So, I Met A Bear

Chapter 5

Siya 'yung tipo ng lalaking mgapapalingon ka talaga. At mukhang siya 'yung binabanggit ni Ate na customer. Kulang na lang magsiliparan ang mga butones ng kanyang uniform sa laki ng kanyang katawan.

Teka, ano ba itong naiisip ko?

Kailangan ko ba ng isa pang shot ng espresso?

Pero parang naka-glue na ang p***t ko sa upuan. Isa pa, he wasn't done on his order.

Napailing ako. Bakit kailangan kong mag-adjust?

Nang marinig ko ang pagkiskis ng mga paa ng upuan sa sahig ay iyon na ang sign upang tumayo ako.

Nang matapos na ako, ay napabulong si Ate. Confirmed. Pag-upo pa lang niya ay nagsilapitan na sina Rina at Rico. Sabi nila walang bias ang mga hayop. Isang maaling kasinungalingan.

Bakit ang lambing nilang dalawa sa kanya? Dahil ba pogi siya at mukha siyang sugar daddy...

"Di ba puwede siyang model?"

Siniko-siko pa ako ni Ate.

"Ate,baka busy po siya. Nakakahiya."

Bumilis ang pintig ng aking puso. Paano kung marinig niya kami?

"Ay sus! Akong bahala!"

"Naku po. I'll tell you once I still find it hard to design my character. And that's a promise."

Ngumisi lang siya. At sinabing ihahain na lang ang order ko.

Bumalik naman ako sa aking kinauupuan at ipinagpatuloy ang pagguhit.

Kailangan kong makalimutan ang gwapong lalaki na nasa aking likuran.

Medyo awkward kasi dalawa lang kaming customers dito.

Noong una ay nag-attempt akong i-drawing ang buhok ng male lead, kaso sa tuwing naririnig ko siyang nakikipaglandian sa mga pusa ay nadudurog ang aking puso.

Bakit hindi sila ganyang kalambing sa akin?

They purred around him, sat on his lap, and nudged their heads on his legs. How about me?

They looked like grumpy grandparents whenever I greeted them. Not only that, if only for the bribes I brought, puro kalmot na siguro ang legs ko.

Nasaan ang hustisya?

I put on my wireless earbuds.

And it helped a lot. As if it was magic, my hand moved on its own. I know for sure, I'll make it.

I didn't care what time was it.

Ang alam ko lang kailangan kong samantalahin ang pagakataon na inspired ako. Nakangiti na sana ako nang mapasigaw ako na may dalawang lalaki na pala sa aking likuran.

Gaano na silang katagal diyan? Did they see my artwork?

Wait, mukhang familiar din yung isang guy. I pointed at him when I remembered him. Nasa grocery store din siya!

I removed my earbuds and asked if they needed something from me.

"I'm sorry if I startled you. I just wanted to ask you if you're one of those artistic influencers who drew people in public for content."

Napakunot naman ako ng noo sa tanong niya.

"No. This is for my character design."

"But the guy... he looked like my friend."

I chuckled.

Anong pinagsasasabi niya?

"Of course not! Didn't you notice where I sit? If I didn't look back, hindi ko nga kayo mapapansin eh."

But when I looked at my artwork, biglang nanginig ang aking mga kamay kung kaya't nabitawan ko ang aking pen.

I zoomed it in and out. And yeah. He was painfully right.

"I... I didn't know why it happened. I promise."

The subject of this fiasco looked at my artwork.

He smirked and complimented it.

"That is called coincidence. Don't make it a big deal."

Then the other guy asked if I remembered them. I said yes.

"Sige nga, anong pangalan namin?"

Napatingin ako sa kisame kahit wala naman doon ang sagot.

Hinalukay ko na ang aking memories sana hindi naman sila magalit kapag nagkamali ako 'no?

"Ash? Sage?"

"Good! By the way, do you want to sit beside us? Don't you feel lonely drawing by yourself?"

"Didn't you see she was working on something?"

Ngumisi si Sage.

"Ay oo nga pala. Busy ka sa paggawa ng fanart ng friend ko."

Sisigaw na sana ako. However, this place should have been a relaxing one.

"Promise, I didn't really notice it. I was in a trance-like situation earlier. It is kinda hard to explain, but sometimes I just let it be."

Feeling ko ay namula ang aking mga pisngi nang biglang bumulong si Ash.

"Don't explain. You're just pouring gasoline into the fire. The key is to ignore him."

Tumango-tango lang ako sa kanya.

Napalingon kami nang tumunog muli ang mga wind chimes. Hindi ko inaasahan ang pagdating ng panibagong customer.

"Sinasabi ko na nga ba."

Kaagad akong tumalikod at nagpanggap na tulog para hindi niya ako makita.

Anong ginagawa ni Erin dito? Sinundan ba niya ako?

"Masama bang magkape?" sagot ni Ash.

"Hindi. What's bad was ordering coffee as an excuse to skip meetings."

"Why don't you proceed without us?"

"Hey! Relax. Papunta na talaga kami, nauna lang ang pagsugod mo," sagot ni Sage.

Nang aking narinig na papaalis na sila dahil sa nagkiskisan ang bangko sa sahig, nakahinga ako nang maluwag.

Sinong mag-aakala na magkakilala pala silang tatlo?

Pinakinggan ko ang kanilang mga yapak upang malaman kung nakalayo na talaga sila.

Akala ko malulusutan ko ang gusot na ito.

"Clem, alis na kami ha?"

Sage, bakit? Bakit mo ako nilalag?

Naramdaman ko ang kanyang marahang pagtapik sa aking balikat. Nang wala siyang makuhang reaksiyon ay inalog naman niya ako.

"Clem, are you alright?"

Nang mga panahong iyan ay minumura ko na talaga siya sa aking isipan.

"What's her name?"

Wala na akong kawala.

"Clem. Short for Clementine."

"Oh my!"

Si Erin naman ang umalog sa akin. Bakit ko ba nararanasan ang kamalasang ito?

"Stop! Why don't you leave her alone?"

"No, we can't! She's the newest assistant manager."

Inunat ko ang aking mga braso, kinusot ang aking mga mata.

I guess I have to stop this cheap acting.

"Clem, I've been looking for you! Didn't you read my texts?"

"Huh? What texts?"

Kinapa-kapa ko ang aking bulsa at doon ko lang napansin na naka sampung missed calls siya sa akin.

"Sorry, I've been working on something," pagpapalusot ko.

"Then quit."

Napaikling mensahe lamang niyon ngunit sa malamig na tono ng kanyang pananalita ay para akong nasaksak.