รัมภาออกมาจากห้องสวีท เดินตามหาภีมพัฒน์จนทั่วแต่ก็ไม่พบจนกระทั่งกำลังจะถอดใจเดินกลับที่พักอยู่แล้ว แต่สายตาก็มองไปเห็นผู้ชายตัวสูงที่กำลังยิ้มหน้าระรื่นให้กับนักท่องเที่ยวผู้หญิงสองคนนั้นเสียก่อน
รอยยิ้มของภีมพัฒน์ช่างน่ามองนัก หล่อนคาดหวังว่าเขาจะมอบมันให้กับหล่อนบ้าง แต่ก็รู้ดีว่าหากเขายังตกอยู่ในบ่วงแห่งโทสะ ไม่มีทางที่เขาจะยิ้มแบบนี้ให้กับหล่อนแน่
หล่อนเศร้าหมอง รู้สึกทรมานเหลือเกิน แต่ก็จำต้องยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง เมื่อสายตาคมกริบของภีมพัฒน์ตวัดมองมาที่หล่อนพอดี
สองขาของหล่อนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาในทันที จำต้องยืนนิ่งงันรอให้เขาก้าวมาหยุดตรงหน้า
“ออกมาตามหาฉันหรือ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะ”
หล่อนเห็นเขายิ้มหยัน ก่อนจะโน้มศีรษะทุยสวยลงมาหา กลิ่นลมหายใจของเขาทำให้หล่อนมึนเมายิ่งนัก
“เธอมีสิทธิ์ตามฉันด้วยหรือ รัมภา”
หล่อนหน้าชาดิก ความเย็นชาทั้งน้ำเสียงและแววตาของภีมพัฒน์ทำให้หล่อนเจ็บร้าวใน
