หัวใจแทบแตกสลาย 2
916 Words
“กลับมาหาแม่เถอะนะของขวัญ แม่สัญญาว่าจะตามใจลูก ยอมให้หนูเรียกพ่อเลี้ยงเมืองรามว่าพ่อก็ได้ ขอเพียงแค่หนูกลับมาสู่อ้อมกอดแม่อีกครั้ง แม่จะไม่ห้ามลูกอีกแล้ว ได้โปรดกลับมาเถอะนะของขวัญ”
แพทย์หญิงใบบัวเดินไปนั่งลงที่ม้าหินอ่อน ก่อนจะซบใบหน้าลงไปที่โต๊ะแล้วร้องไห้ออกมา ทั้งที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้สุดกำลัง แต่ก็ไม่อาจทนต่อความรู้สึกที่กำลังเผชิญได้ ทั้งห่วงลูกทั้งเกรงใจเจ้าของไร่ ความรู้สึกแย่เริ่มถาโถมเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า ทางด้านพ่อเลี้ยงเมืองราม พอได้ไฟฉาย เขารีบเดินออกมาจากห้องทำงาน จังหวะนี้เองทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มเจอกับมารดาเข้าพอดี
“อ้าว! คุณแม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาอย่างอ่อนโยน เพื่อกลบเกลื่อนความกังวลที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจ
“แม่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเลยเดินลงมาดู เกิดอะไรขึ้นเหรอพ่อเลี้ยง ทำไมคนงานถึงได้ฉายไฟที่ไร่องุ่นเต็มไปหมดเลย เหมือนกำลังหาอะไรอยู่” หญิงสูงวัยจ้องหน้าลูกชายด้วยความสงสัย ยิ่งพ่อเลี้ยงเมืองรามพยายามหลบสายตาของมารดา ยิ่งทำให้นางมีลางสังหรณ์ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่ไร่หมื่นเมืองอย่างแน่นอน
“เปล่าครับ ตอนกลางวันแดดมันร้อน ผมเลยให้คนงานเอาลวดไปมัดซ่อมค้างองุ่นครับแม่” พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดปดออกไป เพราะกลัวมารดาจะตกใจ กับการหายตัวไปของหนูน้อย
ในเวลานี้การที่เขาใจเย็นยืนคุยกับมารดาได้นั้น เพราะพ่อเลี้ยงเมืองรามเชื่อว่าของขวัญคงอยู่แถวนี้ แค่ยังไม่อยากออกมาเจอใคร หลังจากที่หนูน้อยถูกมารดาดับฝัน เมื่อเธอเพิ่งจะมีเขาเป็นพ่อให้ได้เรียกเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ซึ่งความอบอุ่นภายในใจคงเกิดขึ้น หลังจากที่ของขวัญได้นั่งบนตักของพ่อเลี้ยงเมืองราม
“อะไรกัน ใช้งานเขาทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืนเลยเชียวเหรอ แบบนี้พ่อเลี้ยงต้องจ่ายค่าเสียเวลาให้คนงานด้วยนะ อย่าให้ใครเอาไปนินทาได้ แม่ไม่อยากได้ยินคนอื่นพูดถึงลูกชายในทางไม่ดี” หญิงสูงวัยเริ่มตำหนิลูกชายออกไป เมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามกำลังทำอะไรที่ดูเป็นการเอาเปรียบคนงาน
“ครับคุณนายแม้นเมือง กระผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวมันจะดึก คนงานเขาจะไม่ได้พักผ่อน” พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดเสียงเล็กเสียงน้อยหยอกเย้ามารดาออกไป ซึ่งทำให้นางถึงกับมองค้อนออกไปด้วยความหมั่นไส้ในตัวลูกชาย
“ทำไมหนูของขวัญไม่มาสักทีนะ ไหนบอกว่าจะนอนกับย่า หรือเปลี่ยนใจแล้ว” หญิงสูงวัยพูดพลางชะเง้อมองไปที่เรือนหลังเล็ก แน่นอนว่าประโยคที่มารดาพูดออกมานั้น ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามถึงกับหยุดเดิน ก่อนจะสับเท้าเดินกลับมาที่มารดายืนอยู่อีกครั้ง
“คุณแม่ครับ ผมว่าคุณแม่เข้านอนก่อนดีกว่าไหม วันหลังค่อยให้ของขวัญมานอนด้วย คืนนี้ให้เธอนอนเป็นเพื่อนแม่ของเธอก่อน”
“แต่หนูของขวัญพูดกับแม่ไว้เมื่อตอนกลางวัน เธออยากฟังนิทานก่อนนอน แม่อุตส่าห์เตรียมหนังสือเรื่องโปรดเอาไว้ เธอจะผิดนัดแม่ได้ยังไงกัน”
คราวนี้พ่อเลี้ยงตะวันถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อมารดาของเขาเริ่มหาเรื่องให้ต้องอธิบายยาวไปอีก ภายในใจของเขาเริ่มห่วงแพทย์ใบบัวอีกคน เธอคงจะทนรอเขาได้อีกไม่นาน ไม่รู้ว่าป่านนี้หญิงสาวเดินฝ่าความมืดเข้าไปในไร่หรือยัง
“เอาเป็นว่าแม่ไปรอที่ห้องนะครับ เดี๋ยวผมจะตามของขวัญไปฟังนิทานจากคุณย่า โอเคไหมครับ”
“ได้สิ ถ้าพ่อเลี้ยงพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกแม่คงไม่ต้องมายืนขาแข็งอยู่แบบนี้หรอก”
“อ้าว! ผมผิดซะงั้น”
“รีบไปตามหนูขวัญได้แล้ว แม่จะไปรอที่ห้องนอน” พูดจบหญิงสูงวัยก็เดินขึ้นไปบนบ้าน จากนั้นพ่อเลี้ยงเมืองรามจึงรีบออกมาจากบ้านหลังใหญ่ เขาตรงปรี่เข้าไปหาหญิงสาวทันที แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ซึ่งพ่อเลี้ยงหนุ่มคิดว่าเธอคงรอไม่ไหว จนออกไปตามหาลูกสาวในไร่องุ่นทั้งที่ไม่มีไฟฉาย
“ทำไมต้องห่วงเธอกับลูกมากขนาดนี้ด้วยนะ บ้าไปแล้วรึไง ไหนบอกว่าจะไม่รู้สึกแบบนี้กับใครอีกแล้ว ไอ้หัวใจระยำเอ๊ย!” พ่อเลี้ยงเมืองรามถึงกับสบถคำหยาบออกมา เมื่อเขากำลังคิดว่าหัวใจเจ้ากรรม กำลังจะนำพาให้เขานั้นกลับไปเจอกับความรู้สึกเดิมๆ การถูกทรยศหักหลัง ขณะที่เขาทุ่มเทมอบความรักให้ไปทั้งหมดชีวิตที่มี มันเจ็บปวดลึกสุดใจ ยากที่จะมีใครมาเข้าใจได้
เมื่อครั้งหนึ่งชีวิตเขาเคยตกต่ำกินไม่ได้นอนไม่หลับเอาแต่เมามาย กว่าจะผ่านวันคืนอันโหดร้ายมาได้ก็เกือบตาย จวบจนกระทั่งวันที่เขาสูญเสียพี่ชายทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มสงสารมารดาจับใจ จึงปรับปรุงตัวใหม่ ก่อนจะหันกลับมาสานต่อความตั้งใจของเมืองแมน พลิกฟื้นไร่องุ่นให้กลายเป็นหนึ่งในประเทศ ซึ่งทำให้ไร่หมื่นเมืองเป็นที่รู้จักของคนไทยและต่างประเทศได้เป็นอย่างดี
- Writer
