CHAPTER 4 “โครงการใหม่และการพบเจอ”

2011 Words

14.00 น. แผนกออกแบบ ดิวนั่งตรวจราคางานก่อสร้างอยู่ในห้อง เพื่อเตรียมนำเสนอสรุปกับลูกค้ารอบสุดท้าย ก่อนจะส่งต่อให้ทีมก่อสร้างดำเนินการหน้างานต่อ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “ดิว พักบ้าง หน้าตาเคร่งเครียดเชียว” ดิวเงยหน้าไปเจอกับวินที่เดินเข้ามาในห้อง แล้ววางแก้วกาแฟให้เธอบนโต๊ะ เธอจึงยิ้มส่งกลับไปให้ “ขอบคุณนะคะ ดิวรีบตรวจ พรุ่งนี้เช้าจะให้พี่อ้นกับกิ๊บเข้าไปนำเสนองานให้ลูกค้า จะได้ปิดโครงการนี้ซะที แก้บ่อยเกินอ่ะ ท้อแท้ไปหมด” ดิวบ่น โครงการรีสอร์ทนี้ เป็นโครงการที่แก้ไขบ่อยมาก และยังนำเสนองานถี่มากอีกต่างหาก “ถ้าพรุ่งนี้จบ ก็ได้พักกันบ้างซะทีนะทีมนี้ โครงการเข้าต่อเนื่องเชียว” วินที่กำลังยืนจิบกาแฟพิงโต๊ะวางเอกสารด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธออยู่ หันมาคุยด้วย “ใช่ค่ะ รอมานานแล้ว ในทีมก็เริ่มล้า อย่างน้อยก็ซักสองสามวัน ก็ยังดี” ดิวพูดจบก็ก้มไปตรวจงานต่อ “ให้พี่ช่วยมั้ย เหลืออีกเยอะรึเปล่า” วินวางแก้วไว้ แล้วเดิมมายืนท้าวแขนค้ำโต๊ะด้านหน้าเธอ ก้มลงมาดูเอกสาร และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไป หน้าเธอก็ขึ้นสีทันที อีกนิดเดียวหน้าเธอกับวินก็เกือบจะชนกันแล้ว “อะแฮ่ม!!..แบบ present พรุ่งนี้เรียบร้อยแล้ว จะตรวจงบให้เสร็จแล้วค่อยไปดูแบบ หรือจะออกไปดูก่อนคะ คุณหัวหน้าทีม” ต่ายเดินเข้ามาแซว พลางส่งสายตายิ้มล้อให้เพื่อนที่กำลังหน้าแดง “ดิวตรวจงบไปก็ได้เดี๋ยวแบบพี่ไปดูให้ เดินไปเดินมา จะเสียสมาธิเปล่า ๆ” วินหันไปบอกให้ดิวตรวจงานต่อ ส่วนด้านนอกเค้าจะออกไปดูให้เอง “ขอบคุณนะคะ รบกวนพี่วินเลย” ดิวหันไปยิ้มขอบคุณวิน แล้ววินก็หยิบแก้วกาแฟเดินออกไป “แหม...อีกนิดเดียวหน้าจะชนกันอยู่แล้ว เคลิ้มมากอ่ะ โกรธชั้นป่ะเนี่ยที่เข้ามาขัดจังหวะอ่ะ อิอิ” เมื่อพ้นหลังวิน ต่ายก็หันไปแซวเพื่อนต่อ เธอคิดว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรซักอย่าง ทุกคนก็คิดแต่แค่ไม่พูด “วุ้ย...ไม่มีอะไร ไปดูแบบไป๊ ชั้นจะตรวจงบให้เสร็จ” พูดเสร็จก็ก้มตรวจงานหลบความเขิน “จ้า ไปดีกว่า อย่ากินเยอะนะกาแฟอ่ะ มันหวาน 555” ยังจะแซวทิ้งท้ายก่อนออกไป ไม่นานหลังจากที่วินเดินไปตรวจแบบ ดิวก็ตรวจเอกสารงบประมาณเสร็จ เธอเดินเอาแฟ้มเอกสารติดมือออกมาและเดินไปที่ห้องประชุม เพื่อตรวจความเรียบร้อยของแบบต่อ “ต่าย...กิ๊บไปไหนล่ะ” เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องประชุมก็ถามหาเพื่อนอีกคน แล้วหันไปยิ้มให้วินที่เงยหน้าขึ้นมามอง “ไปห้องน้ำ มีอะไรรึเปล่า” ต่ายหันมาถามดิวที่เดินไปนั่งเก้าอี้พิงพนักพิง แล้วหลับตาพักสายตา “ไม่มีไร ฝากแฟ้มงบให้มันด้วย โน้ตจุดที่ต้องแก้ไว้ให้แล้ว” ดิวพูดทั้ง ๆ ที่ตาก็ยังไม่ลืมขึ้นมา “ดิวไหวมั้ย ไปพักหน่อยเถอะตรงนี้เหลืออีกไม่เยอะ เดี๋ยวพี่ตรวจให้” วินหันไปพูดกับดิวที่ดูเหนื่อยมาก “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพักสายตาแปปเดียว เดี๋ยวไปตรวจแบบต่อ พี่วินทิ้งไว้นี่เลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวดิวดูเอง รบกวนพี่วินเยอะไป พี่วินไม่ได้ทำงานเลย” ดิวลืมตาหันไปตอบวิน พร้อมยิ้มตาหยีให้หนึ่งที “อ่ะ ๆ พักไป ๆ ไหวแล้วค่อยมาดู” วินส่ายหน้าให้กับความดื้อของคนตัวเล็ก ทั้งสองคนนั่งตรวจแบบไปซักพัก ก็ได้ยินเสียงเรียกหาวิน ดังไปทั้งแผนก “น้องวินนนนนนนน อยู่ไหน” “ผมอยู่ห้องประชุมครับพี่ไหม” วินตะโกนตอบเลขาออกไป แล้วเดินออกมาชะโงกหน้าดู “ท่านประธานเรียกพบค่ะ ที่ห้องประชุมด้านบน” วินพยักหน้า “เดี๋ยวพี่ไหมขึ้นไปพร้อมผมเลยนะครับ” วินบอกเลขาแล้วหันกลับมาในห้องประชุม “เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ลงมาช่วยต่อ” ดิวพยักหน้ากลับไปให้ ถ้าบอกว่าไม่เป็นไร ก็จะยื้อกันอยู่แบบนั้น ปล่อยไปเถอะ คิดแล้วก็ได้แต่ลอบยิ้มคนเดียว “เก็บอาการหน่อยค่ะเพื่อน ชัดไป” ต่ายกระซิบแซวเพื่อนที่นั่งยิ้มคนเดียว ห้องประชุม “ท่านประธานครับ” วินเดินเข้าห้องมาแล้วโค้งให้ปราบ พลางหันไปโค้งทักทายทุกคนที่เหลือ “พี่วินเชิญนั่งก่อนครับ คนเยอะหน่อยนะ แต่คนกันเองทั้งนั้น” วินเดินไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะประชุม “ช่วงนี้ทีม A ของน้องดิว งานแน่นมั้ยครับ พอดีเพื่อนผมจะสร้างบ้าน ผมอยากให้น้องดิวเป็นคนดูแล” ปราบเข้าเรื่องทันที “ก่อนผมจะขึ้นมา กำลังตรวจแบบก่อนนำเสนอรอบสุดท้ายพรุ่งนี้ครับ เท่าที่ตรวจดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าผ่านพรุ่งนี้คงว่างกันครับ” วินตอบคำถามแรก แต่ก็ยังตั้งคำถามกลับไป “แต่ท่านประธานไม่ลองคุยกับทุกทีมพร้อมกันก่อนหรอครับ เดี๋ยวอีก 2 ทีมจะหาว่าลำเอียงเลือกรึเปล่าครับ” “อีก 2 ทีม เคลียร์งานช้าเกินไป ผมไว้ใจทีมน้องดิวมากกว่า อันนี้กลัวลำเอียงหรือกลัวน้องไม่ได้พักครับพี่วิน” ปราบหันไปแซวหัวหน้าแผนกออกแบบ ที่ดูจะเอ็นดูหัวหน้าทีมนี้เป็นพิเศษ “อ่า...เห็นน้องบ่น ๆ กันเฉย ๆ ครับ งั้นส่งให้ทีม A ก็ได้ครับ” วินตอบกลับเลี่ยง ๆ “พี่ไหม ฝากเรียกดิวให้ผมหน่อยนะครับ” วินสั่งงานเลขาแล้วกันกลับมายิ้มให้ทุกคนบนโต๊ะ “รอซักครู่นะครับ” “ไม่เป็นไร ผมเองก็น่าจะเรียกมาพร้อมกันทีเดียว เดี๋ยวรอน้องดิว ผมจะแนะนำให้รู้จักกันทีเดียว” ไม่นานเสียงเคาะประตูขออนุญาตก็ดังขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออก ก้าวหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กเดินยิ้มแย้มเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าดูเหนื่อยล้า แต่รอยยิ้มนั้นก็ทำให้เธอยังคงดูสดใสอยู่ไม่น้อย “โอเค มาครบ น้องดิวเชิญนั่งครับ ผมขอแนะนำเลยนะ นี่พี่วิน รุ่นพี่พวกเรา ผู้จัดการแผนกออกแบบ ส่วนนี่ น้องดิว สถาปนิกฝีมือดี หัวหน้าทีมออกแบบทีม A คนนี้รุ่นน้องเรา” ปราบแนะนำทั้งสองคนให้เพื่อนรู้จัก วินก้มหัวทักทายทุกคนอย่างเป็นทางการ ส่วนดิวยกมือไหว้ทุกคนแทนเพราะเด็กสุด “ไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับน้อง พวกพี่ยังไม่แก่ขนาดนั้น” นนพูดขัดแล้วส่งยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้า “อะฮึ่ม...อย่าเต๊าะพนักงานกูครับ พี่วิน น้องดิว พวกนี้เพื่อนผมเองครับ คนนี้ ก้าว เจ้าของบ้านที่จะให้เราออกแบบและสร้างให้ สองคนข้าง ๆ นั่นคือ เตกับนน เพื่อนมัน” ทั้งสามพยักหน้าทักทายกลับไป “โอเค รู้จักกันแล้วนะ ผมอยากให้น้องดิวดูแลโครงการนี้ให้ผมหน่อย เห็นพี่วินว่าโครงการในมือ นำเสนอครั้งสุดท้ายพรุ่งนี้ ระดับน้องดิวไม่น่าพลาด ถ้าพ้นพรุ่งนี้ก็ว่างกันแล้วสิ ใช่มั้ย” ปราบเกริ่นนำ “แหะ ๆ ค่ะ คาดหวังไว้ว่าจะผ่านค่ะ แก้เหมือนรื้อโครงการมาหลายรอบแล้ว” ดิวที่หันไปมองหน้าวิน เหมือนความคาดหวังที่จะได้พัก พังทลายลง แล้วหันมาหัวเราะแห้ง ๆ ตอบท่านประธาน “หัวหน้าทีมคนนี้ท่าทางจะเก่งมากนะครับ อายุน้อยกว่าพวกเรา แต่ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าทีมแล้ว ผมคงจะสามารถคาดหวังผลงานได้ใช่มั้ยครับ” ก้าวหันไปเอ่ยชมเชิงตั้งคำถาม “คาดหวังได้ครับ คนนี้ฝีมือดีที่สุดในแผนกแล้ว ไม่ผิดหวังแน่นอน” วินหันมาเยินยอดิวให้ลูกค้าฟัง ก้าวนั่งมองสองคนตรงหน้า ‘หึ ชมกันออกหน้าออกตาเชียว สงสัยจะสนิทกันมากสินะ’ “ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงก็ต้องมีคนในทีมช่วย ไม่งั้นงานก็ออกมาดีไม่ได้ แต่จะทำให้สุดความสามารถค่ะ” ดิวหันไปตอบคุณลูกค้า เธอไม่ได้อยากให้ใครฝากความหวังไว้ขนาดนั้น มันกดดัน “เอาล่ะ ผมเชื่อฝีมือน้องดิว รายละเอียดงานที่มีในมือผมตอนนี้คือ ที่ดินขนาด 1.5 ไร่ ก้าวตั้งงบโดยรวมไว้ 50 ล้าน ไม่เกินนี้ รวมทุกอย่างแล้ว แต่ไม่ได้แบ่งออกมาเป็นก้อน ผมฝากน้องดิวลองพิจารณางบประมาณให้ผมอีกทีด้วย” ปราบยื่นสำเนาโฉนดที่ดินส่งให้ดิว “ส่วนพี่วิน ผมรบกวนร่างสัญญาว่าจ้างออกแบบ ส่งให้เลขาก้าวตรวจสอบได้เลย จะได้นัดเซ็นต์สัญญากันอีกที ชื่อผู้รับผิดชอบในงานทั้งหมด ลงเป็นชื่อน้องดิวไปเลยนะครับ โครงการนี้ผมจะให้น้องดิวคุมตั้งแต่ออกแบบจนสร้างเสร็จ ส่วนทีมวิศวกรออกแบบ เป็นฟานกับหมอก และวิศวกรควบคุมหน้างาน เป็นบอยกับเซน” ปราบชี้แจงรายละเอียดรวดเดียว โดยให้เพื่อนทั้งสี่คนดูแลโครงการนี้ทั้งหมด “เฮ้ย...ไอ้ปราบ มึงเล่นเอาแก๊งมึงลงมาหมด งานการที่บริษัทไม่ต้องทำแล้วมั้ง” ก้าวหันมาแย้งเพื่อน วินและดิวที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ ก็พลางคิดว่า เพื่อนคนนี้น่าจะสนิทและสำคัญมาก ถึงให้ทีมวิศวกรเพื่อนท่านประธานคุมเองทั้งหมด “ไม่เป็นไร พวกกูทำให้ได้ เพื่อนกัน” ฟานหันไปบอกเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนเกรงใจพวกเค้า “โอเค งั้นลงรายละเอียดตามนี้นะ ส่วนน้องดิวระหว่างนี้ก็พักก่อน แต่วันเซ็นต์สัญญาผมขอให้ไปด้วยกันนะ จะได้รู้จักที่ทาง รู้จักคนที่จะต้องติดต่อไว้ ส่วนที่ผมจะแจ้งพี่วินกับน้องดิวมีเท่านี้ครับ ขอบคุณมาก ไปทำงานกันต่อได้เลย” ปราบหันไปทิ้งท้ายกับทั้งสองคน วินกับดิว ลุกขึ้นเอ่ยลาคนในห้องประชุมเพื่อกลับไปทำงาน ระหว่างที่เดินออกจากห้อง วินก็เดินไปจับไหล่คนตัวเล็กแล้วยกมือขึ้นไปขยี้ผมดิวแล้วยิ้มให้ แทนคำปลอบใจคนผิดหวัง ที่คาดหวังว่าจะได้พัก สุดท้ายก็งานเข้าต่อ ดิวก็ทำเพียงหันไปยิ้มตาหยีให้วินอย่างที่ทำบ่อย ๆ การกระทำทั้งหมด อยู่ในสายตาของก้าว ที่มองตามคนตัวเล็กไป พลางคิดว่าสองคนนี้คงจะมีอะไรมากกว่าเพื่อนร่วมงานสินะ ถึงได้ดูใส่ใจกันขนาดนี้ แต่เค้าก็ไม่ได้รับรู้เลยว่าการกระทำของเค้าเองก็อยู่ในสายตาเพื่อนทั้งสองเช่นกัน “เพื่อนก้าวครับ ละสายตาหน่อย มึงจะชัดเจนไปแล้ว จ้องอะไรขนาดนั้นวะห๊ะ” เตหันมากระซิบกับเค้า “กูไม่ได้จ้องอะไร ก็แค่มอง คิดเยอะนะมึงอ่ะ” ก้าวกระซิบกลับ “ไหน ๆ ก็มาแล้ว วันนี้ไปกินข้าวแล้วสังสรรค์กันต่อหน่อยมั้ย ไม่ได้เจอกันนานมาก อัพเดทชีวิตกันหน่อย” ปราบเอ่ยชวนเพื่อน ๆ เห็นว่าเป็นเวลาเลิกงานแล้ว “ได้นะไม่ติด ส่วนไอ้สองคนนี้ไม่ต้องถาม มันตามติดกูยิ่งกว่าเงา มันคงไม่ปฏิเสธ” ก้าวตอบตกลง “โถ...วันไหนไม่มีกูแล้วมึงจะเสียใจนะเพื่อนก้าว” นนทำท่างอน สะบัดหน้าหนีไปอีกทางเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อน “เดี๋ยวกูไปเรียกจีนที่ห้องก่อน พวกมึงไปรอที่ร้านเลยก็ได้ เดี๋ยวกูให้เลขาโทรจองโต๊ะที่ร้านประจำพวกกูไว้ให้ ส่วนพิกัดร้าน ตามไอ้พวกนี้ไปนะ” แล้วพวกเค้าก็ทยอยออกจากห้อง เพื่อเดินทางไปรอที่ร้าน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more