บทที่ 12
822 Words
ไม่มีอะไรอย่างที่หล่อนคิดเอาไว้จริงๆ
ทำไมนะทำไมหล่อนถึงได้คิดระแวงสามีเพียงเพราะรูปไม่กี่รูปและข้อความป้ายสีจากผู้ที่หล่อนก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางหวังดี ร่างเล็กถอนหายใจยาว แล้วกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก เพิ่งรับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นสั่นของตัวเองก็ตอนนี้ หล่อนนำพาร่างบอบบางเดินไปนั่งบนโซฟาเบดปลายเตียงนอน
“เกือบไปแล้ว...ถ้าเมฆรู้ว่าเราระแวงคงเสียใจแย่” หล่อนพร่ำกับตัวเองแต่แทบไม่ได้ยินเสียง ยอมรับโดยสดุดีว่าตกใจและสับสนเมื่อได้เห็นรูปของสามีกับนักศึกษาสาวซึ่งหล่อนรู้จักดีว่าเป็นเด็กฝึกงานคนใหม่เดินเคียงคู่กันออกจากร้านเสื้อผ้าในห้างดัง แต่ก็ยังพอตั้งสติได้ว่ามันอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือเมฆีมีเหตุจำเป็นต้องทำเช่นนั้น หล่อนจึงไม่ได้ถามเขาตรงๆ ตอนที่โทรฯ ไป
แต่ชายหนุ่มก็พูดความจริงกับหล่อน เขาไม่ได้มุสา...เขาอยู่กับนักศึกษาฝึกงานคนนั้นจริงๆ และพาหล่อนไปซื้อเสื้อผ้าก็เป็นเรื่องจริง เพียงแต่มันมีเหตุจำเป็น
หล่อนไม่ควรระแคะระคายความซื่อสัตย์ของเมฆีเลย ที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำให้หัวใจของหล่อนต้องด่างพร้อย ชีวิตคู่...ความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง
“ไปดูงานต่างจังหวัดเหรอคะ...”
“ใช่...ช่อไปแทนพี่หน่อยได้ไหม เดชก็ไปด้วยไม่ต้องกลัวจะไม่มีคนคอยดูแล” สีหน้าของเลขาสาวจริงจังปนกังวลเล็กน้อย เมื่อต้องไหว้วานให้นักศึกษาฝึกงานอย่างราดาไปทำหน้าที่แทนตนชั่วคราว เนื่องจากติดช่วงลาพักร้อนกับครอบครัว และทุกอย่างได้เตรียมการเอาไว้หมดแล้ว เพียงแต่งานในบริษัทในขณะนี้ไม่อาจเอาแน่นอนอะไรได้ เพราะทุกฝ่ายทุกแผนกกำลังปรับแผนการบริหารยกเค้า เพื่อเรียกความเชื่อมั่นลูกค้ากลับคืนมา
“ช่อจะช่วยอะไรได้คะพี่เปรม”
“ได้สิ ช่อเก่ง...หัวดีจะตายพี่สอนอะไรแป๊บเดียวก็จำได้หมด อันที่จริงมีเดชไปคนเดียวก็ได้ เพราะมีน้องๆ อีกสองคนตามไปช่วยอยู่แล้ว แต่พี่อยากให้ช่อไปด้วยเผื่อบอสมีเหตุสุดวิสัย แล้วช่อจะได้ฝึกงานนอกสถานที่ไปในตัวด้วยไง”
“พี่เปรมคะ...ที่บ้านช่อคงไม่ยอม พ่อกับแม่ไม่ชอบให้ช่อไปค้างคืนที่ไหน”
“ถ้าเป็นเรื่องงานท่านคงเข้าใจ ถามจริงๆ ช่อไม่อยากออกไปสู่โลกภายนอกบ้างเหรอ ไม่เคยไปเที่ยวไหนไกลๆ เลยนี่”
“...” มันก็จริง...ใครจะไปเชื่อว่าตั้งแต่เล็กจนโตหล่อนยังไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดแบบที่ใครๆ เขาไปกันเลยสักครั้ง ทะเล น้ำตก ทั้งชีวิตเคยพบเจอเพียงหนสองหนเท่านั้น ทะเลหมอก ดอกไม้บนดอยหรือกิจกรรมพาดโผนยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันอยู่ห่างไกลจากวงโคจรชีวิตหล่อนนัก
“จะไปที่ไหนกันคะ”
“แม่อาย...เชียงใหม่ บอสเขาอยากพาลูกค้าไปรีแลกซ์ด้วย ช่วงนี้หน้าหนาวจะมีที่เที่ยวไหนเหมาะเท่าภาคเหนือไม่มีแล้ว” เปรมรตีทำสีหน้าแพรวพราวหยั่งเชิงอีกฝ่าย ซึ่งราดาก็มีท่าทีลังเลอยู่ไม่น้อย
“คือ...” เมืองเหนือ...คือหนึ่งในความไผ่ฝันของหล่อนมาตั้งแต่เยาว์วัย เพื่อนๆ หลายคนได้ไปเยือนแล้วมาเล่าสู่กันฟังบ้าง โพสต์แชร์รูปอวดกันบ้างในสื่อโซเชียลซึ่งล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยบรรยากาศสวยงาม ทั้งดอกไม้ลานตา วิวทิวทัศน์ ธรรมชาติที่แค่ได้มองก็ปริ่มเปรม
มันคงดีไม่น้อยหากหล่อนได้ไปสัมผัสด้วยตัวเองบ้าง ไม่ใช่แค่มองจากรูปถ่าย...
“เรื่องขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง ถ้าพวกท่านไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไร พี่กับเดชจะคุยกันอีกทีว่าจะเอายังไง”
“ได้ค่ะ...ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่อนุญาตช่อก็ไป แต่เรื่องงานช่อไม่มั่นใจนะคะว่าจะช่วยพี่เดชได้ดีหรือเปล่า”
“เอาน่า...ไปเปิดหูเปิดตา แถมยังได้เรียนรู้วิธีการทำงานด้วย ประสบการณ์แบบนี้ไม่ใช่นักศึกษาฝึกงานคนไหนก็ได้รับโอกาสนะช่อ” เลขาสาวจับมือราดาเอาไว้แล้วยิ้มเป็นกำลังใจให้เต็มที่
ราดาเป็นเด็กฉลาดก็จริงแต่กลับขาดความมั่นใจในตัวเองและโลกแคบอย่างน่าใจหาย หากส่งเสริมกันดีๆ เชื่อว่าเด็กสาวจะสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นบุคลากรที่สำคัญคนหนึ่งได้เลยทีเดียว เผลอๆ จบออกมาบริษัทอาจรับหล่อนเข้าทำงาน เพราะเท่าที่เห็นหัวหน้าที่ดูแลก็พึงพอใจในความขยันและรู้หน้าที่ของราดาอยู่พอสมควร
- Writer
