ตอนที่ 10
991 Words
หลังจากเขาหายไปทั้งวันเต็มๆ สุดท้ายพ่อคนใจร้ายก็กลับมาอีกครั้งในช่วงเวลามื้อค่ำพอ อิงบุญพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ไม่ร้องไห้ ไม่แสดงท่าทางเศร้าสร้อยใดๆ ออกไป เกรกอรี่โทรมาสั่งให้หล่อนอดทนเอาไว้ เพราะเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการเมื่อไหร่ หล่อนตั้งท้องเมื่อไหร่ ความหวังของหล่อนที่จะได้พบหน้าน้องชายอีกครั้งก็จะเป็นจริงขึ้นมา
“เดี๋ยวคุณนิคเข้ามาก็ตั้งโต๊ะได้เลยนะ”
อิงบุญสั่งสาวใช้ ขณะที่ตัวเองจะเดินออกไปนอกห้องอาหาร
“แล้วคุณอิงไม่ทาน... ที่นี่เหรอคะ”
สาวใช้ถามขึ้น และนั่นก็ทำให้อิงบุญได้แต่ยิ้มเศร้าหมองเท่านั้น
“ฉันเบื่อหน่ายกับสงครามน่ะ ฉันไปกินในห้องครัวก็ได้ ไม่มีปัญหาหรอก”
สายตาของสาวใช้ที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความสงสาร อิงบุญสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่และกำลังจะก้าวออกไปจากห้องอาหาร แต่แล้วก็ต้องเผชิญหน้ากับนิโคไลปีศาจร้ายเสียก่อน
“คุณนิค...”
หากตรงหน้ามีแค่นิโคไลคนเดียว หัวใจของหล่อนก็คงไม่เลือดทะลักแบบนี้ แต่นี่ข้างกายกำยำล่ำสันมีผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีมากคนหนึ่งยืนอิงแอบอยู่ข้างตัว แทบหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตมโหฬารของแม่เจ้าประคุณก็ถูไถต้นแขนของนิโคไลตลอดเวลา จากที่เคยคิดจะหลบหน้าเพราะไม่อยากทำสงคราม แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้อีก
“อีตัวก็ควรจะอยู่แต่นอกบ้านสิคะคุณนิค”
แม่สาวผมทองหน้าตาตื่น มองหล่อนอย่างเหยียดหยาม
“นิคคะ แม่หน้าจืดนี้เป็นใครกันคะ ทำไมถึงกล้ามาว่าฮันนี่ว่าเป็นอีตัว ฮันนี่ไม่ยอมนะคะ นิคต้องจัดการให้ฮันนี่ด้วย”
นิโคไลก้มลงจูบแก้มนวลของผู้หญิงข้างกายเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงนุ่มนวล ทำเอาอิงบุญที่ได้ยินอดที่จะอิจฉาความอ่อนโยนที่นิโคไลแสดงกับผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ท่าทางแบบนี้ นุ่มนวล ชวนฝันแบบนี้ คือสิ่งที่หล่อนโหยหาเสมอจากนิโคไล แต่เขาก็ไม่เคยหยิบยื่นมันให้เลย มีแต่ความอำมหิต ขยะแขยงชิงชังเท่านั้นที่สาดซัดมาให้
“ใจเย็นๆ นะฮันนี่ที่รัก ผมจะจัดการกับแม่นี่เอง”
เขาบอกคู่ควงของตัวเอง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“ฉันบอกเธอตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วใช่ไหมว่าให้ไปมุดหัวอยู่ในครัว อย่าสะเออะมาให้ฉันเห็นหน้าอีก แล้วทำไมไม่จำ”
อิงบุญทั้งเจ็บทั้งอับอายแต่สถานการณ์ตรงหน้าก็บีบบังคับให้หล่อนต้องเชิดหน้าสู้ไม่ถอย
“ลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันเป็นใคร”
“นิคคะ แล้วแม่นี่เป็นใครกันคะ ไม่ใช่คนใช้เหรอ”
ฮันนี่ที่ยืนแอบอยู่ด้านหลังของนิโคไลถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจจะตอบ เพราะเขากำลังเข่นเขี้ยวอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจตรงหน้าอยู่ และนั่นก็เท่ากับเปิดโอกาสให้กับอิงบุญได้แสดงตัวตนออกมา
“ฉันตอบแทนให้ก็แล้วกันนะ ฉันเนี่ย... คือผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานกับคุณนิโคไล”
“นิคคะ ไม่จริงใช่ไหม?!”
“เงียบๆ ก่อนฮันนี่ ผมขอจัดการกับผู้หญิงนี้ก่อน”
นิโคไลผลักร่างของฮันนี่ออกไปจากตัวอย่างรำคาญ จากนั้นก็เดินหน้าเผชิญกับอิงบุญอย่างไม่ยอมแพ้ เขาจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟ
“อยากเป็นเมียฉัน แต่ขอร้องล่ะดูสภาพของตัวเองหน่อยได้ไหมแม่ลูกเป็ดขี้เหร่ ดูสิว่าเธอน่ะมีอะไรเทียบฮันนี่ของฉันได้บ้าง”
สายตาคมกริบของนิโคไลที่ตวัดมองหล่อนไปทั้งตัวทำให้แก้มสาวแดงก่ำด้วยความอับอาย ใช่... หล่อนไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงของเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งรูปร่าง จริตมารยา รวมถึงฐานะในสังคม หล่อนต่ำต้อยไปเสียทุกอย่างจริงๆ อิงบุญคิดอย่างเจ็บปวด ทรมานจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา
“นั่นสิคะนิค ดูสิ เตี้ยก็เตี้ย นมก็เล็ก แถมยัง... หน้าจืดยังกับผีอีก ไม่มีอะไรสู้ฉันได้เลยจริงๆ”
ฮันนี่หัวเราะเยาะ และมันก็ยิ่งทำให้อิงบุญเต็มไปด้วยความอดสู แต่หล่อนก็ยอมแพ้ไม่ได้ หล่อนจำต้องเปลี่ยนความอดสูนั้นให้มาเป็นแรงพลังในการต่อสู้อย่างไม่มีทางเลือก
“ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะตีค่าตีราคาฉันยังไง แต่ความจริงตอนนี้ก็คือ ฉันเป็นคนที่กำลังจะต้องแต่งงานกับคุณนิค”
หล่อนเชิดหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ ขณะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งด้วยท่าทางราวกับนางพญา
“ไสหัวออกไปเลยนะ ฉันกินไม่ลงหรอกถ้าเห็นหน้าเธอน่ะ”
นิโคไลชี้นิ้วไล่ แต่อิงบุญไม่ยอมทำตาม ยังคงนิ่งเฉยทำเหมือนกับว่าเสียงของคนตัวโตเป็นแค่เสียงของนกของกาเท่านั้น
“ตั้งโต๊ะได้แล้ว ฉันหิว”
ชายหนุ่มจ้องหน้าอิงบุญราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนดื้อด้านและหน้าทนแบบแม่นี่มาก่อนเลย ชายหนุ่มคิดอย่างเดือดดาล เลือดทุกหยดทั่วกายร้อนผ่าวด้วยโทสะ เอาสิ ในเมื่อหล่อนดื้อด้านแบบนี้ เขาก็จะสู้แบบตาต่อตาฟันต่อฟันเหมือนกัน ดูสิว่าใครจะแพ้ราบคาบ
“ที่รัก นั่งครับ”
อิงบุญเมินหน้าหนีภาพของนิโคไลดึงเก้าอี้ให้กับคู่ขา นั่งทานอาหารเงียบๆ แต่กระนั้นหัวใจก็ยังคงทุกข์ระทมเช่นเดิม ไม่สิ มากกว่าเดิมหลายเท่า
- Writer
