ตอนที่ 12 ภาพบาดตา (2)
1023 Words
ตอนที่ 12 ภาพบาดตา (2)
หมับ...
ภาพตรงหน้ามืดสนิท คนด้านหลังเอามือมาปิดตาฉันเอาไว้ ฉันยืนนิ่งแทบหมดแรง รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ร่างกายสั่นพร่าไปหมด
“ทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะนอกกายแฟนเอากับผู้หญิงคนอื่นไปหยกๆ แต่กลับมาพูดจาเหมือนหมาที่จงรักภักดีกับเจ้าของเอาตอนนี้เนี่ยนะ?” ผู้หญิงคนนั้นย้อนถามเขา
“แล้วยังไงล่ะ ถึงฉันจะนอกกาย แต่ฉันก็ไม่เคยนอกใจผู้หญิงของฉัน สำหรับฉันไม่มีคำว่าเบอร์หนึ่งหรือเบอร์สอง เพราะคนที่สำคัญที่สุดของฉันมีแค่ซันนี่คนเดียว ผู้หญิงคนอื่นก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปเท่านั้น”
“เลวที่สุด”
“หึ...ฉันได้ยินคำนั้นจนชินแล้วล่ะ แต่พวกเธอก็เต็มใจเองไม่ใช่เหรอ ทั้งที่รู้ว่าฉันมีซันนี่แล้วและพวกเธอไม่มีวันเทียบได้ แต่ก็ยังยอมและเต็มใจถวายตัวให้ฉันเอง แล้วพอเสร็จสมทั้งสองฝ่ายจะมาเรียกร้องเอาอะไรไม่ทราบ”
“ราฟ!”
“อย่ามาเรียกชื่อนั้นนะ คนที่ฉันอนุญาตให้เรียกชื่อนั้น นอกจากคนในครอบครัวก็มีแค่ไอ้วิน ไอ้กังหัน แล้วก็ซันนี่เท่านั้น”
ฉันทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป วางถุงของในมือที่ช่วยนาวินถือมาเอาไว้ที่หน้าห้องครัวก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป เขาวิ่งตามฉันออกมาติดๆ
“ซันนี่! ซันนี่เดี๋ยวก่อน”
หมับ!
นาวินคว้าแขนฉันเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึงจนฉันวิ่งต่อไปไม่ได้ ฉันพยายามมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน...
น้ำตาก็ไหลออกมาอยู่ดี
“ฉันขอโทษนะ”
“นาย...ฮึก...ขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“ที่ชวนเธอมางานปาร์ตี้ ถ้าฉันไม่ชวนเธอก็คงไม่ต้องมาเห็น...”
เขาไม่พูดต่อ ภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ฉายชัดเข้ามาไม่หยุด ถึงจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ราฟาเอลทำแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นมันด้วยตาของตัวเองมาก่อน ไม่รู้เลยว่าควรจัดการกับความรู้สึกในตอนนี้ยังไงดี
ฉัน...
...ฉันทำอะไรได้บ้าง
“ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นายไม่จำเป็นต้องขอโทษ ไม่ต้อง ฮึก...”
“ซันนี่...”
“ขอโทษนะ ขอโทษที่ร้องไห้ต่อหน้านายแบบนี้ ฮึก...นายคงอึดอัดใช่ไหม ฉันขอโทษ ฉันขอ...”
หมับ!
คำพูดทั้งหมดเลือนหายไปเมื่อร่างสูงดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้แนบอก มือหนาลูบหัวของฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน น้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้ทะลักออกมาจนหมด
“ฮือ!!!” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างสุดจะกลั้น
“ไม่ต้องทนเก็บเอาไว้หรอกนะ ถ้าทนไม่ไหวก็ร้องออกมาเถอะ ฉันจะ...คอยปลอบเธอเอง”
“ฮึก...ฮืออออ”
น้ำเสียงที่นุ่มนวลและแผ่วเบาของนาวินทำให้ฉันสามารถปลดปล่อยความเจ็บปวดที่เก็บไว้ในใจออกมาได้จริงๆ น้ำตามากมายของฉันไหลซึมเข้าไปในเสื้อราคาแพงของเขา ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองนาวิน เขาก้มมองฉันตอบก่อนจะยิ้มออกมบางๆ หากแต่แววตาที่มองมา มันบอกได้ว่าเขากำลังเป็นห่วงฉัน
“ดูซิ ร้องไห้จนจมูกแดงหมดแล้ว”
“ฉัน...ฮึก!”
“ให้ตายสิ ฉันไม่เคยปลอบผู้หญิงมาก่อนซะด้วย แต่ว่า...น้ำตาของเธอที่ไหลมาในตอนนี้ ฉัน...ขอเช็ดมันได้ไหม?”
“เอ๊ะ...”
ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเขาเพราะยังสับสนและไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร สองมือของนาวินเลื่อนขึ้นมาประคองที่ใบหน้าของฉันเอาไว้ ก่อนที่นิ้วโป้งจะขยับมาตรงจุดที่น้ำตากำลังรินไหล
“ซันนี่”
“!!!”
เสียงของราฟาเอลดังขึ้นที่ด้านหลังของนาวิน ฉันกับเขารีบผละออกจากกันก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินดุ่มๆ เข้ามา เขาหยิบเสื้อแขนยาวตัวที่ถอดกองไว้บนพื้นกลับมาใส่ตามเดิมแล้ว
“ไอ้ราฟ คือว่า...”
“หวังว่าแกจะยังจำได้นะ กฎเหล็กในการเลือกผู้หญิงของฉันน่ะ”
ราฟาเอลตวัดสายตามองนาวินที่ถอยห่างออกจากฉันไปหลายก้าว ก่อนจะตรงเข้ามาหาฉัน มือข้างหนึ่งเอื้อมมาดึงฉันเข้าหา ก่อนจะใช้แขนเสื้ออีกข้างของตัวเองยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
“โตขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้คนอื่นเช็ดน้ำตาให้อีกเหรอ”
“ก็แล้วมันเพราะใครกันล่ะ!”
“ครับๆ เพราะผมเอง ไอ้วิน ไปบอกทุกคนว่างานเลี้ยงเลิกแล้ว”
เขาพูดกับนาวินโดยไม่หันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองที่กำลังยืนหน้าถอดสีอยู่ด้วยซ้ำ
“ส่วนเธอ มากับฉัน”
“ปะ....ไปไหนเหรอ”
ราฟาเอลไม่ตอบ แต่คว้าข้อมือฉันแล้วพาเดินออกไปทางหน้าปากซอย ฉันหันกลับไปมองนาวินด้วยอยากจะขอบคุณเขาสักคำ แต่ตาบ้านี่ก็ลากเอาๆ จนฉันไม่มีโอกาสได้พูดลาคนที่ช่วยปลอบฉันเลยแม้แต่น้อย
คล้อยหลังราฟาเอลและซันนี่ไปแล้ว นาวินที่ยังคงมีแต่คำพูดของเพื่อนรักก้องอยู่ในหัวเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเครียด เขามองสองมือของตัวเองที่ได้สัมผัสหญิงสาว แม้จะเพียงนิดหน่อยก็ตาม
‘หวังว่าแกจะยังจำได้นะ กฎเหล็กในการเลือกผู้หญิงของฉันน่ะ’
“หึ กฎเหล็กงั้นเหรอ”
‘ฉันจะไม่มีวันยุ่งกับผู้หญิงของเพื่อนเด็ดขาด’
นั่นคือกฎเหล็กที่ราฟาเอลเคยบอกกับเขา และอีกฝ่ายก็ปฏิบัติตามนั้นมาตลอด แม้จะมีหลายครั้งที่ผู้หญิงของเพื่อนคนอื่นๆ พยายามยัดเยียดและเสนอตัวให้ แต่ราฟาเอลก็ไม่เคยแม้แต่จะปรายตามองหรือปริปากคุยด้วย
“แกกำลังจะบอกฉันเป็นนัยๆ ว่า อย่ามายุ่งกับซันนี่สินะ”
นาวินพูดกับตัวเอง ก่อนจะมองตามหลังทั้งสองคนอีกครั้งด้วยแววตาเศร้าสร้อย
- Writer
