ในที่สุด...บิดาและมารดาของเด็กสาวก็อนุญาตให้หล่อนไปดูงานที่ต่างจังหวัดกับเมฆีได้ โดยมีเดชและพนักงานในแผนกอีกสองคนติดตามไปด้วย เหนือกว่าความยินดีที่ได้เปิดหูเปิดตา สำหรับราดาแล้วการได้อยู่ไกลบ้าน ไกลพ่อไกลแม่ มันทำให้โลกของหล่อนผ่อนคลายและสวยงามขึ้น เหมือนได้เดินออกจากอุโมงค์แคบๆ ออกสู่ปลายทางที่มีแสงสาดส่องสว่างไสว
“ช่อนอนคนเดียวได้แน่นะ...” เดช...ผู้ช่วยของเปรมรตีวางกระเป๋าของเด็กสาวไว้บนข้างเตียงแล้วเอ่ยถาม เขายิ้มเป็นมิตรให้กับหล่อนด้วยความคุ้นเคย เนื่องจากร่วมงานกันมาพักใหญ่ๆ แล้วราดาก็เป็นเด็กมีสัมมาคารารวะและขยันสมควร จึงไม่ค่อยมีใครเขม่นหล่อนนัก
“ได้ค่ะ ช่อชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่แล้ว” หล่อนยิ้มตอบ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณที่ชายหนุ่มช่วยถือกระเป๋ามาให้ เดชก็ขอตัวกลับไปห้องพักของตัวเองเมื่อแน่ใจว่าเด็กฝึกงานที่ติดสอยห้อยตามมาไม่ได้มีท่าทีขวัญเสียกับการออกนอกพื้นท
