ตอนที่ 17 ไม่ต้องกังวล (1)
1156 Words
ตอนที่ 17 ไม่ต้องกังวล (1)
ฉันให้นาวินส่งที่หน้าปากซอยแล้วเดินเข้าบ้านเอง เพราะไม่อยากให้เขากับราฟาเอลต้องเข้าใจผิดกันอีก ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากในบ้าน ท่าทางกำลังคุยกันสนุกเชียว
“กลับมาแล้วค่ะ”
“มาแล้วเหรอ”
ราฟาเอลรีบวิ่งออกจากห้องครัวมาต้อนรับ ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้เขา เริ่มรู้สึกเข้าหน้าลำบากขึ้นยังไงไม่รู้แฮะ
“เห็นน้ำหวานบอกว่าเธอลืมของไว้ที่มหา’ลัยเลยขอแยกตัวไป ทำไมถึงขี้ลืมแบบนี้ฮะ โทรไปก็ไม่ติดอีก”
“อ๋อ แบตหมดน่ะ”
อันที่จริงคือปิดเครื่องต่างหาก
ฉันเดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับเขา ที่โต๊ะอาหารมีคุณพ่อ คุณแม่ พี่น้ำหวาน มิ้นต์และแยมนั่งล้อมวงคุยกัน บนโต๊ะมีอาหารมากมายกว่าปกติ คิดว่าคุณแม่คงทำไว้ต้อนรับพี่น้ำหวานนั่นแหละ
“ซันนี่ มานั่งด้วยกันสิลูก กำลังคุยกันสนุกเลย” คุณแม่เรียก
“หนูรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ ยังไงหนูขอตัวขึ้นไปนอนพักก่อนนะคะ ทุกคนสนุกกันต่อได้เลย”
“ไม่สบายเหรอลูก มีไข้หรือเปล่า ให้พ่อพาไปหาหมอไหม”
“ไม่ต้องค่ะ หนูแค่อยากนอนพักเงียบๆ คนเดียว”
ฉันรีบยกมือห้ามคุณพ่อที่จะลุกมาหาแล้วเดินออกจากห้องครัวเพื่อขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
หมับ!
“เดี๋ยวสิ” ราฟาเอลตามออกมา
เขาจับข้อมือฉันไว้แล้วมองฉันด้วยสายตาสงสัย
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร นายไปกินข้าวเถอะ ฉันอยากนอนพักจริงๆ”
“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนได้ไหม”
“ไม่ต้อง ฉันอยากอยู่คนเดียว”
พอเจอฉันยืนยันหนักแน่นแบบนั้น ราฟาเอลก็ยอมปล่อยมือแล้วมองฉันตาละห้อย
ฉันปิดประตูล็อกห้อง และไม่วายเดินไปปิดประตูระเบียงพร้อมล็อกแถมยังปิดผ้าม่านเสร็จสรรพ วันนี้ทำไมเหนื่อยจังนะ ฉันใช้พลังชีวิตหมดไปกับการร้องไห้เยอะเกินไปหรือเปล่า
คริดๆ ครืดๆ
มือถือสั่นขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นข้อความจากนาวิน
‘หวังว่าเธอคงไม่ได้กำลังโทษตัวเองอยู่นะ ถ้าเธอต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนในตอนนี้ ฉันไปหาเธอได้ตลอดเวลา จำเอาไว้ด้วยล่ะ’
ฉันยิ้มให้กับข้อความที่ได้รับ
ทำไมเขาถึงได้ใจดีกับฉันขนาดนี้นะ เพราะฉันเป็นแฟนเพื่อนสนิทของเขางั้นเหรอ
‘ทำไมล่ะซันนี่ ทำไมไม่เอาจดหมายไปให้ราฟ เธอก็รู้นี่ว่าพี่รอเขาทั้งคืน ทำไมถึงทำกับพี่แบบนี้!’
‘เธอทำให้พี่คิดว่าราฟไม่ยกโทษให้ พี่เข้าใจผิดคิดว่าเขาหมดรักก็เลยไม่ยอมหาพี่ พี่จากไปทั้งๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมความรักระหว่างเราต้องจบลง! เธอทำได้ยังไง พี่เป็นพี่สาวเธอนะ พี่ดีกับเธอมาตลอดแล้วเธอทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไงซันนี่!’
คำพูดและสีหน้าที่ผิดหวังในตัวฉันของพี่น้ำหวานย้อนกลับเข้ามาในความคิด
สมควรแล้วล่ะที่จะถูกต่อว่าขนาดนั้น ในเมื่อฉัน...ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยลงไปจริงๆ
หกปีก่อน
“อีตาบ้านั่น หายหัวไปสามวันแล้วนะ ไม่คิดจะออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันเลยหรือไง”
ฉันเดินบ่นมาตลอดทางตั้งแต่ลงจากรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน จนกระทั่งเดินเข้ามาจะถึงหน้าโรงเรียนอยูแล้ว สาเหตุก็เพราะไอ้เพื่อนตัวดีข้างบ้านที่กำลังอกกหักรักคุดหญิงทิ้งมันเอาแต่หมกตัวไม่ยอมออกมาข้างนอกเลย ถึงขนาดไม่ยอมมาเรียนอะคิดดู!
เท่าที่รู้เรื่องมาคือหมอนั่นโดนพี่น้ำหวานบ้านตรงข้าม พี่สาวที่พวกเราสนิทและเล่นด้วยมาตั้งแต่เด็กบอกเลิกด้วยสาเหตุที่ว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก ทั้งที่กำลังรักกันหวานชื่น
“ซันนี่...”
ขณะกำลังคิดว่าจะทำยังไงดีถึงจะลากราฟาเอลออกมาจากบ้านได้ เสียงที่ฉันไม่ได้ยินมาหลายวันก็ดังขึ้น
พี่น้ำหวานมาดักรอฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียน ทั้งที่จริงเวลานี้เธอควรจะกำลังเตรียมตัวที่จะไปเมืองนอกในวันพรุ่งนี้
“พี่น้ำหวาน มาหาซันนี่ถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ฉันรีบเดินเข้าไปถามเธอด้วยความเป็นห่วง สภาพของพี่น้ำหวานเองก็โทรมสุดๆ เช่นกัน ขอบตาแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“พี่มีเรื่องอยากจะให้ซันนี่ช่วยหน่อย ได้หรือเปล่า”
“อะไรเหรอคะ บอกตรงๆ ว่าซันนี่ก็แอบน้อยใจอยู่เหมือนกันนะที่พี่น้ำหวานจะทิ้งกันไปแบบนี้ ก็พวกเราสามคนน่ะ...อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเลยนี่ค่ะ ราฟจะเสียใจขนาดนั้นก็ไม่แปลกเลย”
ฉันก้มหน้างุด อยากให้พี่น้ำหวานเปลี่ยนใจจังเลย
“เข้าใจพี่เถอะนะ มันคือความฝันของพี่ ถ้าพี่อยากทำฝันให้เป็นจริง พี่ก็ต้องไป”
“ความฝันของพี่น้ำหวาน...ไม่มีราฟอยู่ในนั้นเหรอคะ”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันถามออกไป พี่น้ำหวานนิ่งอึ้งในคำถามก่อนจะยิ้มเจื่อน
“ซันนี่ พี่ฝากจดหมายนี้ไปให้ราฟหน่อยได้ไหม พี่ไปหาเขา เขาก็ไม่ออกมาพบ โทรหาก็ตัดสายใส่ พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
พี่น้ำหวานไม่ตอบคำถามของฉันแต่เปลี่ยนเรื่องแทน เธอยื่นจดหมายฉบับหนึ่งส่งให้ฉัน
“ปีนระเบียงห้องซันนี่เข้าไปหามันเลยดีไหมคะ”
ฉันเสนอ ถึงจะไม่เห็นด้วยที่พี่น้ำหวานจะไป แต่ฉันก็เคารพในการตัดสินใจของพี่น้ำหวานอยู่ดี
“อย่าเลย พี่ไม่อยากกดดันเขาเกินไป พี่กลัวราฟจะโกรธ”
พี่น้ำหวานปฏฺเสธ แหงล่ะ นอกจากฉันแล้ว จะมีใครเที่ยวปีนระเบียงข้ามบ้านคนอื่นบ้างล่ะ
“ไอ้บ้านั่น จะรู้ไหมนะว่าพี่น้ำหวานเป็นกังวลขนาดนี้ เอาแต่งอนเป็นเด็กๆ ไปได้”
คนกลางอย่างฉันลำบากใจมากนะจะบอกให้ นี่ก็พี่สาว นั่นก็เพื่อนสนิท
“พี่ฝากให้ราฟหน่อยนะ บอกเขาว่า...พี่จะรอเขาอยู่ที่นั่น สถานที่ที่เราตกลงคบกัน พี่จะรอ...จนกว่าเขาจะมา”
พี่น้ำหวานยัดจดหมายใส่มือฉันเมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมรับมันไปสักทีก่อนจะเดินกลับไปทางหน้าโรงเรียน
ฉันมองจดหมายในมือก่อนจะเก็บยัดใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียน เย็นนี้กลับบ้านไปค่อยเอาไปให้หมอนั่นแล้วกัน จะได้เคลียร์ใจกันให้มันจบๆ ไป คาราคาซังแบบนี้มีหวัง จบไม่สวยแหงๆ
- Writer
