ตอนที่ 5
957 Words
รอดจากเหตุการณ์น่ากลัวนี้ แต่ดูเหมือนว่าทางหนีของหล่อนจะตีบตันเสียหมด
“อย่า... อย่าทำฉันนะคะ ฉันไม่ใช่คนที่คุณพูดถึงจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”
หล่อนที่ถูกจับโยนขึ้นไปบนเตียงพนมมือวิงวอนเขาด้วยความหวาดกลัว
“ก็บอกแล้วไงว่าให้เลิกแสดงละคร ฉันจ่ายเท่ากันทุกคน เข้าใจไหม”
“ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ ปล่อยฉันไป”
ชาร์ลมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเหยียดหยาม แค่นยิ้มหยัน
วินาทีแรกที่เห็นหล่อนในสภาพมีเพียงชุดชั้นในรูปทรงโบราณติดกายทำให้เขาตกใจไม่น้อย ก่อนจะตามด้วยความผิดหวัง เพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาให้ความสนใจจะรับจ็อบทำอาชีพแบบนี้ แต่ก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องมองหล่อนในแง่ดีอีก
“ถ้าไม่ต้องการเงิน เธอจะมาแก้ผ้าอยู่ในนี้ได้ยังไง เลิกพล่ามเถอะ น่ารำคาญ”
“ฉัน... ฉันถูกผู้ชายคนหนึ่งทำร้าย ฉันหนีเขามา”
“หึ... นี่เธอรับจ็อบก่อนหน้าที่จะมาหาฉันด้วยหรือ ทุเรศชะมัด” เขามองหล่อนอย่างโมโห “แบบนี้คงหลวมไปถึงไส้ติ่งเลยมั้ง”
สายตาดูถูกเหยียดหยามของเขาทำให้หล่อนอับอายจนน้ำตาไหลพราก
“ฉันไม่ใช่... ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้นนะ ได้โปรด... เข้าใจฉันด้วย และปล่อยฉันไป”
เขายิ้มหยัน “ฉันเข้าใจว่าเธอหิวเงิน แต่จะไม่ปล่อยเธอไป”
“คุณ... กำลังจะข่มขืนฉันนะ”
หล่อนสะอื้นไห้ พยายามคิดหาทางรอด แต่ผู้ชายคนนี้ตัวใหญ่กว่าไอ้คนเดิมมาก และเขาก็มีอำนาจที่ทำให้หล่อนสั่นไหวไปทั้งตัว เรี่ยวแรงของหล่อนแทบสูญสิ้นเมื่ออยู่ตรงหน้าของเขา
นี่ร่างกายของหล่อนเป็นอะไรไป ทำไม... ทำไมถึงได้ขยับไม่ได้เช่นนี้
“ผิดแล้วล่ะแม่นักขุดทอง...”
เขาแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมเดินเข้ามาใกล้กับเตียงที่ร่างของหล่อนนั่งอยู่ทุกขณะ
“มันคือการซื้อขายต่างหาก”
“ไม่ใช่ ฉันไม่เคยขายตัว”
“ผู้หญิงที่ฉันซื้อมานอนด้วยก็ไม่เคยยอมรับสักคนว่าขายตัว ทั้งๆ ที่เงินของฉันง้างขาของพวกหล่อนจนกว้างสุดกู่”
ผู้ชายคนนี้มองผู้หญิงเป็นเพศที่น่ารังเกียจ แถมยังดูถูกดูแคลนอีกต่างหาก
“แต่ไม่ใช่ฉันค่ะ ฉันไม่รู้เรื่องซื้อขายอะไรพวกนี้เลย ฉันต้องกลับแล้ว”
“เธอได้กลับแน่ แต่หลังจากที่ฉันเสร็จในตัวของเธอก่อน”
“ไม่นะคะ ฉัน... ฉันไม่ยอม”
“เงินมันทำให้เธอยอมมาที่นี่ และมันก็ทำให้เธอเล่นละครอยู่แบบนี้ไงล่ะ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
นี่หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีถึงจะหนีรอดไปจากห้องนี้ และผู้ชายตัวใหญ่คนนี้ได้
“เลิกพล่ามได้แล้ว น่ารำคาญ ฉันไม่ชอบผู้หญิงพูดมาก เก็บเสียงของเธอไว้ครางดังๆ ดีกว่า นั่นแหละที่ฉันชอบที่จะฟัง”
“ไม่...”
หล่อนบอกว่าไม่นับครั้งไม่ถ้วนแต่กลับไม่ได้รับความปรานีจากเขาเลย ริมฝีปากหยักสวยที่หล่อนเคยแอบมองด้วยความชื่นชมเพราะมันได้รูปสวยงามฉกวูบลงมาบนปากอิ่มเต็มที่ดูจะหนาเกินไปของตัวเองแรงๆ เขาบดขยี้กัดแทะกลีบปากของหล่อนด้วยความหื่นกระหายและกักฬระ ทำราวกับว่าหล่อนเป็นโสเภณีข้างทาง
สองแขนผลักไสแรงๆ ทั้งทุบทั้งตีแต่ร่างกายของเขากำยำและแข็งแรงยิ่งนัก เพราะไม่ว่าหล่อนจะระดมกำปั้นลงไปกระแทกแผ่นอกกว้างยังไง เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะเทือน
ปากของเขายังคงเคลื่อนไหว เหมือนๆ กับมือใหญ่ที่เคลื่อนไหวลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของหล่อนอย่างเหิมเกริมและแสดงความเป็นเจ้าของ
บั้นท้ายงอนงามของหล่อนถูกเขาขยำแรงๆ จนเสียงอุทานตกใจดังขึ้นในปากก่อนจะถูกเขากลืนหายเข้าไปในลำคอแกร่ง และมือหนาก็เลื่อนลูบขึ้นมากอบกุมทรวงอกอวบใหญ่เอาไว้เต็มมือ
หล่อนอุทานตกใจยิ่งกว่าครั้งแรก แต่ปากถูกบดขยี้อยู่ทำให้เสียงร้องวิงวอนไม่อาจจะดังออกมาได้ และก็เสมือนกว่ามือใหญ่มันมีชีวิตของมันเอง เพราะมันบีบเค้นเต้าทรวงของหล่อนหนักหน่วง ฟอนเฟ้นราวกับมันคือของเล่นชิ้นโปรด
“อื้อ... อย่า...”
หล่อนร่ำร้องออกมาทันทีเมื่อปากอิ่มเป็นอิสระ แต่เขาไม่สนใจ เพราะการล่วงเกินแสนอำมหิตของเขายังคงเดินหน้าต่อไป อย่างไม่หยุดยั้ง
ร่างของหล่อนยังคงเป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่เขากำลังให้ความสนใจเช่นเดิม หยาดน้ำตารินไหล แรงที่จะต่อต้านผู้ชายทรงเสน่ห์อย่างเขาลดน้อยลงทุกขณะ
“ปล่อย... อ๊ะ...”
กายสาวถูกจับโยนขึ้นไปบนเตียง เสียงกรีดร้องของหล่อนไม่สามารถทำให้เขาหยุดสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นลงได้ เพราะเขายังคงมองหล่อนเป็นเหยื่อไม่เปลี่ยนแปลง
“อย่า... อย่าค่ะ”
“เลิกแสดงละครเถอะ”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรำคาญ ก่อนที่เขาจะจัดการสลัดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตัวเอง พริบตาเดียวทั้งเนื้อทั้งตัวของพ่อเทพบุตรตรงหน้าก็เหลือแต่กางเกงในบ็อกเซอร์สีดำตัวเดียวติดกาย
หล่อนเบิกตากว้างตื่นตระหนกตกใจ ร่างสาวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว และในความหวาดกลัวนั้นก็มีเศษเสี้ยวของอีกความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมาด้วย
ร้อนรุ่ม...
ใช่ หล่อนรู้สึกได้ถึงความร้อนจัดที่อุ้งเชิงกราน ร่างกายสาวเบ่งบานจนน่าประหลาดใจ เต้าทรวงก็หนักอึ้ง ยอดถันเบ่งบานแข็งเป็นไต
นี่หล่อนเป็นอะไรไป
- Writer
