“ขอโทษครับพี่ปริญ ผมก็ไม่ได้ขออนุญาตพี่สักหน่อยครับผมขออนุญาตพี่สะใภ้แล้ว และพี่สะใภ้อนุญาตผม พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกว่า ผมไม่มีห้องหับให้นอน ผมนอนตรงนี้ได้ครับ” เขาชี้ไปที่โซฟาที่พอเหมาะพอเจาะกับตัวของเขา และตีหน้ามึน พอหันไปสบตากับภูริดา เขาก็แลบลิ้นปลิ้นตาเหมือนเป็นเด็ก ๆ
“ดูสิคะพี่ปริญ ดูสิคะ” โกรธมาก แต่ก็ทำอะไรปกป้องไม่ได้ ภูริดาได้แต่ขุ่นเคืองในใจ
“ใหม่ไม่ต้องสนใจ ใหม่ไปกินข้าวกับพี่ดีกว่า”
“อ้าว ๆ แล้วทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะครับพี่ปริญ แล้วพี่สะใภ้ของผมล่ะ พี่ไปส่งทอดาวในห้อง แต่กลับออกมาคนเดียว โดยที่พี่ไม่คิดจะใส่ใจเมียที่กำลังป่วยหรือว่าไม่สบายเลยสักนิดเดียว”
ปกป้องแดกดันพี่ชายเข้าไปอีก
“เมียของฉันไม่ได้เป็นอะไร ทอดาวสบายดี ก็แค่เพลียแดดเท่านั้น”
“โถ่ ๆ พี่ครับ พี่ปริญตาบอดแล้วมั้ง” กระแนะกระแหน
“ไอ้ป้อง แกนี่จะยังไงกับฉันกันแน่ฮะ ถ้าจะมาแค่ยั่วโมโหก็กลับบ้านไป”
“เรื่องอะไร
