เด็กดื้อ
1616 Words
หลังจากที่ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ ทุกคนต่างลงมือรับประทานอาหาร ซึ่งบางเมนูคุณนายแม้นเมืองไม่ค่อยได้รับประทานมานาน โดยเฉพาะปลาซาร์ดีนนึ่งบ๊วย รสชาติเปรี้ยวนำ เค็มตาม แล้วหวานท้ายสุดนั้นช่างเลิศรส
“จานนี้คงกลายเป็นเมนูโปรดของแม่ไปแล้ว วันหลังทำให้แม่ทานอีกนะคุณหมอ ว่าแต่ใครไปหาซื้อของสดพวกนี้ละ” หญิงสูงวัยเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางรับประทานในจานไปด้วยความเอร็ดอร่อย จนทำให้แพทย์หญิงใบบัวอดที่จะยิ้มให้กับหญิงสูงวัยไม่ได้
“บัวแอบไปหลังจากเดินชมไร่ เมื่อตอนเย็นน่ะค่ะ เมนูปลาซาร์ดีนมีประโยคต่อสุขภาพมากเลยนะคะ คุณ... เอ่อ... คุณแม่ทานเยอะๆ นะคะ” หญิงสาวรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ที่เธอต้องเรียกหญิงสูงวัยว่าแม่ ขณะที่ลูกชายของนางนั่งอยู่ด้วยแบบนี้ เขาลอบมองเธอด้วยหางตาบ่อยครั้ง จนนับไม่ถ้วน จนแพทย์หญิงใบบัวเริ่มสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง เธอพยายามที่จะไม่ใส่ใจ ก่อนจะตักอาหารใส่จานให้คุณนายแม้นเมือง
“ค่าใช้จ่ายมื้อนี้ คุณหมอไปเบิกกับพ่อเลี้ยงเลยนะลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ ถือซะว่าเป็นการฉลอง ที่บัวกับลูกเข้ามาอยู่ในไร่หมื่นเมืองก็แล้วกันนะคะ” หญิงสาวดูเกรงคุณนายแม้นเมือง เสียจนพ่อเลี้ยงเมืองรามอดที่จะสงสัยไม่ได้ เธอดูสวยไม่เหมือนใคร สุภาพเรียบร้อย ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย แต่ทว่าทำไมเธอนั้นถึงได้เลี้ยงลูกเพียงลำพัง ไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามาทำหน้าที่บิดาของลูกสาวสักที
“เจ้าของไร่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายจัดเลี้ยงต้อนรับ คุณหมอมักจะทำให้แม่ได้แปลกใจเสมอ ยังไงพ่อเลี้ยงก็เขียนเช็คให้คุณหมอด้วยล่ะ อาหารมื้อนี้มีแต่เมนูแพงๆ ทั้งนั้น เงินเดือนก็ไม่รับ แล้วยังจะต้องมาจ่ายค่าอาหารได้ยังไงกัน”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”
“คำสั่งแม่ถือว่าสิ้นสุด” คราวนี้หญิงสูงวัยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกังวาน เพื่อยืนกรานห้ามหญิงสาวปฏิเสธความตั้งใจของนาง
“ค่ะแม่ ถ้าอย่างนั้นแม่ทานเยอะๆ นะคะ ในปลาซาร์ดีนมีไขมันดี สามารถลดระดับไตรกรีเซอร์ไรด์ ที่เป็นอันตรายในการเพิ่มระดับ HDL ช่วยป้องกันและลดการอักเสบของโรคต่างๆ อย่างเช่นการลดภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะค่ะ”
แพทย์หญิงใบบุญจำใจรับในสิ่งที่เจ้าของบ้านต้องการ ก่อนที่เธอจะบรรยายถึงสรรพคุณอาหารในจาน ในเวลาที่แพทย์หญิงใบบัวพูดกับหญิงสูงวัย ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนใครจริงๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูอ่อนโยน ไร้ซึ่งการแสแสร้งแกล้งเอาใจ จนทำให้เขาเริ่มอยากรู้จักผู้หญิงอย่างเธอมากยิ่งขึ้น
เมื่อแพทย์หญิงใบบัวหันไปมองลูกสาวของเธอ ที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ข้างๆ พ่อเลี้ยงเมืองราม ทำให้สายตาของเธอประสานเข้ากับสายตาอันแหลมคมของพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างไม่ทันระวังตัว ความรู้สึกได้เกิดขึ้นภายในหัวใจดวงน้อยของเธอแปลกๆ ราวกับถูกคลื่นลูกใหญ่โหมซัดสาดเข้ามาภายในจิตใจของเธอ กำแพงที่คนทั้งคู่สร้างเอาไว้กำลังจะพังทลายลงไป อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“คุณพ่อขาตักผักโขมอบชีสให้หนูหน่อยสิค่ะ”
“ของขวัญ! ทำไมเรียกพ่อเลี้ยงเมืองรามแบบนั้น ขอโทษคุณลุงเดี๋ยวนี้ค่ะ” หญิงสาวที่เคยพูดจาอ่อนหวาน กำลังกลายร่างเป็นนางมารร้ายไปภายในชั่วพริบตา เมื่อลูกสาวของเธอพูดในสิ่งที่ฟังดูเสียมารยาท เนื่องจากสิ่งที่ของขวัญแสดงออกมานั้น มันบ่งบอกและแสดงออกว่าเธอสอนลูกให้ดีได้ไม่มากพอ
ซึ่งปกติแล้วของขวัญไม่ใช่เด็กไม่มีเหตุผล เข้ากับคนได้ยาก แต่ทำไมเธอถึงดูคุ้นเคยกับคนในไร่หมื่นเมืองจัง ทั้งที่เพิ่งพบกับได้ไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ
“ก็ของขวัญอยากมีพ่อนี่ค่ะคุณแม่”
“ฟังแม่นะลูก พ่อของหนูได้ตายไปแล้ว เขาไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว ก่อนจะมาที่นี่ของขวัญตกลงกับแม่ว่ายังไง จะไม่ดื้อจะไม่ซนใช่ไหมคะ” ในเวลานี้แพทย์หญิงใบบัวพยายามพูดจาหว่านล้อมให้ของขวัญได้เข้าใจ แต่ทว่าในทางกลับกัน หนูน้อยดูมีทีท่าดึงดันที่จะไม่ฟังคำพูดของมารดา
“ไม่จริง! ไหนแม่บอกว่าคุณพ่อรอพวกเราอยู่บนสวรรค์ ยังไงละค่ะ” คราวนี้หนูน้อยได้สะอื้นออกมาจนน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง ทำให้แพทย์หญิงใบบัวทำตัวไม่ถูก เธอกับลูกกำลังย้ายเข้ามาอยู่แท้ๆ ยังไม่ทันข้ามวันด้วยซ้ำ เรื่องวุ่นก็เกิดขึ้นจนได้
“คุณเองก็ผิด ทีปกปิดเรื่องพ่อของเธอ เป็นถึงหมอ ทำไมไม่รู้จักใช้จิตวิทยาในการทำความเข้าใจกับลูก” พ่อเลี้ยงเมืองรามกล่าวตำหนิหญิงสาวออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม แต่ทว่าผู้เป็นมารดากลับแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตักอาหารรับประทานอย่างอารมณ์ดี ถึงแม้ว่านางจะสงสารของขวัญมากโขก็ตามที แต่หญิงสูงวัยกลับเชื่อว่าหนูน้อยกำลังจะเป็นสะพาน เพื่อให้พ่อเลี้ยงเมืองรามเดินเข้าไปหาแพทย์หญิงใบบัวได้ง่ายขึ้น
“ฉันไม่ใช่จิตแพทย์” แพทย์หญิงใบบัวแก้ตัวออกไปน้ำขุ่นๆ ในเวลานี้คนทั้งคู่เริ่มต่อปากต่อคำ โต้ตอบกันไปมา ราวกับเป็นสามีภรรยา ซึ่งดูเหมือนเขาและเธอนั้นกำลังทะเลาะกันเรื่องลูกยังไงอย่างนั้นแหละ
“ถึงไม่ใช่ก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะไม่รู้ ความพิเศษของการเป็นแม่คนนอกจากจะอุ้มท้องได้แล้ว สิ่งสำคัญคือจิตวิญญาณของการทุ่มเทเอาใจใส่ แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยของบุตร เฉกเช่นความรู้สึกของลูกสาว ควรมาเป็นอันดับแรก ไม่ใช่ปล่อยให้ของขวัญเข้าใจผิด จนเธอคิดว่าพ่อยังมีตัวตน เพ้อฝันเฝ้ารอวันที่จะได้พบเจอ”
สิ่งที่พ่อเลี้ยงเมืองรามกำลังสาธยายออกมานั้น ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง แม้แต่มารดาของเขาเอง ยังไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า ลูกชายจะมีทัศนคติต่อความเป็นแม่ของสตรีได้ถ่องแท้ขนาดนี้
“ขอโทษนะคะคุณท่าน เอ่อ...คุณแม่” ดูเหมือนว่าแพทย์หญิงใบบัวกำลังโกรธคนแถวนี้ พลอยทำให้เธอขุ่นเคืองใจ จนเกือบขาดสติระเบิดออกมา ทั้งที่ปกติแล้วเธอนั้นเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง และที่สำคัญแพทย์หญิงใบบัวแทบจะไม่เคยทะเลาะกับใครมาก่อนด้วยซ้ำ
“วันนี้บัวคงต้องเสียมารยาท ขอตัวพาของขวัญไปทำความเข้าใจ เพื่อปรับทัศนคติใหม่ เธอจะได้เข้าใจความเป็นไปในโลกกว้างได้ชัดเจนขึ้น ซึ่งคนที่เหมาะจะเป็นพ่อต้องมีคุณสมบัติหลายประการ ไม่ใช่สักแต่พูดออกมาเพียงแค่ลมปาก เพื่อให้ตัวเองดูดีกว่าคนอื่น”
คราวนี้คนที่โกรธคือพ่อเลี้ยงหนุ่ม เมื่อเขากำลังถูกเธอต่อว่าทั้งที่พยายามช่วยอธิบาย ให้คุณหมออย่างเธอเข้าใจในความรู้สึกของลูกสาวแท้ๆ กลับกลายเป็นคนที่ดูแย่ไปซะอย่างนั้น
“ของขวัญไม่ไปค่ะ ของขวัญจะอยู่กับคุณพ่อ” หนูน้อยยังคงงอแงเอาแต่ใจ เมื่อเธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ในเวลาที่อยู่ใกล้ๆ พ่อเลี้ยงเมืองราม
“ของขวัญ เรามีเรื่องต้องคุยกัน หนูต้องมีเหตุผลมากกว่านี้เข้าใจไหมค่ะ มากับแม่” ดวงตาของคนที่เรียกตัวเองว่าแม่ได้แผ่รังสีความเฉียบขาดออกมา ซึ่งคราวนี้หนูน้อยได้เงยขึ้นไปสบตา ก่อนจะจำใจ ให้มารดาจูงแขนออกไปจากห้องอาหารอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ
“อวดดีชะมัด ผู้หญิงอะไรทำตัวหยิ่งผยอง เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน แทนที่จะพูดความจริงให้ลูกได้รับรู้ ของขวัญจะได้ไม่ต้องเที่ยวไปขอร้องใครต่อใครมารับบทเป็นพ่อให้กับเธอ”
เมื่อแพทย์แพทย์หญิงใบบัวพาลูกเดินออกไปพ้นจากห้องรับประทานอาหาร พ่อเลี้ยงหนุ่มได้พูดออกมา ราวกับเขานั้นกลัวว่าหนูน้อยจะไปอ้อน ของร้องให้ผู้ชายคนอื่น มาทำหน้าที่เป็นบิดาให้กับเธอแทนเขา ซึ่งส่งผลให้มารดาของพ่อเลี้ยงเมืองรามยิ้มหน้าบานปานกระด้ง (กระด้งคือภาชนะสานเอาไว้สำหรับฝัดข้าว หรือใส่ของเพื่อตากแดดจ้า)
“แต่แม่ว่าคุณหมอน่ารักมากกว่า” “ยังไงครับแม่ เธอดุลูกออกมายังกับนางยักษ์แบบนั้น แม่ยังมองว่าเธอน่ารักอยู่อีกเหรอ ผมว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นคุณหมอ แต่เหมาะที่จะเป็นคนไข้มากกว่า” ชายหนุ่มพูดพลางลุกเดินออกไปจากห้องอาหาร เมื่อเขานั้นกินไม่ลง แม้ว่าฝีมือของแพทย์หญิงใบบัวจะเลิศรสแค่ไหนก็ตามที
เวลานี้คุณนายแม้นเมืองพอจะดูออก นางถึงกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่ออาการของลูกชายบ่งบอกถึงความหงุดหงิดใจ หลังจากแพทย์หญิงใบบัวพาลูกสาวเดินออกไปแบบนั้น ที่สำคัญพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยต่อปากต่อคำหรือพูดกับผู้หญิงคนไหนนานเท่ากับเธอ
- Writer
