ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีพาตัวเองลงจากหอพัก เดินออกมาที่หน้าหออย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่รู้ว่าควรจะไปไหนต่อดี ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไป แต่ที่รู้ๆ คือฉันควรจะไปจากหอพักแห่งนี้ซะ
แต่ยังไม่ทันไปได้ถึงไหน สุดท้ายความอ่อนแอก็เริ่มกัดกินความรู้สึกฉันจนไม่มีแรงที่จะเดินต่อ จำต้องทิ้งตัวลงนั่งยองๆ ฟุบหน้าแนบเข่าแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นการระบายเสียบ้าง
ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ็บได้และร้องไห้เป็น ไม่ใช่ตุ๊กตาที่ไม่มีความรู้สึก
“ฮึก… ฮือออ”
ฉันควรทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ดี…
บรืนนน บรืนนนน…
เสียงของมอเตอร์ไซค์ที่ดังขึ้นในขณะนั้น ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจมากนัก แต่เพราะเสียงของเครื่องยนต์ขนาดเล็กกำลังดังใกล้เข้ามาและหยุดจอดอยู่ตรงหน้า ฉันจึงจำต้องยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาของตัวเองออก และวินาทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นนั้น
ฟึ่บ!
แรงมหาศาลของใครคนหนึ่งช่วยฉุดดึงฉันให้ล
