ตอนที่ 7 พลาดพลั้ง
1039 Words
มือข้างตัวกำแน่น แววตาแข็งกร้าว รู้อยู่แล้วว่าต้องหาทางเอาชนะตาแก่นั้นให้ได้ แต่จนป่านนี้ยังไม่รู้เลยต้องทำไง เพราะเขาหัวโบราณ ไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ หลายปีมานี้ ยังหาทางออกไม่เจอ นอกจากหลบ ๆ ซ่อน ๆ ความสัมพันธ์เอาไว้แบบนี้
เสียงรถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอด ปวรุตม์ชะงักจ้องมอง กระทั่งประตูเปิดออก ธนานพก้าวออกมาอีกคน ดวงตาเบิกกว้าง ตอนนี้คงแอบซ่อนคนรักไม่ทันแล้ว ชายชราพร้อมคนสนิทสาวเท้ามายืนตรงหน้าสองคน ธนดลขมวดคิ้วจ้องมองผู้ชายอีกคนที่ยืนข้างบุตรชาย
“พ่อครับ สวัสดีครับ จะมาทำไมไม่โทรบอกผมสักหน่อยล่ะครับ” เขารีบเอ่ยถามเสียงสั่น
“พอดีวันนี้พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก แล้วก็หนูทิพย์สักหน่อย” ชายชรากวาดตามองหาสะใภ้ “แล้วนี่หนูทิพย์ไปไหนเสียล่ะ”
“พอดีทิพย์มีธุระนิดหน่อยครับ เลยไม่อยู่บ้าน”
“นานไหมกว่าจะกลับ”
“ผมไม่แน่ใจเหมือนกันครับ ไว้ผมโทรไปถามทิพย์ให้นะครับ”
ธนพลเหลือบมองชายหนุ่มอีกคน ที่เอาแต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าสบตา ก่อนหันไปหาบุตรชาย
“แล้วนั้นใคร ทำไมมาอยู่ที่บ้านแก!”
ธนานพชะงัก “เพื่อนผมเองครับ พอดีมาช่วยงานนิดหน่อย”
“หนูทิพย์ช่วยคนเดียวไม่พอหรือไงกัน!”
“ทิพย์ช่วยงานผมเยอะแล้วครับ ผมเลยอยากให้ทิพย์ได้พักผ่อนบ้าง ผมเลยให้ปวรุตม์มาช่วยครับ เขาเป็นพนักงานบริษัทเราอยู่แล้วด้วย ค่อนข้างเก่งเรื่องคอมพิวเตอร์ ผมเลยให้มาช่วยจัดระบบให้ครับ” เขาอธิบาย แล้วเหลือบมอง
“สวัสดีครับท่านประธาน” เขายกมือไหว้ สีหน้าซีดเผือด
“หน้านายคุ้น ๆ ว่าเคยเห็นหน้าที่ไหน ที่แท้ก็เป็นพนักงานบริษัทเรา”
“ครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ควรกลับไปได้ เพราะที่นี่มีแค่เจ้านายกับภรรยาอยู่ด้วยกัน นายไม่ควรมาบ่อย ๆ”
“ครับท่านประธาน ผมลากลับก่อนครับ” ปวรุตม์ยกมือไหว้อีกครั้ง แล้วรีบสาวเท้าออกด้านนอก ไปยังรถตัวเอง แล้วเคลื่อนออก
ขับรถมาได้สักระยะ จอดเทียบข้างทาง ทุบพวงมาลัยด้วยความเดือดดาล สีหน้าเกรี้ยวกราด เขากับธนานพคบหากันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย ทำไมต้องเป็นเขาที่ต้องถูกมองเหมือนคนนอก ทั้งที่คอยเคียงข้างคนรัก ไม่ว่าทุกข์หรือสุข เจ็บปวดที่ต้องทนแบบรับสถานะเช่นนี้ ไม่สามารถคบหากันเปิดเผยได้ โลกมันไปถึงไหนกันแล้ว ตาแก่นั้นหัวรั้นไม่รู้จักทันสมัยบ้างเอาเสียเลย มัวแต่ยึดติดเรื่องเดิม ๆ ไม่เปลี่ยนแปลง ตายไปก็ไม่มีวันได้อุ้มหลานอย่างที่หวังหรอก
เขาจะไม่มีวัน ให้ทิพย์วารีกับคนรักของตัวเอง ก่อกำเนิดเกิดเลือดเนื้อเชื้อไข ไม่ว่าด้วยวิธีธรรมชาติ หรือวิทยาศาสตร์ก็ตาม ไม่มีวันให้เด็กคนนั้น มาแย่งความรักไปได้หรอก ถึงเด็กที่เกิดมา คือเงื่อนไขในการสืบทอดมรดกก็ตามที
ทิพย์วารีระบายลมหายใจออกมา หลังจัดการเรื่องเงิน และเอกสารอื่น ๆ เรียบร้อย ขับรถกลับบ้าน จอดลงแล้วเปิดประตู เหลือบมองรถที่จอดอยู่ก่อน ถ้าเดาไม่ผิด พ่อสามีคงมาเร่งรัด เรื่องทายาทอีกแน่นอน สาวเท้าขึ้นด้านบน เมื่อก่อนออกดีใจไม่น้อย ที่ท่านมา ใจอยากให้สามี ปฏิบัติกับเราเหมือนคู่อื่น พอรู้ความจริง แทบไม่อยากเข้าหน้ากับพ่อสามีเลย มันรู้สึกกระดากอาย
พ่อสามีหันมามองทันที ที่ได้ยินเสียงฝีเท้า แล้วยิ้มกว้างเหมือนเช่นเคย ทิพย์วารีรีบยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”
“หนูทิพย์” ธนดลเรียกชื่อ เสียงอ่อนโยน
ร่างบางหย่อนกายลงข้างสามี แล้วยิ้มบาง ๆ มือแตะมือสามีไว้ เพื่อไม่ให้ดูห่างเหิน ทางด้านธนานพเอง เอื้อมมือมาโอบเอวบางไว้แผ่วเบา
“คุณพ่อมานานหรือยังคะ พอดีทิพย์ไปทำธุระมานิดหน่อยค่ะ คุณพ่อน่าจะโทรมาบอกก่อน ทิพย์ได้อยู่รอ”
“ไม่นานหรอกลูก พอดีพ่อว่างเลยมาคุยด้วยสักหน่อย”
ธนานพกลืนน้ำลายลงคอ แค่เห็นสายตาพ่อ ก็รู้แล้วว่าท่านต้องการอะไร
“คุณพ่อมีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าคะ หรือถ้าเหงา เรียกทิพย์ไปหาก็ได้ค่ะ ไม่ต้องมาเอง จะได้ไม่ต้องเหนื่อย” ทิพย์วารีบอกเสียงหวาน
“ทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะหนูทิพย์ แค่ช่วยงานนพหนูทิพย์ก็เหนื่อยแย่แล้ว ให้พ่อมาหานั้นแหละดีแล้ว พ่อไม่ค่อยได้ทำงานสักเท่าไหร่แล้วล่ะ ช่วงนี้ค่อย ๆ ปล่อยงานให้นพทำแทน จะได้วางมือเสียที”
“คุณพ่อยังแข็งแรงอยู่เลยนะคะ จะรีบวางมือไปหรือเปล่า”
“พ่ออยากไปเที่ยวแล้วล่ะ ทำงานอย่างเดี๋ยวเกรงจะตายเสียก่อนได้เที่ยว!” เขาหัวเราะในลำคอ “ถ้าเกิดหนูทิพย์กับนพมีลูกกัน ภายในปีนี้ พ่อว่าจะยกบริษัทให้นพบริหารแทนเต็มตัวเลย”
ธนานพชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนเห็นแสงสว่าง
“จริงเหรอครับพ่อ” เขาถามเสียงแผ่วเบา
ชายชราหันมอง “คิดว่าพ่อโกหกหรือไง ฉันเคยโกหกแกเหรอ!”
“ถ้าปีนี้ผมมีลูกให้คุณพ่อได้ คุณพ่อแน่ใจนะครับ ว่าจะยกบริษัทให้ผม”
“ถ้าแกทำได้ พ่อจะยกให้”
ทิพย์วารีเหลือบมองสามี แล้วยิ้มเยาะ ทำราวกับว่ามันจะเป็นความจริงได้ ในเมื่อเขา ไม่ได้เหมือนคนอื่น ให้ใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์ เธอไม่มีวันยอมแน่ เพราะเด็กนี้อาจกลายเป็นเครื่องมือ ของผู้ชายอย่างธนานพได้ จะไม่มีวันให้ลูกต้องทุกข์ทรมาน ถ้าทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่มีความสุข สู้ไม่มีเสียดีกว่า
“ทุกวันนี้คุณนพไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะพ่อ คงยากสักหน่อย”
ชายชรามองบุตรชาย “อย่าทำแต่งานจนลืมเมียเสียล่ะ เดี๋ยวจะเหมือนพ่อ ที่ไม่มีพี่น้องให้แกเลย”
“ครับพ่อ”
- Writer
