ตอนที่ 4
1120 Words
นิลนาราเคาะประตูห้องอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีคนตอบรับ หล่อนจึงใช้คีย์การ์ดที่จารุมาศให้ไว้เปิดเข้าไปภายใน
ภายในมืดสลัวเพราะไม่ได้เปิดไฟเอาไว้ในห้องทำให้หล่อนตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบเปิดสวิตซ์ไฟจนห้องทั้งห้องสว่างวาบขึ้น
หล่อนมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาผู้ชายคนนั้นของจารุมาศแต่หาไม่พบ
“เอ่อ... ดิฉันมาบอกข่าวเรื่องพี่จาค่ะ”
หล่อนตะโกนออกไปเสียงดัง และก็ตะโกนอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครอยู่ในนั้น
“เอ๋... หรือว่าเราเข้าห้องผิด”
หล่อนก้มลงมองเลขห้องที่จารุมาศให้มา ซึ่งก็บอกให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้าห้องผิด
“ก็ถูกนี่น่า...”
ขณะที่หล่อนกำลังหันรีหันขวางอยู่นั้น ใครบางคนก็ปรากฏตัวขึ้น
“เอ่อ...”
หล่อนหน้าแดงเล็กน้อย และถอยออกห่างเมื่อผู้ชายตรงหน้านุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว
“มาแล้วเหรอจ๊ะ”
“เอ่อ... พี่จา... ฝากมาบอกว่า... ว๊ายยยย!”
หล่อนกรีดร้องตกใจ เมื่อจู่ๆ ผู้ชายตรงหน้าก็ฉุดกระชากร่างสาวเข้าไปกอดรัดแน่น
“ปล่อย... ปล่อยฉันนะ”
“จะดิ้นไปทำไม ฉันจ่ายเงินไปแล้วนะ”
“แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นนะ ฉันมาบอกว่าคนที่คุณนัดด้วยมาไม่ได้ต่างหาก นี่ปล่อยนะ ปล่อยสิ!”
หล่อนดิ้นรนพัลวันแต่ผู้ชายที่กำลังกอดรัดร่างของหล่อนอยู่กับไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย แถมยังหัวเราะร่วน มองหล่อนด้วยสายตาเวทนาอีกต่างหาก
นี่มันอะไรกัน?
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิ”
“อย่ามาทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย ขายตัวแล้วก็ต้องทำหน้าที่สิ”
“ว๊ายยยย... กรี๊ด!!!”
ร่างของหล่อนถูกมันลากเข้าไปในห้องนอนที่แยกออกไปต่างหาก และจับโยนขึ้นไปบนเตียงแรงๆ อย่างไม่ปรานี
“จะแหกปากร้องทำไม รีบทำงานเข้าสิ”
“ไม่... ไม่นะ คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันไม่ใช่... ว๊ายยยย...”
ชุดฟอร์มของทางโรงแรมที่ใส่อยู่ถูกมันกระชากจนกระดุมกระเด็นหวือหายไปจนหมด สาบเสื้อถูกแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ หล่อนร้องไห้ด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น รีบยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้ และวิงวอนขอความเมตตา
“อย่าทำฉันเลย ฉันไม่ได้ขายตัว... ฉันมาหาคุณเพราะพี่จาสั่งให้มาขอเลื่อนวันทำงาน ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”
“ก็จารุมาศนั่นแหละที่โทรมาบอกฉันว่าจะส่งเธอมาให้ฉันแทน”
“คะ?” หล่อนช็อก
“อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อ ฉันจ่ายไปเยอะนะรอบนี้ มาให้ถอนทุนคืนเสียดีๆ”
“ว๊ายยย ไม่นะ... อย่าทำอะไรฉันนะ”
หล่อนคลานหนีไปทั่วทั้งเตียง พอถูกจับขาก็เอาขาถีบมันเข้าเต็มหน้าอก
“โอ๊ย... ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก”
“ว๊ายยยย ปล่อยฉัน กรี๊ดดดด”
แคว๊กกกกก!
ชุดของหล่อนถูกมันฉีกจนขาดวิ่นทั้งตัว และมันก็กระชากออกไปจนหมด ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของหล่อนเหลือแค่เพียงชุดชั้นในทรงโบราณเท่านั้น
“อย่า... อย่าทำฉันนะ อย่าทำ...”
มันเห็นเนื้อตัวของหล่อนก็มองอย่างพึงพอใจ ยกมือขึ้นลูบปากอย่างหื่นกระหาย
“พอปลอกเปลือกแล้วสวยจริงๆ อย่างที่จารุมาศบอกไว้ไม่มีผิด เธอนี่ซ่อนรูปไม่เบานะ”
“ไม่นะ อย่าทำฉัน อย่าทำอะไรฉันเลย... อย่า... ได้โปรดเถอะอย่า...”
ไม่มีความเมตตาในดวงตาของคนตรงหน้าเลย และมันก็ทำให้หล่อนรู้ว่าไม่มีใครสามารถช่วยหล่อนได้ หากหล่อนไม่ช่วยตัวเอง
“อย่าขัดขืนเลยน่า ยังไงซะก็ไม่รอด”
มันย่ามใจกระโจนขึ้นมาบนเตียง และทาบทับลงมาบนร่างสาว หล่อนขยะแขยงแต่ต้องอดทนเพื่อรอโอกาส มือเล็กเลื่อนไปกำแจกันที่หัวเตียง และฟาดลงไปบนศีรษะของมันสุดแรง
“โอ๊ย!”
หล่อนรีบลนลานลงจากเตียง และตั้งใจจะหอบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ก่อนไป แต่เพราะมันยังไม่สิ้นฤทธิ์แม้เลือดจะอาบหน้า มันยังคงตะเกียกตะกายจะเข้ามาทำร้ายหล่อน และมันก็ทำให้หล่อนต้องรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องทั้งสภาพนั่น
“หยุดนะ นังผู้หญิงบ้า มาให้ฉันฆ่าเสียดีๆ!”
เสียงของมันตะโกนไล่หลังมา และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีทางหยุด
หล่อนจะทำยังไงดี ถ้าวิ่งออกไปจากโรงแรมในสภาพนี้คงต้องอับอายไปชั่วชีวิตแน่
หญิงสาวพยายามหาทางรอด และก็ตัดสินใจดันทุกบานประตูที่วิ่งผ่าน เพื่อจะเข้าไปขอความช่วยเหลือ ห้องแล้วห้องเล่าเปิดไม่ได้ จนกระทั่งมาห้องหนึ่งที่หล่อนสามารถดันให้มันเปิดออกได้สำเร็จ หล่อนยิ้มอย่างดีใจ และรีบล็อกประตูทันที
หญิงสาวยืนหอบหายใจระรัวพิงกับบานประตู สมองเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทำให้ไม่ทันคิดถึงเจ้าของห้องที่ตัวเองหลบเร้นเข้ามาหลีกภัย จนกระทั่งเสียงห้าวดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้สติ และก็ต้องเบิกตากว้างที่สุดในชีวิต
“เตรียมตัวพร้อมดีนี่”
ผู้ชายคนนั้น... คนที่หล่อนแอบรัก และก็เพิ่งเดินชนกับเขาที่หน้าลิฟต์เมื่อไม่นานมานี่เอง แล้วเขามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง แถมยังมองหล่อนด้วยสายตาดูแคลนอีกต่างหาก
“คุณ...”
“ไปที่เตียง เราจะเริ่มกันเลย”
หล่อนทำได้แค่ส่ายหน้าไปมาน้อยๆ มึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ายิ่งนัก
นี่หล่อนหนีเสือปะจระเข้อย่างนั้นเหรอ?!
“คุณพูดอะไรคะ”
“พูดถึงเซ็กซ์ไง”
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาราวกับเทพบุตรเกลื่อนใบหน้า ดวงตาคมกริบสีฟ้ากระจ่างที่ทำให้หล่อนตกบ่วงเสน่หาตั้งแต่ครั้งแรกที่สบประสานสายตาตวัดมองร่างกายเกือบเปลือยทุกตารางนิ้ว
“คุณกำลังเข้า... ใจผิด... ฉัน...”
ผู้ชายสุดหล่อส่ายหน้า และเดินเข้ามาหา กลิ่นกายของเขาช่างเซ็กซี่และก็ทำให้หล่อนปั่นป่วนจนน่าประหลาดใจ
“เดวิดคงเทรนด์เธอมาอย่างดีแล้วสินะ”
“ฉัน... ไม่ใช่...”
การยืนอยู่ตรงหน้าเขา และด้วยสภาพกึ่งเปลือยแบบนี้ ทำให้สมองของหล่อนหยุดทำงานลงในทันที
“แก้ผ้ารอแบบนี้แหละฉันชอบ”
“คือฉัน... ฉันไม่ใช่คนที่คุณพูดถึงนะคะ ฉัน... ฉันกำลังถูกทำร้าย...”
“ไม่ต้องแสดงละครเพื่อเพิ่มค่าตัว ฉันจ่ายเพิ่มให้ผู้หญิงทุกคนเท่ากัน ไม่ว่าจะลีลาดีหรือห่วยแค่ไหนก็ตาม ดังนั้นไม่ต้องพยายามหรอก”
“ฉัน...”
“หุบปาก และไปขึ้นเตียง”
- Writer
