน นายต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์” อินทิราเอ่ยย้ำชัดเจน ให้เขารู้ว่าไม่ควรมาทำรุ่มร่ามจนเกินไป “ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ล่ะ” วืดดด “ว้ายย!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more