เป้าหมายใหม่
1750 Words
“น้องครับ เดี๋ยวก่อนสิครับ”
เตวิชย์ ที่เล็งพะพายเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรีบเดินตามมา ทำเอาทั้งสามสาวหันมามองเขาอย่างนึกแปลกใจ
“มีอะไรคะ?”
เป็นแพรี่ที่ถามออกมา ส่วนมะนาว ตอนนี้เธอกำลังมองจ้องเตวิชย์อย่างตกตะลึงกับความหล่อเหลาของเขา เหมือนตอนนี้เธอกำลังตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว
“คือพี่ชื่อเตวิชย์ อยู่ปี 4 บริหาร น้องๆเรียนบริหารกันใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ...”
“เอ่อ คือ...พี่แค่อยากรู้จัก ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะ พี่ยินดี...แล้วน้องๆชื่ออะไรกันบ้างล่ะ”
เตวิชย์พูดออกมาอย่างไม่คิดอ้อมค้อม และเป้าหมายของเขาก็ชัดเจนเมื่อเอาแต่มองพะพายตาแทบไม่กระพริบ
“หนูแพรี่ นี่มะนาว ส่วนนี่พะพายค่ะ”
แพรี่แนะนำออกมาพร้อมกับมองเตวิชย์อย่างรู้ทัน
“ถ้าพี่คิดจะมาจีบเพื่อนหนูคงต้องทำงานหนักหน่อยนะคะ”
แพรี่บอกขึ้น เมื่อตอนนี้ทุกสายตาของชายหนุ่มในมหาลัยต่างจับจ้องมาที่พวกเธออย่างสนใจ ส่วนเตวิชย์เองก็พอรู้เมื่อเป็นธรรมดาที่คนสวยแบบพวกเธอจะถูกจับตามอง
“ไอ้เต...เร็วเลยนะ หึหึ พี่เหมราชย์ เรียกเหมเฉยๆก็ได้ เป็นเพื่อนหมอนี่”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร เหมราชย์ที่พึ่งปลีกตัวออกมาจากพวกสาวๆรุ่นเดียวกันรีบเดินเข้ามารวมกลุ่มด้วย ทำเอาแพรี่ที่ถูกใจเหมราชย์ตั้งแต่เห็นเขาบนเวทีถึงกับหายใจติดขัด ต่างจากพะพาย เธอรีบหันหน้าหนีเขาทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะจำได้แล้วพูดไม่ดีกับเธออีก
“ทำไมพี่หล่อจังเลยคะ...หนูชื่อแพรี่...เอ่อ ส่วนนี่มะนาวแล้วก็พะพายค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
มือใหญ่ถูกยื่นออกไปด้านหน้า ทำเอาสามสาวถึงกับมองหน้ากันเลิ่กลั่ก มะนาวรีบยื่นมือมาจับทักทาย ตามด้วยแพรี่ แต่พะพายกลับเลือกที่จะยกมือไหว้แทน ทำเอาเหมราชย์ถึงกับยกยิ้มอย่างถูกใจไปให้
“พวกเราคงต้องขอตัวก่อนนะคะ...ไปกันเถอะ”
พูดจบพะพายก็เดินนำออกไปทันที ทำให้อีกสองสาวต้องรีบเอ่ยขอตัวแล้ววิ่งตามออกไป
“อะไรกัน...นี่แกสนใจหนึ่งในนั้นด้วยใช่ไหมวะ”
พอสาวๆเดินออกไปแล้ว เตวิชย์ก็หันมามองเหมราชย์อย่างรู้ทัน
“แกก็ไวเกินไป ใครล่ะที่แกสนใจ”
เหมราชย์ถามขึ้น เมื่อปกติแล้วพวกเขาไม่นิยมควงหรือเลือกผู้หญิงคนเดียวกัน
“บอกก็ไม่สนุกสิ หึหึ แกเถอะ อย่างมาแย่งสาวของฉันแล้วกัน ถึงฉันไม่หล่อเท่า แต่เสน่ห์ฉันเหลือล้นนะเว้ย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
และสองหนุ่มก็เดินกอดคอกันออกไป เพราะพากันได้เป้าหมายที่ต้องการแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าเป้าหมายที่ต้องการนั้นดันเป็นคนเดียวกัน
“แก! พี่คนนั้นหล่อมากเลยอ่ะ อ๊ายยยยยย ฉันชอบเขา”
พอเดินออกมาไกลจากสองหนุ่มแล้ว มะนาวที่เงียบมาตลอดกลับกรีดร้องออกมาอย่างอัดอั้นจนแพรี่และพะพายต่างตกใจ
“ที่เงียบมาตลอดเพราะแกอดทนเอาไว้หรอกเหรอ บ้าจริง คงไม่ได้มาชอบพี่เหมของฉันหรอกนะยะ”
“ไม่ใช่ย่ะ! พี่เตต่างหากที่ฉันชอบ คนอะไร ยิ้มสวยยังกับนางงาม”
สองสาวต่างเริ่มพากันพูดถึงผู้ชายที่ตัวเองหมายปองอย่างมีความสุขสนุกสนานโดยไม่ได้สังเกตพะพายเลยว่าตอนนี้กำลังเดินหน้าเรียบสนิท
‘จำไม่ได้หรือแกล้งจำไม่ได้กันแน่...ไม่มีทางหรอก ได้ยินชื่อขนาดนั้นจำได้แน่นอน...’
“คะ? แต่พายไม่อยากเป็น...”
“นะคะน้องพาย ทุกคนเห็นด้วยกันหมดแล้ว ถือว่าช่วยคณะนะคะ”
“แต่...”
หลังจากเริ่มเรียนได้ไม่กี่วัน กิจกรรมต่างๆก็ถาโถมเข้ามา พะพายถูกขอให้ไปเป็นดาวมหาลัยคู่กับเพื่อนหนุ่มสุดหล่อแต่ดูท่าเธอจะไม่ค่อยต้องการเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงไปเมื่อทุกคนดูท่าจะคาดหวังกับเธอเอาไว้มากด้วย
“รู้อย่างนี้อ้วนเหมือนเดิมดีกว่า เฮ้ออออ”
“อ้วนเหรอ น้องพายเคยอ้วนมาก่อนเหรอครับ”
‘พี่เหม...’
ขณะที่เดินออกมาพักหลังจากซ้อมเป็นคนสวยกับพวกรุ่นพี่อยู่พักใหญ่ พะพายก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆเหมราชย์ก็เดินมากระซิบชิดริมหูเธอ จนพะพายสะดุ้งตกใจ
“ตกใจเหรอ พี่ขอโทษที”
ถึงปากจะบอกขอโทษ แต่เหมราชย์กลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนจมูกแทบชนแก้มเนียนพร้อมกับสูดดมความหอมหวานของน้ำหอมกลิ่นประจำของพะพายเข้าปอด
“ขอโทษนะคะ พายต้องไปซ้อมต่อแล้ว”
พะพายรีบลุกขึ้น เมื่อตอนนี้เธออายจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
หมับ!
“เดี๋ยวสิ พี่อยากคุยด้วย”
แต่กลับถูกเหมราชย์จับแขนเอาไว้ พะพายแทบทำตัวไม่ถูก เมื่อคิดว่าเขาอาจจำเธอได้แล้วเลยได้แต่ยืนนิ่ง
“พี่ชอบเรา ขอจีบได้ไหม?”
เหมราชย์พูดออกมาอย่างไม่คิดอ้อมค้อม เมื่อทุกครั้งที่เริ่มต้นแบบนี้เขามักสมหวังเสมอ
‘อีตาบ้านี่ยังไม่รู้อีกเหรอ?...’
พะพายถึงกับไม่อยากเชื่อ หน้าตาท่าทางก็ดูฉลาดแท้ๆเขากลับจำเธอไม่ได้ทั้งๆที่ทำร้ายจิตใจเธอไปขนาดนั้น
“อะไรกันคะ ได้ยินว่าพี่เหมมีสาวๆเต็มสต็อกไปหมด หรือว่าอยากได้พายไปไว้เป็นหนึ่งในนั้นอีก”
จากที่ทำท่าทางบึ้งตึงมาตลอด พะพายถึงกับเปลี่ยนเป็นสาวจริตเยอะทันที ยิ้มหวานที่สุดในชีวิตของเธอเผยขึ้นพร้อมกับตากลมโตที่ช้อนไปมองเหมราชย์ ทำเอาชายหนุ่มผู้เคยคิดว่าตัวเองไม่เคยอ่อนไหวกับอะไรถึงกับหัวใจกระตุก
“เอ่อ...”
เหมราชย์ถึงกับนึกคำพูดไม่ออก
“แต่คงไม่ได้หรอนะคะ พอดีในสต๊อกของพายก็เต็มจนล้นออกมาแล้ว แค่ที่มีก็ปวดหัวจะแย่ พายขอตัวนะคะ”
พูดจบพะพายก็ส่งจูบอันยั่วยวนไปให้แล้วเดินจากไป ทิ้งให้เหมราชย์ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อกับสิ่งที่เธอพูด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอผู้หญิงที่บอกว่ามีผู้ชายในสต๊อกซึ่งปกติแล้วมันควรจะเป็นคำพูดของพวกผู้ชายอย่างเขามากกว่า
“อะไรวะเนี่ย...”
เหมราชย์ค่อยๆหันกลับไปมองตามร่างบางที่เดินส่ายสะโพกออกไป ก่อนจะมองไปรอบๆที่ตอนนี้มีผู้ชายคนอื่นจ้องมองพะพายตาเป็นมันไม่ต่างจากเขาก่อนหน้านี้เลย
ส่วนพะพาย ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าจะแก้แค้นคนอย่างเหมราชย์ได้ยังไงในเมื่อเขานั้นจำเธอไม่ได้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เธอนี่แหละจะทำให้เขาอับอายขายหน้าจนแทบมุดแผ่นดินหนีให้ได้เลยคอยดู
“อะไรวะไอ้เหม ทำไมทำหน้าเหมือนจะลาโลกแบบนั้นวะ”
ตกดึกเหมราชย์ก็ออกมาดื่มกับเตวิชย์เหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้กลับมาคนเดียวไร้สาวข้างกาย แถมยังทำหน้าเบื่อโลกจนเตวิชย์อดทักไม่ได้
“ก็เซ็งนิดหน่อย ว่าแต่แกเถอะ ไหนบอกมีสาวๆมาร่วมวงไง”
“เออ เดี๋ยวก็มา สั่งอะไรรึยัง”
“อือ สั่งไปแล้ว”
เหมราชย์บอกขึ้น ก่อนจะยกโทรศัพท์ในมือที่สั่นไม่หยุดขึ้นดู
“อะไรกัน นั่นน้องอิงฟ้า ดาวอักษรปีหนึ่งนี่ ควงได้วันเดียวแกเบื่อแล้วเหรอวะ”
เตวิชย์ที่เบนตามาดูทันเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่อดที่จะแซวไม่ได้
“อือ ไม่ใช่แบบที่ชอบว่ะ”
“แหม สาวๆสวยๆสดใหม่แบบนั้นบอกว่าไม่ชอบ แล้วแบบไหนวะที่แกชอบ”
เหมราชย์ได้แต่เงียบและยกแก้วขึ้นดื่มเมื่อดันนึกไปถึงพะพายเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาแทบไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรกับอิงฟ้าเลยสักนิด แค่เดินเข้าไปหา สาวเจ้าก็แทบอ่อนระทวยเซเข้ามาหาเขาแล้ว เธอดูอ่อนโยน อ่อนหวานและไร้เดียงสา แต่กลับถูกเขาชวนขึ้นเตียงได้อย่างง่ายดายเพียงเวลาแค่ไม่ถึงวัน ซึ่งสาวเจ้าก็ยังพยายามทำตัวไร้เดียวสาจนกระทั่งเสร็จสมอารมณ์หมายทั้งๆที่แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเธอน่ะกร้านโลกและผ่านอะไรมามากมายขนาดไหนและเขาไม่คิดสนใจด้วยว่าเธอจะมีอะไรกับใครมาบ้าง แต่ที่เขาสนใจคือการแสดงอันน่ารำคาญของเธอต่างหาก
“นั่นไงๆสาวๆของฉันมาแล้วโว้ยยยย”
เตวิชย์ที่มองไปเจอสาวๆที่เขานัดมาดื่มด้วยวันนี้รีบลุกเดินไปหาด้วยท่าทางตื่นเต้นสุดๆ ส่วนเหมราชย์เองก็อดมองตามไปไม่ได้
“................”
และเขาก็แทบไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอพะพายที่นี่อีก อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้กัน
“นะ...นั่น...อ๊ายแก! พี่เหมก็มาจริงๆด้วย อ๊ายๆๆๆ”
ส่วนสามสาว พอเดินเข้ามา แพรี่ที่มองไปเจอเหมราชย์นั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับรีบบอกเพื่อนๆอย่างตื่นเต้น ก่อนจะรีบเดินนำเข้าไปโดยไม่สนใจเตวิชย์ที่เดินออกมารับพวกเธอด้วยซ้ำ
“มองไม่เห็นพี่จริงๆเหรอ”
เตวิชย์ถามขึ้นพร้อมกับมองตามหลังของแพรี่ไป ส่วนพะพายที่มองไปเจอเหมราชย์ถึงกับอยากเดินกลับออกจากร้าน
“พอดีแพรี่ชอบพี่เหมน่ะค่ะ...ส่วนมะนาวก็ชอบ...”
“ไปที่โต๊ะกันเถอะ ยืนนานเดี๋ยวเมื่อยเอา”
ยังไม่ทันที่มะนาวจะได้พูด เตวิชย์ที่ไม่สนใจรีบบอกขึ้นเมื่อเอาแต่จ้องมองพะพายด้วยสายตามาดหมาย คืนนี้เขาต้องทำคะแนนให้ได้ อย่างน้อยได้กอดได้จูบก็ยังดี
- Writer
